Alle inzendingen over gesloten tuin

is dit het beeld waarnaar ik zoek een verzameling van bloemen -uitvergroot- om makkelijker thuis te komen regendruppels die me vertellen over vorige liefdes, warm in mijn hals en later, opdat ik niet zou vergeten, naar een stil woord verhuizen beneden in de kamer te groot om niet eenzaam te zijn te klein om de nacht en de koude…

Af en toe daal ik neer verrukt, verblijd! in verleidelijke bloementuinen voel ik me thuis maar het is altijd weer te vroeg sluitingstijd... Is het misschien mijn fladderige aard het pronken met mijn vleugels die de bloemen doet schrikken nog voor de avond valt? Of is dat uitgesloten?…

De zuivere gedachte, puur en klaar, is zelf een wereld van genot. Maar schandelijke overdaad is vaststelling van het vastgestelde: alleen een gek hecht boven op de paal een briefje: einde van de paal. En zondigt daarmee tegen de esthetica, tegen de schoonheid van de gedachte, tegen het wonder van de verrichting dat je vanuit materie…

De stilte stijgt naar het hoofd Het einde niet in zicht Van elke vorm van vrijheid beroofd Achter gesloten deuren komt geen bericht De ogen gesloten, niet langer verlicht Het waakvlammetje langzaam gedoofd Geen actie die nog looft Geen uitgang waarvoor je zwicht Gevangen in vergetelheid Van je eigen schaduw het spiegelbeeld Niet langer…

aan mijn zijde loop jij mee de afstand is groot naar jouw gevoel zo diep en ogenschijnlijk ongenaakbaar schraal in uitdrukking zelfs koel een breekijzer zou ik willen hanteren jouw verstild hart bevrijden och, wie ben ik om jou te bezeren…

’s Avonds als het koel is stroomt het hart leeg in de donkere tuin beklemd door vrees. Het lichaam met koud zweet overgeleverd aan het oordeel dat wacht in de door de nacht verhulde stad. Ontheemd en vreemd voor het eerst wetend dit is zonder wederkeer. De tuin bergt de bomen zwaar als een gesloten droom.…

Gelijk de rozen nog gesloten tegen de kou van de nacht Dromen voorzichtig bewegend in hun passende dozen gezet Zij kijken naar mij met grote, ronde, sensuele ogen als kortgerokte dames uit een Japanse manga-strip In de tuin loert en sluipt een kat, meedogenloos zingt een merel een lied over het geheim van de roos…

In deze tuinkamer vol planten kunnen wij wonen nagedacht hoe elke plant zou moeten heten op het ontwerp hebben we onze tanden stukgebeten plaatsen voor mussen zijn we toonbaar niet vergeten. Achter mijn bureau gezeten geniet ik ook van het groen zodra ik ’s morgens de gordijnen weer mag opendoen. Ook deze ochtend schoven de wolken alweer voorbij…

het uitzicht oogt hemel blauw in wolkfestijn de tuin kleurt meerjarig rood in winterse borders het huis is warm en licht door de lach in je ogen maar de kelder is gesloten met stenen uit verleden de specie brokkelt in een nieuwe wind we hebben alles open gebroken zonder fundamenten te slopen toch zal het nog jaren…

De zomernacht werd zwart, Toen, zacht en duidlijk klonk er Een klare stem door ‘t donker: Mijn zoon, geef Mij uw hart! Ik aarzelde... verward... Was het de wind die zoefde? En weer zei, maar bedroefder, De stem: geef Mij uw hart! Ik wrong mij op de grond, Tot ik de woorden vond: Heer, ‘t moet door U genomen! En nog eens overviel…

Na warme dagen volgen koude nachten. Als lakens ligt de dauw op bleek en haag Versteven naar wat zonneschijn te wachten En slaat in wolken op en regent traag. De struiken tinkelen met haarfijn ijzel. En in de hof, de dragende appelaar Komt uit de damp reusachtig te verrijzen, Met ronde konen en veel grijzend haar. O eedle boom, die, boven…

Ik ben niet meer met u alleen en op de peluw is er geen o lieveling, die lot en leed zo onafwendbaar zeker weet. Geef mij uw mond en zie mij aan: lang voor de zon, lang voor de maan verzinken in de wereldmist zijn onze namen uitgewist. En wat mijn hand te strelen vond zal liggen in de wintergrond en wat mijn stem aan u bescheen…

En uit 't verstuivend wereldpuin Vorm ons als nieuwe mensen weder, En laat ons leven in uw tuin. ----------------------------- voetschabel: voetbankje…

‘Zij zijn voor sterven en vergaan geboren,’ zo dacht ik vluchtig toen ik bij de rozen was. Maar schrok, en hoorde dreunen in mijn oren: wat is u zelve, ijdel mens, beschoren, zo kort als gij hier wandelt bij de rozen op het gras?…

Over het gras en over het water dwaal ik achter de beminde die ik vroeg en die ik later, die ik nimmer, nimmer vinde. Smalle schelpen zijn haar handen om een eeuwge zee te horen, in zijn wieg en broze wanden zingt haar hart mijn wee verloren. Handen die mijn hoofd niet koelen met hun sneeuw, de lichte, zachte. Hartklop die ik niet zal…

