Alle inzendingen over gestriemd

van mijn mondhoek Als een klopgeest jaagt ze door het bloed In schijngestalten opgesplitst Haar tomeloze vloed verandert Tekent nieuwe lijnen En haar gelaat glundert weer De hand vat moed Om te graaien zonder blos Naar de ontluikende stroom De gekartelde bloem Die zich in een plooi verschuilt Zie, het hemels geschenk is bezoedeld Gestriemd…

ineens was er een grijns en een glinster in zijn ogen de zon brak even in hem door hij deed een bombastisch loopje uit het niets overviel mij de drang mijn passen te vergroten zo deed mijn vader dat omdat hij daar zomaar zin in had antwoordde hij op de verbazing in mijn ogen de grijns trok weg en hij ging gebogen zijn rug om niets gestriemd…

kastanje bruin krullend haar blauwe meedogenloze ogen een babyachtige neus boven volle paarse lippen met bijpassende nagels alles was nog onuitgepakt in een strakke groene jurk zwarte fonkelende netkousen in muiltjes met stilettohak onder een grote paraplu bleke sproeten huid onvolwassen borsten magere blote billen gestriemde rug je…

netten uitwerpt in een wolk van schuimspatten krijst de drenkeling en hijst zich aan boord, In de diepte een verzonken stad onder wuivend wier, een mossig koord leidt naar het schip gekraakt in een donderslag Nu rest er vermolmd hout, groeien er koralen op de mast, de oeroude glorie ligt aan scherven terwijl zijn tranen bederven langs gestriemde…

de netten uitwerpt in een wolk van schuimspatten krijst de drenkeling en hijst zich aan boord, In de diepte een verzonken stad onder wuivend wier, een mossig koord leidt naar het schip gekraakt in een donderslag Nu rest er rot hout, groeien er koralen op de mast, de oude glorie ligt aan diggelen terwijl zijn tranen vrij biggelen langs gestriemde…

de duivelsdans vooruit twee terug ruwe aarde wordt gestriemd door flarden vals gezang kreun maar in ontblote bovenlijven wiegen op een doorgesleten oerpatroon tijd verdansend in de nacht mijn uitgestoken hand gegrepen door feedback van opties in veranderde omstandigheden afwijzing verheugt weerde lang herinnering maakt verleden…

Met mijn geboorte ontkiemd, Tere plant van groen Door levensstorm gestriemd Niet van kracht te ontdoen. Eindloos zocht je grillig blad Naar warmte en lucht, Een helder blauw bad, Brutaal, toch zo beducht. Zo teer in kracht, hebben je wortels gezocht, de innerlijke vracht, dat, wat wel en niet mocht.…

Bezwaard ligt de pen naast frommels, scheldt gemeen: "Het gestriemde blad vol slaafse woorden haat jouw ijdel streven. Weet een zuigeling raad met kunstminnende taal? Verlang slechts de speen!" Die drukkende vernedering verzinkt bij plots opkomend kindervertrouwen. Zie, ledigheid van papier en wezen sterkt.…

Hoe mensen, door afscheid op afscheid gestriemd en geslagen, het kijken verdragen in de laatste smalle kier die de tijd hen laat, in laat licht ontluisterd. Dat ligt aan de ogen; genadig wrikt tovenaar geheugen aan de deur van de tijd; ontzien in het zien (weggeblazen heupen, dood haar).…

Gestriemde stilte. Ik doe alsof het geen aanslag is Hoe de dwaas het wit besmeurt Zijn kwast gedoopt in pek. Een hese schaterlach galmt door de gang De donkere dreun Een deur valt laaiend in het slot. Steunbalken kreunen van verzet In dit huiverend huis. Dus graai ik naar het gezag Kneed het als kruimeldeeg.…

Achter tien minuten wachtens, lag er langs de Oosterkant door de purpren duisternissen, een gestriemde rode band. Dan, de zonne stak allengskens hare dikke waterkop, lijk een gloeiende ijzren schijve, tussen 't groen der bomen op.…