Alle inzendingen over grieven

Ik schrijf aan tafel een gedicht alsof het komt uit mijn meest diepe gronden uit mijn verstand en eigen zicht en toch ik ben aan twijfel vastgebonden Ik word door vreugd en pijn bewogen en getroffen door het lot dat mij voorziet het blijft altijd mijn onvermogen de noodzaak van zware grieven, anders niet…

Schreeuwend verkrampen Ademloos grieven Luisterend ontdekken Ademloos lieven…

ik kus de tranen van de onzichtbare man die voor mij staat zijn grieven lijken ondoorgrondelijk of toch de hemel breekt open en kleurt het antwoord langzaam blauw…

Om hem hun grieven danig in te prenten vernielden krakers ruiten bij Cohen. Om erger te voorkomen plaatste men daar een container met een paar agenten. Hoewel, na die vernielingsacties scheen er veel meer behoefte aan een glascontainer.…

Ik zou geen mens persoonlijk willen grieven, Maar riekt dit niet wat veel naar recidive?…

Ze zijn het bijna eens, er is nog hoop, Het nieuwe voorstel biedt weer perspectieven, En maakt een einde aan de Griekse grieven, Toch weet ik niet wat ik daar nu voor koop. De chaos is compleet als tot besluit De Grieken zeggen: “Naí, we zijn eruit!”…

We worden met zijn allen opgejut De film van Geert zal menig moslim grieven Dus reken op het zwaard en explosieven Ons land staat internationaal voor schut Maar wat nou: “U tast mij aan in mijn eer” Mijn ma zei altijd: “Schelden doet geen zeer”…

Haar allergrootste straf Is haar voorspelbaar lot Voor haar rest het kaf Het koren van de zot Ik laat mijn grieven Dan ook voor wat ze zijn Geen vuur, geen sneer, geen wraak Geen krenk en ook geen pijn Laat, voor deze blaaskaak, De tijd mijn oordeel vellen Zodat ik dan naderhand Met vreugde kan vertellen Toch gelijk te hebben…

Aarzelend open ik mijn muil toon mijn lied in lichtgrijze damp grom mijn grieven tegen de lamp die helderheid brengt in beneveld gehuil Verknipt toon ik mijn schaduwkant als silhouet in blauw gelijst voor wie zielsverdriet naar boven krijst verkracht, enteerd en aangerand…

Vertwijfeld schrijft zij lange dagen zonder pauze sierlijke letters in dwars gebakken lucht wijsheid geeft geen steun en haar pen leunt op lege lijnen versturen lijmt geen grieven zelfs het zegel plakt niet de laatste lichting wordt gemist…

Waar vreugde alom heerst Wreekt de dood zijn grieven Om dan uit het niets toe te slaan Meedogenloos ongeremd vals En wee hen die geliefd zijn Daar richt zijn venijn zich op Mokkend telt hij de slachtoffers En bereidt zich voor op het volgende Droefheid gehuld in grauwsluier Verslagen buigen wij het hoofd…

woorden kunnen soms akelig pijnigen ze kunnen branden ze kunnen snijden ze kunnen kraken ze kunnen knakken en splijten hebben menig hart doorklieft en als je hierdoor intens wordt gegriefd en dit wil beëindigen en uit onmacht dan maar terug klapt dan is er tegenwoordig niemand – behalve ik blijkbaar – die dat snapt…

Dan hakkelt hij honderduit tegen ongenode gasten, waaraan hij zijn grieven uit. Zo deelt hij lief en leed met wie het maar wil horen. Hij laat zich dus niet storen en schreeuwt zich alfabeet.…

Hij wil zijn pa niet grieven. Alle wegen leiden immers terug naar Ankara. Ik weet alvast: ik blijf alleen. Als Fatima in Appelscha. ---------------------------------------------------------------- uit: 'Van verdriet kun je grappige hoedjes vouwen', 1986.…

Al die harten die na het grieven de zinloosheid zien van de verduistering van een beetje menselijkheid.…

Gepaste eerbied begrensde ideeen geloof in grieven religie van dieven genoten aanzien, gewag vooraf geeft aanstonds in de media verdorven waarheid achteraf actie, gepleegd verzet uit gewetensnoodbevrijding en op een hoek van de wereld een krachtig woord vooraf over verbrande zielen onwil, beloofde politiek verkrachtingsretoriek…

