Alle inzendingen over gedompeld

gedompeld in geluk en met verdovend veel liefde schenk jij jezelf vloeibaar in mij 3 februari 2010…

eiland in de zon gedompeld in het zwijgen niets meer hetzelfde…

Een halve dag verlangd voelt week verliefd voor een maand doordrenkt als ik je vandaag weer zie. De vloeiende hartstocht op de route naar jou omarmt jouw emoties verwarmt mij bij winterkou. Mijn vacht compleet doordrenkt omringd door een vetlaag wat absorbeert voorspoed in jouw tissue vandaag. Mijn Valentijn verdoofd…

de mooiste bloemen bloeien gedompeld in rust even vergeten het grote niets breekt open waar een mond geen spreken kent…

ik voel het zachte van stilgevallen blaren waar onder een tapijt van vergankelijke kleuren het rusten is begonnen en mijn ziel zich al stervende bereidt op een mogelijk baren tussen het grijs van boven en de melange van benee voel ik me even zo heel opgenomen in een immense zee alsof ik mezelf met al het zijnde deel…

verstilde aanwezigheid reflectie van struiken gloeiende horizon ziel gedompeld in vrede extatisch in eenzaamheid wenst hij te delen het ondeelbare geen oord gerieflijker voor een laatste woord…

Laat mij laven aan de liefde, gedompeld in vannacht. Samen vloeit ons zacht geworden vlees. Onzedig hunkert mijn verwelkt geslacht.…

Het land is nu in diepe rouw gedompeld, want de Geliefde Leider is niet meer. Overeenkomstig zijn gestrenge leer, is iedereen hysterisch, overrompeld. Briljante Kameraad! Kom met beleid, dat de bevolking van uw Huis bevrijdt.…

vannacht weer geproefd hoe de wereld zou kunnen zijn huizen en straten roerlozer bijeen bomen in dieper stilte gedompeld onder 'n volle maan die vredig en weids aan de sterrenhemel prijkt .…

Plekken die alles doen om zich aan het zicht te onttrekken die zocht hij op - in schaduwen gedompeld van betekenis ontdaan. De huid van het gebruikte aan te raken, terloops en op zijn foto's na, vergeten. Deze bezem scheefgezakt en versleten met het huisvuil aan zijn voet. ------------------------ uit: 'Dwaalwegen', 2008.…

Oktoberlicht Tuin gedompeld in oktoberlicht Als koraal in het rif Fris, schoon en kwetsbaar in het zicht Werden de dingen neergelegd Door de donzig strijkende stralen Van de middagzon De bomen, de struiken en het gras Oh, ik kon Ik kon hun wezen zien Alsof ik hen ook zelf was…

ganzen klonteren weer samen bomen raken stilaan in de rui spinnen weven glinsterende parels tussen kleurend lover een vlinder dwarrelt nog laat de zomer uit net als ik weer gedompeld in wazig geslonken najaarslicht…

verborgen in een hoge kamer met het uitzicht op wuivende bomen geprangd tussen witte muren het lange licht te vangen voor de nacht gaat komen gedompeld gedurig onder de duur der dagen geduldig staan als een paard in de avond ------------------------------------------ Uit: 'Herkenbaar als lente', 1981.…

Bossen groen, lichteters verkruimelen de dag, distilleren glans uit mossen, ontdaan van modder en stof, om de blikken te wassen, gedompeld in stalen schaduwen, van heldere schitteringen in de halo van de aarde, verlost uit de matrix van alle zonnen, spiegelen nieuwe werelden.…

nog in het vroege langzaam kleurend uur gedompeld wacht ik geduldig op wind en vuur bij wat onzegbaar blijft haast tastbaar in mijn schoot geworpen wat zich schoorvoetend baren laat louter in schemerige woorden schuilen wil in zachte geluiden nog wazige beelden geborgen…

Voorwerpen zijn gedompeld in een afzondering die nooit kan worden opgeheven. Er is niets dan zij. --------------------------------- uit: 'tellen en wegen', 2011…

De hengels evenwijdig naar het water gebogen door spiegeling van licht overtogen is hun evenbeeld gedompeld in een vlak, maar rimpeling trekt het nooit strak. Vereenzelvigd met de punt van de hengels willen ze stil leven, van de wal losgedreven, op zo maar een dag verzonken in het gras, aan het patroon van wolken overgeleverd.…

