Alle inzendingen over godverlatenheid

hoge heren dwaze dames hoge hoeden lage gemoeden vage lachjes lage drachtjes moordende monden gecamoufleerde wonden strelende stemmen verborgen klemmen uitgestoken klauw teruggetrokken hand slapende geestelijkheid feestende eenzaamheid.…

Godverlaten strand mijn lippen proeven het zout van eigen tranen…

samen zongerijpt in zomertijd ons leven waar de herfst reeds wenkt dromen we lentedagen op godverlaten stranden…

Natzweiler - scholieren, dagjesmensen en de galg oogt nieuw in dit godverlaten oord waar het onweer hangen blijft Zonneleen 26.4 280606…

Jij spoog het leven zielloos en godverlaten op de aarde om het genadeloos op te slurpen voordat je stuiptrekkend uiteenspat.…

hoe zou het zijn om te sterven aan eenzaamheid om geen geluid meer te kunnen maken vertrekkensklaar diezelfde avond droom ik nog over voorbijgangers en over het antwoord dat als een vrucht in een godverlaten zicht valt ik kort mijn slaap in en de stoel waarop jij zit ongetwijfeld er is geen verband hoe je het ook bekijkt…

Afstand is gelogen in dit godverlaten oord licht wordt hier verbogen schreeuwen in een gat gezogen gedachten in de kiem gesmoord Zoveel plek en toch omringd door harde zwarte kilte zoveel ruis en toch alleen dromen spatten hier uiteen tot eindeloze stilte…

onderweg ik dacht: ik ben er en: ik wil er blijven ik dacht: ik kan blijven binnen deze ommuurde tuin verborgen voor tergende demonen die me verjoegen naar godverlaten oorden stil luisterend rustig ademend onder het bladerdak onrust vond moeiteloos zijn weg en ik dacht: ik kan hier niet meer zijn ik was opnieuw onderweg…

verzonken in een plas schijnt de maan in rimpels te sterven een man richt zich op het beeld verplaatst hij kijkt omhoog ziet tot zijn schrik de zwarte gaten in deze novembernacht zijn handen trillen hij drinkt zichzelf vager dan de godverlaten schim verloren in het water…

De binnenstad ligt nog in slaap alleen geritsel van papier weerkaatst klikkend licht metaal van leeg door drukte blikjes regenbogen overbruggen doordrenkte vlaggen zonder stijve kleuren de Gay pride moet eens met de billen bloot rotzooimakers hebben er een puinhoop van gemaakt en ervan genoten een opgeroepen vuilnisman vervloekt zijn vak…

soms is het moeilijk om te kiezen en zou je haast vergeten dat je niets meer kunt verliezen dan je eer en je geweten want in ons tijdelijk bestaan op deze godverlaten aarde zal alles ooit voorgoed vergaan en is niets van blijvende waarde weet dus goed waaraan je hecht en laat je niet zomaar verleiden in alles wat je doet en zegt op elke…

ik zag je aan zo’n godverlaten toog er groeide vriendschap die wat glazen duurde ik sprak terwijl jij onbewogen tuurde bedeesd vernam wat mij zoal bewoog je stelde mij totaal op m’n gemak voor even nam ik afscheid van de aarde maar toen mijn blik je glazen ziel ontwaarde bestelde ik … een nieuwe fles cognac…

nog vliegt het kille witte als een doffe klap ondanks de duif is stilgelegd los en vast van schreiend aangemeten moederplicht doch zij verheft uit godverlaten zwakte welke wereldmoeder ook zo voelde toen haar zoon verging het gesloten ogenkind zijn geliefde en hun kroost het volk tast door de mist hoe sterk de band…

En ik wist, wat je ook moet doorstaan, het leven trekt er zich niets van aan, je hebt je eigen godverlaten weg te gaan…

hij rijpte in de kleine uren nog zijn forse witte uitmonstering onzichtbaar voor hen die op weg en pad nog niet goed wakker zijnd minder hebben opgelet de pet te diep over de de ogen tegen de kou hebben opgezet het is dan helaas te laat en slechts de schijnrode maan is de enige getuige als stilte om hulp staat te huilen in deze godverlaten…

00.13 uur in mijn hoofd wil een zin niet wijken “hoop is uitgestelde teleurstelling” minstens twaalf jonge mensen misschien dertien verlaten de trein ik stap in in de lege coupé is hun warme aanwezigheid nog voelbaar onschuldig-blije stemmen galmen nog na ik dompel me in dit bad van hoop precies wat ik nodig heb op dit godverlaten…