Zij schenkt nog ongedachte perspectieven aan degene die zich laat beschijnen; hij kan dan verder leven zonder grieven. Het is een blauwe maan-dag.…

Mijn snavel mag dan scherp zijn maar vliegen kan ik niet dus moet ik elders ijlen met mijn wonden, mijn verdriet Met mijn voeten in de blaren van een schemerig, herfstig bos laat ik mijn grieven varen, laat ik alle spinsels los.…

nu december zacht zijn witte kringen vorst verbindt, begint de advent van mijn laatste jaar als lang verguisde vrouw, die meerdaags zeven vloeken kent getekend door de lengte van erdoor gedrukte rouw mijn start zal anders zijn, gelouterd door slechts wie ik ben ik lief, verbeter en verblijd scheld alle grieven van dit leven kwijt en blijf…

er is nog ongezien een lach met witte tanden een oogopslag in plaats van vuil geworden handen er is nog ongehoord in het jammeren van de wind het fluisteren van de bomen in plaats van het gejengel van een kind er is niet uitgesproken woorden ongebroken de lucht is niet gebruikt grieven en bezwaren worden niet gespuid er is nog…

wij dachten het maar waren niet gelijk juist het onderscheid in alle subtiliteit bleek de kern van de strijd door zijn geslotenheid waar enige opmerkzaamheid juist ruimte geeft in het ontdekken van nieuwe vertes is het ook een gevoelige manier de ander licht te grieven door middel van elkaar niet zo goed te verstaan en…

Wie fluistert straks jouw naam nog wanneer klanken langzaam versterven in verten waar horizon lijnen mist wie spreekt jouw naam nog onbevangen uit wanneer een vochtige glimlach blank hout steeds minder aards ziet worden wie gebruikt jouw naam nog wanneer taal geen gehoor meer vindt en hoofdletters ijskoud grieven wie draait zich nog…

Er sluimeren wanen in kussens grif strooien nachten met uren en als het gezicht verschijnt in lang geleden verloren licht vangt morgenrood vocht als bloed sijpelend langs grieven snijdt zij lijnen en tekent ouderdom in geslepen taal alleen de punt ligt dwars en stremt beelden als strepen op de snelweg zij ziet de vluchtstrook schudt…

engel me maar de hele schare duikt in wit op zwart bewaar me van mijn schouder want ik ben alles zat niets kan me weerhouden om hel vanuit de fout te schouwen naast criminelen moordenaars en dieven zie ik anderen die mensen grieven zij branden erfzonden zijn abel en de kaïn weer in alles wat god heeft gezonden jij hebt…

een vreemd gevoel overvalt me een soort kalmte maar dan één tussen twee vlagen van storm mijn adem zoekt zijn kracht bijeen maar ik besluit te zwijgen 't is beter voor elkeen ieder ziet zijn eigen grieven en niet een anders pijn van wie weegt het zwaarder of is de maat gelijk?…

Slechts buiten de stad en weg van de straten, diep verscholen in bergen en in bossen wist ik mijn grieven even te lossen.…

Zij zijn oprecht en behoeven zonder verder een ander mens te grieven enig verder betoog. Gevleugelde vrije vogels. Mensen met een blijmoedig hart. Zij zoeken de hemel te bestormen. Een gedreven hartstocht voor een innig vuur dat nimmer tot aardse meester bad. Gevleugelde initiatieven vliegen hun koers op eigen wijs.…

wij wanen ons ridders van de vuren tafel grieven en wormstekeligheid griffen wij in hout doorzichtig blad valt van de mond wanneer we drinken van de wijn die brandt en de glazen heffen alsof de steen die op de lever ligt de zwaarte niet weegt van bliksemsnelle scheuten en zijdelingse blikken gevuld met gistende woorden naast het…

Wat houdt ze van augurken, Haar duimen en wijsvingers tastend in het zure vocht Ik zucht maar laat betijen Als het oosten in ons opspeelt gaan we beiden somberen en herkauwen, al zijn we dan nauwelijks runderen, de grieven van de dag Mijn dochter, wat is het water diep wat goed is voor vis en de zeemeerminnen Van het Great Barrier…

Ik woon nog samen in hetzelfde huis waar onbegrip heerst er is geen plaats meer voor liefde er resten nog kilte en spijt de onmacht waar wij elkaar steeds weer grieven. Hoelang kan een mens gedwongen eenzaamheid verdragen? Het leven als een vreemde in eigen huis?…