Ik heb je gezocht in de supermarkt bij de bakker in de ruggen van mensen mijn roep tevergeefs nu in stilte gedompeld ronddolend in een verstard geraakt lijf in fluisteringen je naam gespeld alsmaar en alsmaar tot ketting geweven ik heb je gezocht in het parkje om de hoek bij de slager en in het verhaal van een boek en ik zoek…

in een lange teug grijpt de adem bij de keel, het slikken van honger lijkt tot gewoonte te strekken en zelfs het avondlicht schuift bij de gedachte aan nacht en zoet als wederkeren tot zij aan zij geef vingertoppen nog een kans in zachte streling gedompeld schuimt met stille golven langs draden onder stroom het tij…

Hoe zal ik naast je liggen gaan, nu jij, zo stil gedompeld in je woeste roes, je onbewuste feest viert, stiller dan een muis. Mijn onvermoeib’re strijdster voor de vrijheid, die het niet laten kan de fles te legen, een wijle later te hervullen, met wat bloemen uit de tuin.…

Ontzetting heeft mij getroffen Wilde stormen vermoorde normen Het doet mij denken aan Nazi-moffen Een volk gedompeld in duisternis Altijd die angst wie leeft het langst? in een toekomst die er niet is De weduwen en wezen door brute moord ontstaan het resterende leven kwijt Zal ik verder lezen? wil ik wel doorgaan?…

Prikkeldraad wachttorens grijze barakken staan somber in de lentezon ijzeren deuren ijzingwekkend de muren zijn gestolde angst Hier was de zon van het lichte tedere weten die aldoor straalt gedompeld in asgrauw Hier verkrampte het leven in het sterven tot een verstard gelaat Buiten rond de plek der gehangen bloeien…

Nu beloof je iemand je eeuwige trouw, Een mooie belofte gedompeld in rouw. En nog zie ik steeds hoe je werkelijk bent, En ik, ik ben blij dat ik je nooit heb gekend.…

De nacht heeft mij in het donker gedompeld, miljarden sterren omringen mij, ik voel me overrompeld, door één flonkerende ster voel ik me vrij.…

365 dagen geleden, was iedereen in rep, alsook in roer, heel het land was in rouw gedompeld, je verstand naar zijn mallemoer. Zomaar mensen afknallen, zomaar gezinnen dreven in paniek.…

Zo zeer in niemand zijn gedompeld dat ik verschoot. En alles wat ik vroeger zei, in lang vervlogen dagen, stond tussen de dood en mij in deze blik te klagen. En al de jaren kwamen weer dat gij alleen maar moeder waart, zo simpel of ge niet bestond in heel mijn middelpunt.…

Een gezicht dat lacht In een ander land Een hand die slaat Een schreeuw De traan die valt op de troon van je nageslacht Een linde, een vallend blad en bloesem om je mond Je voeten vriezen vast aan de grond in een harde stad De muur van beton krakeleert en breekt Je ziet ze zo verschijnen: Het boek, het blad, De wens gedompeld…

tot aan de rand van nacht heb ‘k je gewacht mij het verlangen in je geuren stil gefluisterd gedompeld brand ik verder al weet ik wel dat jij ook gloeit heet en als steeds mijn hunkeren nachtwaarts in je ogen donkerzwart verlokkend rood je mond zingt diep in mij je warme bloed zich hoog over de randen één pols, één woord, één…

De zandvlakte houdt vogelzang gevangen en wordt gedompeld in stilte Een enkel ritselend geluid dat deze rust doorbreekt, zijn vleugelslagen van opstijgende vliegende mieren Hun rood gloeiende lichamen vervagen in het licht van de opkomende zon, alsof de bruidsvlucht van koninginnen en mannetjes een geschenk is van de vroege ochtend Na…

van de woedende zee zoekt een opening naar de zachtgroene aarde onbeschermd door afbrokkelende muren staan standbeelden hun monden wijd opengesperd een angstaanjagend aanzwellend geluid is de voorbode een lugubere bijna zwarte lucht komt dreigend naderbij de totale vernietiging barst los de aarde voorgoed in duisternis gedompeld…