Zo stil als een eenzame ui in een godverlaten bos zo stil als een polderlandschap boven zee zo stil als dooie mus in de dakgoot zo stil als een kloostertuin in Egmond Zo stil dat ik je nachtjapon kon horen ritselen zo stil als een regenjas aan een kapstok zo stil als een paradijs van steen zo stil als een roerloos blad Zo stil als een verliefde…

nog rolt de zee met voeten in de branding en ruist zijn oeverloze stranding godverlaten staart de lucht uit wolken die de zon slechts grijs doen schijnen de streep van horizon laat diepe troosteloosheid in een verre bui verdwijnen want ik heb jou gevonden in de korrels van het zand jaren sloegen stuk aan strand jij geeft mij…

nog rolt de zee met voeten in de branding en ruist zijn oeverloze stranding godverlaten staart de lucht uit wolken die de zon slechts grijs doen schijnen de streep van horizon laat diepe troosteloosheid in een verre bui verdwijnen want ik heb jou gevonden in de korrels van het zand jaren sloegen stuk aan strand jij geeft mij ogen…

ik tracht de lucht te vangen met de palmen van mijn hand adem de zucht van jouw verlangen op het godverlaten strand ik verhaal mijzelf op schijnende dromen zie in het licht van de deinende zilte zee waar ik je naakte lijf voorbij zie stromen je ogen vragen mij, ga je mee ik stap met grijpende handen dieper weg heb geen weet meer van vaste…

De wesp is slechts de drager van de angel De wesp gaat dood maar ‘t gif beklijft in alle hoeken alle gaten De hele natie door de mangel Wat rest dat is een beker spijt Uitgeperst en godverlaten.…

In 't uitgestrekte zand van ulicoten een mijl gaans noordwaarts van de reutsche loop voorbij de oude strump en hazeldonk ligt moederziel een godverlaten oord ontsnapt aan pups enzo en bremer pampa loopt tussen snuffelland en dodendraad een autochtoon van rafels zondereigen verspreide huizen boven ulvenhout een zonderling van…

Ik zou wel groot willen zijn voel me soms ontiegelijk klein Klein in mijn doen en laten het voelt soms zo godverlaten Voor anderen een grote hulp maar kruipende in mijn eigen schulp Zoekende naar datgene wat ik mis iets wat er misschien wel helemaal niet is Ik voel me zo ontzettend leeg van binnen wil mijn gevoel weer terugwinnen Maar het…

luister, luister dan en hoor hoe een godverlaten kind in een lijf vol liefde schuilt maar zijn onschuld toch verloor ik noem je 'lieve' keer op keer omdat ik geloven blijf in de warmte van het leven ondanks winter in mijn lijf niemand die ik paaien wil niemand die ik storen zal in een stad gevuld met leven is het ware leven stil…

Geen plaats ter wereld is zo godverlaten en zo fatsoenlijk als het Scheldeplein, bij avond als het regent en de straten langer en glimmender en leger zijn. Dit is een stad met veel te weinig moorden. Het regent gluiperig in het plantsoen. De tramrails wijzen koppig naar het noorden en dat is dan ook alles wat zij doen.…

zeven dagen een oude vrouw lijkt met het desolate landschap te vervagen sneeuw stuift in haar marmer gelaat geen spoor van leven in de ogen het harde geknars van de trein die het einde van de wereld verlaat laat haar koud, zij weet van sterven Gdomsk verdwijnt langzaam van de kaart wat moet dat moet, zeggen de grijzen uit dit kind- en godverlaten…

Slechts zoeken blijft mij beschoren vanuit onbestemd doelloos heil in godverlatenheid verloren stort ik in afgrond zonder peil. Boven mij een brandende zon waar ik geen schaduw vind geen put waaruit ik drenken kon verstoken van verkoelende wind. Zie toch belofte vanuit groene aarde een steen wijkend van de duisternis.…

En mensen, beesten, met vervreugden zin, Haastten weer uit met mij naar 't vorig euvel: Het godverlaten, schendig aardepark.…

Maak nu toch godverdomme contact met mij, godverlaten kutmensen! godverlaten lulmensen! Ik ben maar één keer in deze gedaante op aarde, heb me lief, voel me! streel me! omarm me! aanvaard me! vrij met me! Scheur me desnoods aan stukken, maar doe iets met me! Laat me niet ongemoeid, want dat is het allerergste!…

speelt je nu parten doet je wankelen op je stam die stukgereten steunt van binnen op je wortels, maar je kan die woeste windvlaag niet verdragen die je gierend in de haren vliegt en niet meer lost, je snakt naar adem verdrinkt en alles ziet wazig het breekt, je hoort je knoken kraken je levensdraad knapt middendoor en doods lig je dan, godverlaten…