Alle inzendingen over godinnen

ik heb mensen zien passeren die met ogen vol bewondering hun godinnen eren zingend dansen zij het samenzijn in een kleurfestijn waarop hemel nog jaloers zou zijn in volle overgave haken zij aan om een extra ronde mee te gaan in uitzinnig vermaak maar de engelen zijn aan het verdwijnen nu de zon al te lang in het glas staat te…

met haar onweerstaanbare kronkelingen op donker schrift mysterieuze fonkelende ogen priemend in verlegen harten een onbedwingbare lust naar prikkelende zinnen bevredigt doch meedogenloos gevangen in het web der verleiding maar ook bevrijdt van geketend leven zonder dromen en uiteindelijk verlost in het rijk van illusie…

Opvallend is dat alle godinnen ontblote borsten hebben, een ondersteunt ze zelfs expliciet, die vind ik stiekem het meest sympathiek, omdat haar borsten staan voor vruchtbaarheid en het lessen van dorst door moedermelk, wat heel het wrede patriarchaat nadien nog geen druppel gelukt is.…

wij zijn in de wolken geweest hebben daar een grandioos feest beleefd in feeërieke regenboogkleuren schikten godinnen hun verleidelijkste geuren goden bedienden in puur naturel het wel en wee van hun waardige gasten het orkest deed zijn hemelse best iedereen te fêteren met zijn geliefde muziek als onverwachte apotheose begon…

God van ontluikend, rottend groen Uit zijn bloed bloeien anemonen Hij barst uit de schors, uit gomhars (Het inteeltnest door Aphrodite bestraft) Zelfs de hel zwicht voor zijn schoon Zo wordt hij speelbal van godinnen Door een jaloers everzwijn belaagd Verraderlijk in het kruis gebeten…

Over het bospad komen en gaan de goden en de godinnen. Ze fluisteren: de hemel is luisteren naar elkaar. De raden waren: geheel te zijn die je bent en vrijheid leren. De oogjes sluiten voor woeste waanzinwereld en lief inslapen. Een kopje koffie, desnoods met jodenkoekje en café noirtje.…

ontwaken in slowmotion onder een wollen deken van zeven tinten grijs pikzwart wordt langzaam lichter een dikke mist verdwijnt waar Avalon verschijnt gerechtigheid wint altijd waar ridders rond een tafel Godinnen eren en begeren vergeten lijkt de tijd…

De toekomst van het verleden, is het verleden van de toekomst. Het zijn gedachten die nu ontstaan. Illusies die u in toevernu droomt. Onze toekomst en ons verleden, zijn vervormde herinneringen. Meer niet. Nooit minder. Ons verleden en onze toekomst, zijn gastvrije open deuren, die gesloten blijven. Het leven is een gevangenis, waarvan…

Godinnen die nog goden zoeken. En samen moedig angst verslaan.…

ik viel niet op je ogen wel voor je open blik die sprak met mij de taal van de godinnen en danste op je lach die zacht je wangen krulden tot ik jouw lieve kuiltjes zag jij hebt je neus niet opgetrokken toen ik rood verlegen werd maar groette met een warme blik die alles van me wist na al die jaren weet ik nu in jou heb ik…

En als kinderen, god de herinnering schijnt (als destijds door het keukenraam de zon) voor mijn ogen als ik ze even sluit, schilderijen maken op de vloer in de koele keuken, je was zo licht, haast zou ik zeggen met het puntje van je tong uit je mond schilderend godinnen van liefde en donder, het felle blauw en het zachte, perfect palet als buiten…

Nemesis, Maät, Portia Godinnen van gerechtigheid Met zwaarden zilver en zuiver Trekken zij ten strijd' Zij doorboren ieder onrecht Totdat ieder recht is gedaan En wie hen op hun weg komt Kijken zij genadeloos aan Hun zwaarden treffen het duister En het licht breekt er doorheen Voor wie de weg ooit kwijt was: Dat licht, daar gaan we heen…

lang, heel lang geleden hadden vrouwen zeggenschap mannen eerden hen als draagsters van leven vroede vrouwen heelden ziektes met doorgegeven wijsheid en kennis van kruiden mannen behoedden hen langzaam, o zo langzaam moet oude pijn genezen éer Goden met Godinnen dansen zal zonlicht nog vaak ondergaan…

O ja, ik weet het wel, volgens vele New Age technieken zijn wij allen goden en godinnen, maar als het er op aan komt zakken we allemaal door de mand. Per slot van rekening ben ik maar een kwetsbaar liefheersbeestje en kan ik amper nog met mijn vliesvleugeltjes opstijgen.…

De Godinnen hadden er genoeg van. Hun vuur en zwaarden troffen allen die de zware zonden tegen de Liefde hadden begaan. Bijna de helft van de bevolking op Aarde werd weggevaagd. De mensen dachten dat natuurrampen hun wereld getroffen hadden. Maar het waren de Godinnen die hun Zuster, Moeder Aarde, te hulp kwamen.…

