Alle inzendingen over hopeloosheid

gedachtenlang, nachtenlang missend een stuk van mij dagenlang, jarenlang een half leven voorbij hopeloos, hulpeloos aanvaardend mijn verlies uitzichtloos, woordenloos is dit het leven dat ik kies onvermijdelijk, onlosmakelijk deel van mijn "zijn" onbegrijpelijk, onbschrijfelijk zit nog steeds aan jouw "lijn"…

Stiekem droom ik van je Stiekem zoen ik met je Noem je naam honderd keer per dag Niemand weet het, niemand snapt het Ben ik een keer gelukkig Mag ik het met niemand delen Zelfs niet met jou…

Het doet pijn Dat als ik bij jou ben Ik niet mezelf durf te zijn Je zet me onder druk En maakt zo mijn leven stuk Ik wil een vrij leven En me niet aan jou geven Je houdt me constant in de gaten Je moet me eens los laten! Je doet dingen die ik niet wil Je maakt mij bang En mijn leven kil Ik wil me los rukken uit jouw handen Maar ze zitten…

Vervlogen is mijn hoop, een verlangen naar nieuw maakt zich van me meester, nieuw ruikend materiaal, zo nieuw dat je nog net geen prijskaartje eraan ziet hangen, maar die kans is met het kelderen van de beurzen, vervlogen, net als mijn hoop!…

Mijn hoofd, warrige gedachten maag en buik die kriebelen. De bus waarop ik sta te wachten rijdt voorbij, mensen giebelen. Kan aan niets meer denken dan alleen aan diegene, waar mijn ziel en zaligheid verblijven. Mijn hart bonst bij zijn naam en voel me op wolken drijven. Zou hij hetzelfde ervaren als ik? Dat is nu mijn vraag. Kan alleen…

Je kon hem in de stad van Ho-Tsji-Minh zien Pearl Harbour, Zuid-Korea en Beiroet Want ondanks burger- en soldatenbloed Kon hij er steeds de humor wel van inzien Maar wat George Bush nu uitspookt in Irak Daarvoor blijkt zelfs Bob Hope z'n hart te zwak…

Hopeloos van wanhoop Je begint eraan mmmm… lekker de een na de ander keer op keer tap je weer eerst voor de lol dan went het het wordt een gewoonte je denkt dat het je goed doet omdat het je leed doet verdwijnen het lijkt lang, totdat het uitwerkt dan komt het terug het leed, de pijn het doet je denken aan erge dingen.…

Hij strekte zijn armen naar zijn vrienden Voor de laatste keer Zij keken hem alleen niet aan Dat deed hun veel te zeer Het lot had hem niets gegeven Zo kon hij niet langer leven, de pijn, de kwelling, zo Hopeloos Als de woorden hem omschreven.…

Hoe kan ik nu nog in wonderen geloven, als niemand ziet dat ze nog bestaan. Hoe kan ik nog van iemand houden, als iedereen mij verlaat. Hoe moet ik van mijzelf houden, als niemand een plekje in het hart openlaat om mij de liefde te laten tonen, die ik voor ze heb bewaard. Alles is mij afgenomen: ik dank de dag, dat ik deze wereld verlaat…

Hopeloos starend in 't gat dat zucht van moedeloosheid en geen kant op kunnen. Geen rugzak waarvan ik kan leven en geen toekomst waar ik naar uit kan kijken.…

Ik wil praten met de maan Stalen met de sterren Ik wil met volle handen staan En mezelf niet hopeloos zien staan…

Liefde; zo ver weg En tegelijkertijd dichtbij Mijn hart is gevuld met leegte; een vallei Hoop in de toekomst zit er voor mij niet in, dat ben ik verloren Wat ik nodig heb is geluk, zo hoog als een toren Waarom is het leven zo oneerlijk, vraag ik mij steeds af Misschien is dit wel mijn straf... ... Toen kwam zij, ze was zo lief Maar ik? ik…

Donquichotterie is als vechten tegen de bierkaai: hopeloos…

Zonder hoop is hopeloos zonder reden redeloos geen horloge, tijdloos zonder liefde liefdeloos geen emotie emotieloos zonder belang, belangeloos, maar er is nog nooit een mens geboren die emotieloos, zonder reden belangeloos in een tijdloos omhulsel, als hopeloos te boek stond.…

