Netgedichten

netgedicht (nr. 26.480):

Gedorst

Ik kan alleen maar langs
een tere strohalm naar je
kijken, wat zou later blijken,
strijken wind en regen kalm
over gemaaide akkers, in
verlangen naar een verborgen
dorst, verloren tranen drijven
op de vijver, wolken jagen
op elkaar in zachte onuitgesproken
woorden en zullen gezamenlijk
de kim bereiken, geschoren aren
los verspreid, gouden graan in
meel vermorst en tot nieuwe
dromen vermalen in oud zeer,
de dag verwerkt z’n ongebonden
haren in gebaande sporen, kiemend
zaad kijkt op mij neer, tegen een
uitgestoken hand is geen verweer.