Mensen die leven zin durven geven, zijn vriendinnen en vrienden, van goden en godinnen. Zijn priesters en profeten. Zijn levenskunstenaars.…

Helaas begrijpt u godinnen niet. U maakt ze koud als stenen. Stenen in een lege maag.…

liefheeft die in stukken gesneden verstrooid op de bodem van de zee de jaloezie van zijn broer niet overleefde Hem te vinden hem te helen opdat haar kind - de Horus - kan ontstaan De queeste van Isis die haar zoeken doet haar broer - haar geliefde - haar Osiris De pijl van Artemis die haar beschermen moet Godinnen…

Wonderland, oh Wonderland Waar sprookjes nog bestaan Waar Eenhoorns samen vliegen Draken hoog de lucht ingaan In het land van dromen Met Godinnen van weleer Waar Feeën Koninginnen zijn En ied're man een Heer In dat mooie Wonderland Is Liefde heel normaal Voor iedereen is er genoeg Elk hart heeft zijn verhaal De wolken zijn…

* = den: aan den * = Datse: zodat ze * = gekroonde: feestelijke * = Liepen nae: volgden * = hij: bedoeld is Orpheus, zie hierboven * = speelnoots: vriendinnen * = Thalia: een der drie gratien, godinnen van bekoring, vreugde en feestelijkheid.…

ik de sterrehemel Herinneringen die me raken denkend aan jou hoe onze lippen versmolten die 1001 nachten alsof we het levenslot onomkeerbaar volbrachten Ooit zien we elkaar terug het leven biedt enkel tijdelijk een brug naar de sfeer waar wij eeuwig samenhoren waar de bron van onze liefde ooit is geboren de sterren lijken als Godinnen…

Ik adoreer u Vrouwe, uit schuim geboren schoonheid, uw godinnelijke lichaam is een lust voor mijn oog, uw stem klinkt als een korenbloem, uw streling kamperfoelie, papaver uw geur. Aphrodite, laten we honingkoekjes delen, gedoopt in zoete wijn; U bent mijn Godin als ik uw Hephaistos mag zijn.…

Herinneren aan goden en godinnen uw veldslagen in tallooz’ boksersringen Oh Amazone! Laat me u bezingen! Oh Koningin van Bliksem en van Winnen!…

Ik ontmoet felverlichte aartsengelen in stinkende zwerfkleren, Griekse godinnen met watermeloenen in versleten tuinbroeken, lachende wijsgeren in studentes. Ik zie edele vorstinnen in tandeloze oudjes, weggerotte tanden en kiezen vielen spontaan uit hun kaken, maar ze zijn trotse leeuwen, echte mensen buiten het egoïstische gewoel.…

Ik las Odysseus' smartelijke tocht en spelde in de schemer de symbolen: de zeeën, de godinnen en de holen, waarin hij liefde en bescherming zocht. Toen ik het boek sloeg in zijn zeven sloten, was het of ik ontwaakte van een reis; ik had gezworven en had drank en spijs aan menig tafel met de held genoten.…

Het komt nu aan op kracht en strategie Explosie na zo vele uren trainen Waar niemand staat te trillen op de benen Waar offensief het wint van apathie De bel weerklinkt, de wedstrijd gaat beginnen De vechters in de hoek richten zich op De vezels strak, het lichaam op-en-top Herinneren aan goden en godinnen Bewegingen zijn strak gecontroleerd…

sla acht op de rapsode hij brengt het krijgslied ten gehore liederen vol wrok en wraak bravoure en bedrog laat hem zingen de avant la lettre troubadour van twistende godinnen van listen met het Troje-paard proef de kleuren van gramschap en venijn de metalen smaak van bloed en chagrijn de warme zoetheid van een liefdestraan…

Hoe heffen zwarte stammen 't dak omhoog Van baldakijn of luchten glorie-boog, Hoe wijken hier bossaadjen tot beminnen Verlokkend, zoden om de dans te ontginnen Van reien, daar zich licht-gewiekt bewoog De voet, die droeg de schoonste bloem omhoog: Gestalte, onwis zijn 't vrouwen of godinnen?…

De vlam die flakkert, fluistert poëzie jouw naam het zachtst gesproken, ’t vaakst gehoord, godinnen barstten haast van jaloezie, Apollo, Zeus, door j’ heerlijkheid bekoord Zij trachtten jou al eerder op te halen, als vrome Ikaros viel jij ter aarde, waar zij je van je dartelheid bestalen, bescheiden restte jou het lot t’ aanvaarden ...…

, grauw als zwartgruis etende slakken met glinsterende sporen slijm, zo glad dat zelfs oud vel erover uitglijdt in doodshemden zonder zakken bewegen zij zich voort, hun bloed is op ons hoofd, kleeft aan alles: wolkenkrabbers en Charons boot in winterlicht op weg naar graven een dorstig hart wordt uitgespuwd geofferd aan te dronken godinnen…