Netgedichten

netgedicht (nr. 81.538):

laten liggen

ze hadden zoveel
plaats om te zwerven
waar ze maar wilden

maar ze stapten niet
uit hun verlatenheid
noch uit hun woorden

ze hadden zoveel
armen om de stilte
van de zee te vangen

maar ze hielden
de handen met gebalde
vuisten op de rug

ze hadden zoveel
laten liggen tot ze elkaar
niet meer konden zien

ze hadden alles
laten liggen in woord
en verlatenheid