Alle inzendingen over gebalde

Gebald als een vuist gebelgd getergd doodgeverfd daar in het landschap…

trots langs het water een rij geknotte wilgen de vuisten gebald…

weer vlagt het doek strak in de heersende wind de echo’s van duizenden kelen zijn gelukkig verdwenen stenen beelden met gebalde vuist vormen nog het decor van wat teloor is gegaan maar aan de grenzen van het plein speelt venijn alweer de dubbelrol van lotgenoot en vriend te zijn niet confronterend toch gedwongen en met pijn weer…

Haar schoot is in zichzelf gekeerd, haar handen gebalde vuisten, geweld heeft haar tot niets gekneed. Ontstelt in bloot zijn gaat haar lichaam sluiten schaamte wordt haar eindeloze vlucht. Verward ontdaan van zekerheden nog slechts verwant met beeld in schaduw... En nooit meer zal zij zijn....…

Vannacht heb ik geen oog dicht gedaan en wist ik het zeker, mijn vuisten gebald. Nu ben ik moe, op van de slaap en ga ik terug in bed met mijn twijfels.…

De glimlach speelt met tranen De aanvaarding speelt tikkertje met de opstandigheid De wind sust troostend wilde haren En ik fluister naar de eindeloosheid van het onzekere met gebalde vuisten…

haar gekromde vingers borduren een woord steek na steek voortborduren tot de naald zich vastzet in haar gebalde hand het monotone neuriën stokt hoe lang zal het duren voordat iemand je mist?…

Pure angst trilt zwaar in het hart wurgende houdgreep bijna stikkend vuisten gebald wanhoop in droge ogen tranen inslikkend Smeekbede geluidloos snikkend…

Ik schrijf nog maar eens met m’n vuist gebald Dat je geen oorlogsmisdaden moet plegen Dat je een volk niet van de kaart mag vegen Of zonder reden plots een land aanvalt Soms twijfel ik of Netanyahu wel Iets meekrijgt van Gedichten.nl…

Ze kijken me aan Met vragen in hun ogen Ik weet niet wat ik moet zeggen Heb ze allemaal voorgelogen Ze lopen naar me toe Met gebalde vuisten Ik weet niet of ik bang moet zijn Had ik maar moeten luisteren Eindelijk gaan ze weg Verlaten me Maar ik weet dat ze dachten Ze is het niet meer waard…

De jongelui verstoren wreed zijn lessen Er wordt gepest, getreiterd en getart Gejoeld, gejend, gefloten en gesard De vuist gebald, geslepen zijn de messen Hier wordt de klas ontzettend rustig van: In elke hoek een woeste DOBERMANN…

nu je verder droomt met je knuistjes gebald voorbij de donkere nacht langs sterrenlicht en zwarte gaten waar alles in verdwijnt met uitzondering van die droom van jou zul jij je daarvan niets herinneren een glimlach van een milliseconde om mij en alles in je slaap…

Te grazen genomen De toestand is kritiek Maar helaas blijft het een spiegelspel Een sociaal pretpark Te vervangen door zichzelf Een bezoek aan het kritische geweten Wie neemt straks de kroon over Hou toch je muil, gek Met een gebalde vuist in mainstream…

een lek in de melkweg zuigt sprankels en stof nevels duiken in een kolk die naar binnen toe versnelt naar een gebald middelpunt kleiner dan de zandkorrel een ineengeplofte ster verpakt in een schil houdt alles gevangen traag verdampt het onzichtbare tot niets…

hij leefde op voet van oorlog met de zwarte rafelranden van zijn kindertijd die dicht op zijn geïrriteerde huid bivakkeerden grillig hinkte hij uit de maat met de wereld zilte tranen vonden hem na de stenen door de ruit zijn schreeuw en gebalde vuist zij brachten hem ver van huis…

jouw kwaad in een dik gewaad met gebalde vuisten vrat het rillend door het duister je kon het buitenskamers horen het stapelde zich op klaar om geslagen te worden met jouw lange handen op haar smoelwerk in de laatste ontmoeting heeft zij zijn geest gebroken en de kans bestaat dat dit eindelijk voorgoed is…