Morgen drink ik rode wijn, morgen zal mijn lief hier zijn. In de warme lampeschijn zal zij liggen, bleek en fijn. Wilder dan een springfontein breek ik uit, en ben weer klein bij haar leden, zoet satijn, diepe bedding, dieper pijn. Morgen drink ik rode wijn, morgen zal mijn lief hier zijn.…

Lang voor 't eerste dagegloren, lang na Venus' gouden schijn kniel ik, uwe stem te horen uit die weelde, uit die pijn, uit die tuin, bedekt, bedwereld met een bloesem van Voorheen. Heer, behoed haar in de wereld, doe uw mantel om ons heen!…

Met hare zachte handen rukken zij open wat jaren lang ten bodem sliep - nemen haar deel, met een glimlach, en hopen op sterren en stromen, ànders licht en diep.…

Zacht branden van de teedre lenden: een wiegeling, een wit satijn aan mijne handen, de gewenden, die met haar leest verzameld zijn tot éne slag en in het stuwen des bloeds niet laten van hun wit. Die stem, die stameling bij 't huwen: wie zijt gij? - En het diepst bezit de tweelingster, haar ogen, weergevonden in de golven en het…

God heeft ons spelende beschreven, als kindren hulploos gaan wij heen. Geen heul is ons in 't lest gebleven, zijn diepe vaderlach alleen. O bloed, bestijg de broze zomen van dit gevonnist, schuldig lijf: gij hebt een koninkrijk ontnomen en gij alleen rekt ons verblijf. Maar hoor, wanneer de blauwe velden der nacht begroeid van…

De man die uwe weelden mint is weerloos als het kleine kind: de wereld ging hem vreemd voorbij als aan zijn borst uw hartslag lei. Maar wat ons saamgedreven heeft is wat in kleine bloemen beeft en gonzend draagt het groot heelal: 't is twee-in-een, en dat is al.…

Mijn kleine, kleine Annabel zij zong zo zuiver en zo schel als fluiten op een glansrivier, zij was geluk en leefde hier mijn kleine, kleine Annabel ik wist uw prille leden wel, de trilling van die bloemenmond wanneer een hand uw haren vond mijn kleine, kleine Annabel de geest is lang, maar wij gaan snel: op 't koude laken ligt uw lijf…

De lucht betrekt, het zand stuift op, Hoog torent zich de donderkop, Die blauw als lei, en koperrood, Dreigt met vernieling en met dood. De bliksem, kort en lang van lijn, Gelijk een zenuwachtig sein, Meldt ademloos: wie vloeke of kniel', Gedenk uw zonden, red uw ziel! Een windstoot, water, vlam, een knal, Alsof de hemel barsten zal…

Ook nu het avond wordt, Heer blijven we op U hopen, Het winterdaglicht kort, Hoe traag de dagen kropen. Het water is zo diep En donker, de lantaren Beschampt de oeroude baren, Waarin de wereld sliep. En als de smalle boot, Waarin ik word gedrongen, Van levens wal afstoot, Hoe hoog de golven sprongen, Van u komt heil en heul…

dichter van zwarte gaten leemtes in hiaten vulling van speeksel en cement metselaar van torenhoge muren om zich heen vormt een burcht voor het leven omgeven door oceanen van bloed nimmer gevloeid zweet dat nooit uitbreekt tranen niet gelaten dichter laat de spelonken van de ziel ongemoeid wanneer het voegsel van het…

Het kostte moeite Door te leven Het kostte kracht Opnieuw te geven Na iedere breuk Dacht ik: Nooit weer! Om na een tijd Weer te herstellen Een ander vinden Open te stellen Haar liefde schenken Kwetsbaar te zijn Vertrouwen hebben Geen angst voor pijn Het wordt steeds zwaarder Spontaan te zijn Te durven vallen Wennen aan pijn Na iedere…

Met de zekerheid, dat je het niet hoort, praat ik door, onverstoord. In de greep, van je verdriet, nauwelijks iets, wat je nog ziet. Ik begrijp je pijn, onmacht en verdriet, zonder pap...onmogelijk, dat lukt ook bijna niet. Machteloos zie ik toe, hoe jij in al je verdriet, de deur op slot doet, en niks of niemand ziet...…

alles heeft een einde, Hier verwelkte onze bloem… Ons boek werd toen voorgoed gesloten, Een pijnlijk einde, zoals ik het noem… Als er een manier zou zijn, Om dit nog om te keren… Zou ik die weg in slaan, Om ons niet nog meer te bezeren… Maar alles heeft een einde, Dus er bestaat geen weg terug… Hier is ons boek gesloten, Mijn hart verpletterd…

ze zat daar maar wat stil te wezen telkens ze iets zeggen wou brak er een stukje van haar mond dus zweeg ze en slikte…

ln Alkmaar, in Almere, Amersfoort gaan alle operatiekamers dicht de laatste specialist dooft er het licht er wordt niet meer gesneden of geboord en steeds weer een directie die verzucht; "Bij ons is er geen vuiltje aan de lucht"…