Kansloos, stijlloos, hopeloos; Zinloos aan de kant geschoven. Kansloos liefst soldaat gemaakt. Stijlloos zonder schijn van kans. Zwijgend stil en doodgezwegen. Schreeuwend nooit gelijk gekregen. Maar het verdoemdenhoekje is nu leeg Daar zat een sloeber, die steeds zweeg: kansloos, stijlloos, hopeloos.…

Het licht is weer verdwenen in de vroege avondlucht. De wolken dekken toe, verbergen wat schijnsel gaf en vreugde. Maar weet dat elders zon is en hoop en vertrouwen. Verlies de moed niet, het duister zal niet winnen.…

'K was al lang vergeten hoe het was verliefd te zijn Toch trof het mij nog onverwacht Hard als een mokerslag, die zoete, wrange pijn, Ik was er totaal niet op bedacht Bemind of niet bemind zijn Een hart vol liefde en hoop Een ziel vol twijfel en chagrijn Gevoelens volledig in de knoop Verwarde dagen, lange nachten vol ongedurig smachten…

De stad in mij is vermoeid door een oeroud verdriet. Zware woorden klinken tegen de gevels die scherp omlijnd zijn in de eerste dagen. De bruggen overbruggen diepe sombere waters Geen lach weerspiegelt. Hoe schoon en mooi het klonk en was Het verbond is verbroken. De stad breekt zichzelf af Ze geeft niet meer Ze gaf…

Tegen beter weten in. Herinneringen aan de ochtendlijke rust en avondlijke lust lopen als een schip stuurloos op de klippen voor de kust van de tijd; De passie met man en muis vergaan. Draden van tederheid samengevlochten tot ultieme reddingsboei. Drenkeling tussen leven en dood Liefde vervaagt Hartslag vertraagt Woorden worden week…

De storm in mijn glas groeit tot orkaan. Ik ben moe van het vastklampen aan waarden, ze bieden geen houvast. M'n krachteloze vingers klauwen, glijden af op onverschilligheid. Het duizelende tollen van gedachten, maakt, dat ik geschreven woorden braak...…

tussen wit en zwart buigt in krampachtig gevecht de laatste strohalm…

waarde, onder mijn huid wonen de sterren en planeten, beleef mijn tijdloze zin in dat ene woord, neemt bezit van alles wat levend is en wat de liefde voor mij bewaarde, zo surfend over de goudverf van een herfstdag overzag Ik de tekens uit de letterdoos die de hemel voor mij koos, maar sloeg deze direct weer dicht, een ideologie wordt hopeloos…

dwarrelende bladeren doorluchten verwarrende gedachten diepzuchten hopeloos gemodder te duchten…

Ik maak dus mijn verontschuldigingen over het hopeloos misverstand en ons hopeloos onverband met alle dingen. Wat heb ik dan in godsnaam bedoeld zoals ik door de wereld liep tussen de werkelijkheden door? Heb ik dan niet gezien, gevoeld dat ik mijn hele leven sliep? En waar sliep ik dan voor? ------------------- uit: 'Daar', 2011.…

Met veel esoterische gedachten alom, sidderend van angst; het is effenaf hopeloos.…

simpelweg een koolwitje boven lavendel zijn duiken in de ogen van een vrouw vlinder op haar wimpers zijn hopeloos verdrinken in het blauw.…

Wederzijds zoeken van tranen naar échte troost zachte omhelzing In verbondenheid vloeit enge hopeloosheid zóveel sneller weg…

je woorden zijn zo vol van alles dat ik niet meer weten wil ik kan me niet meer opdringen aan de liefde die ik voor je voelde geef me tijd, ruimte en de stilte want ik ben zo hopeloos verloren ik ben werkelijk waar verdronken in de liefde die ik niet kon horen…

Als sneeuw voor de zon Verdwijnt uit mij het leven Net zo snel als het begon Het duurde maar even Het schot in de roos Precies in mijn hart Doorgaan is hopeloos Mijn einde is gestart…

Stil verlangen onbevangen Nog 'n kind wordt bemind Puur en oprecht eerlijk en echt Hopeloos verloren ogen die bekoren Blikken die verrassen is zij nu volwassen ?…