Noch Jans, noch Zwolle had het kunnen dromen: Zijn spelers hebben Ajax echt verpletterd Hijzelf: bekwaam, betrokken én geletterd Het hóógtepunt, het móóiste moest nog komen: Gebalde vuistjes, beentjes van de vloer De Dans van Jans was onbeschrijf’lijk stoer…

Op het spoor Een zwaaiend handje Heel even maar En toch zo duidelijk Even verbonden Met een moederhand Ineengestrengelde vingers Klein en groot Woest verbroken Getrokken uit de veiligheid Heel even maar En toch zo duidelijk In de trein Een zwijgend mondje Ogen die spreken Een vuist gebald…

Mijn gedicht kent geen gezicht alleen de contouren zijn nog vaag zichtbaar een neus, ogen en een mond het is gewoon niet klaar het komt er ook niet van want dan zou ik jou beschrijven en alleen jij weet dat ik dat niet kan het zal zo blijven mijn hart is gesloten mijn vuist gebald geen pen kan ik nog houden geen gedicht kan ik nog schrijven…

De gouden cirkel glanzend op het witte vel zijn ongrijpbare waarheid in wankele letters Ogen zuigen het landschap rond gesloten bomen wringende handen kneden gebalde vuisten Staal op staal rolt de afstand op duistert leven in opstropende vlakken…

Het maagdelijk stof ons aller begin Verzamelde rest van miljarden sterren Geperst gebald tot blauwe planeet Gaf en geeft het leven van verre En gedreven willen wij geloven Altijd zoekend iets van daar boven Wat zich nimmer aan ons ontbloot Ontgaat ons 's nachts de moederschoot…

ik tel verder steeds maar verder alsof er nooit een eind aan komt of ik niet reeds ben afgestompt ik tel verder steeds maar verder hoewel er niets te tellen valt niet meer op mijn vingers alleen vuisten nog gebald ik tel verder steeds maar verder alsof er nooit een eind aan komt…

ik zag je in je glazen huis gesondeerd aan alle kanten jouw komst hield alle deuren dicht je entree was keizerlijk niet vederlicht de vuistjes al gebald oogjes in gepeins verzonken maar morgen is dat klaar en vrij van tijd en zorgen dan ga je naar je echte thuis…

wit van trots te paard of hangend aan de rots blaak je van pracht spierwit van gebalde kracht ik heb je weergaloos in steegjes en op pleintjes openhartig en oprecht ontdekt je oude kern ijzersterk gesmeed keihard geplaveid krijtwit gekneed op een pleintje tasten mijn handen verliefd naar de milde stilte van de wind.…

Je loopt weer rond te stampen je vuisten gebald en wij kruipen in onze schulp. Onze harten bonzen door jou en om jou en steeds minder voor jou.…

Maar nu de taal waarmee de mens het doen moet ik het maken het lichaam dat in zonlicht de kracht krijgt van honger en in de gebalde vuist van oorlog en liefde zichzelf afkluift zingend de taal het gratis theater van de ontkenning, levend en buiten de dodende stromende tijd die de ogen vertroebelt het kijken schoonspoelt. ---…

Ik weet de tijd van protesteren voor een vrije zaterdag Ik zag het bloed van hooge heeren op mijn rooie vara vlag Ik had makkers en kornuiten met een vierkante kaaklijn Vuisten gebald naar de hemel dat we socialisten zijn Nu vliegen wij naar Turkije niets dan liggen in de zon 's avonds sluiten wij de rijen gewapend met consumptiebon…

Mijn vuisten eens gebald hangen nu slap en terneergeslagen klaar voor nieuwe, zo gevreesde, eenzame, verlaten, dagen... Want een weg terug zie ik niet meer.....…

ze hadden zoveel plaats om te zwerven waar ze maar wilden maar ze stapten niet uit hun verlatenheid noch uit hun woorden ze hadden zoveel armen om de stilte van de zee te vangen maar ze hielden de handen met gebalde vuisten op de rug ze hadden zoveel laten liggen tot ze elkaar niet meer konden zien ze hadden alles laten…

Een krachtige knik zwijgzaam in barre arbeid gebral en gebalde vuist in nachtelijke uren. Aan de uiterste onderrand van het platteland waar mens en woord in steen gehouwen zijn.…