Alle inzendingen over hulpeloosheid

Mijn gedachten, dwalen naar waar mijn daden niet toe kunnen reiken. Mijn dromen, vliegen me naar waar mijn voeten mij niet kunnen brengen. Mijn wensen, zweven naar waar menselijke krachten niet tot in staat zijn. En mijn ideeën, dartelen naar waar feiten de mogelijkheid omver gooien, maar mijn dagdromen... Brengen mij dwalend, vliegend, zwevend…

je draait mee zoals het leven van de zon draait schakeringen van begin en einde einde en begin omgekleurd van held tot lafaard in een belegerd zelfgevoel wegkijkend van de onmacht tegen de overmacht ik grijp nutteloos naar het oneindige en concurreer met het angstaanjagende ik streef nutteloos naar het onbereikbare en vecht met de draad…

Als een rozenblad in een eindeloze regenbui Hulpeloos en zonder doel struin ik rond ik weet niet waar Maar als een rozenblad nat en doorweekt zo voel ik mij…

Als ik me opsluit in mezelf diep in mijn verstand en mijn gevoel hoor ik gegil gekrijs zo hulpeloos stemmen die er uit willen zich willen uiten zodat ze kunnen overgaan in vaag geroezemoes van tevredenheid en vriendschap…

Ik zie hoe hard je moet vechten Hoe uitgeput je wordt van de strijd Ik zie en voel hoe hard het is Maar onthoud: niemand wil jou kwijt En al heb ik er alles, alles voor over Maar ik kan alleen machteloos toekijken Ik wil helpen maar wat moet ik doen Om een oplossing te kunnen bereiken Om jou pijn te kunnen verzachten Om een lach te…

Als sponsor van de hoogste voetbalklasse Draait onze KPN de geldkraan dicht, Al is het een verbazend nieuwsbericht Omdat die twee goed bij elkander passen: De teruggang die de KPN beleeft Past bij het spelpeil dat ons voetbal heeft.…

Ik zie je hulpeloze ogen, Die angstige blik die mij die van binnen raakt Ik zie hoe je wordt voortbewogen Door het verdriet dat je heeft kapot gemaakt... Ik zie de tranen over je wangen glijden Machteloos staar ik je aan Het liefst wil ik je blik vermijden En met mijn leven verder gaan... Met mijn ogen blijvend op jou gericht, Probeer ik…

'Aangenaam zacht zand;' Zei ik die ochtend, toen richting verloren ging in afstand, met mijn oog op de zon, zijn bleke kleuren, als verblindend aan de horizon, mijn hoop verscheurend, mijn lichaam getroffen, 'Die rotmoffen;' Zei ik die avond, toen leven verloren ging in leegte en korrels zand mijn lichaam raakte, als kogels afgevuurd…

Langzaam stortte je in, hulpeloos stond ik erbij, ik wilde je zo graag helpen, maar je wilde niks van mij. Ik kreeg er de schuld van, dat zij was doodgegaan, nog steeds zie ik die leegte, in jouw mooie ogen staan...…

niet enkel woorden helpen armen van troost het stil beloven na smeken gehoord die beste bedoeling als reikende hand fluisterende daden raken niet dus toon een hart zonder woorden elke hulp laat zich horen…

hulpeloos in mijn badjas bleef ik steken in het onvoltooide onbenoemde stil stokkend in mijn poëzie gestoord gedroogd vanuit het bad trok ik woorden door het schuim – in wording mijn naakte huid opgeschoond woorden gedragen in nevel vederlicht stollend in een nieuwe inspiratie…

nee, ga niet weg nu mijn vel nog tintelt van ons afscheid je weet hoe de regen hier zal binnenstromen het dak begeeft muizen, spinnen en wespen mij belagen het wordt al donker de honden huilen de melken maan vol hallowenen geraamten voor het raam blijf nog even verdrijf met mij de duivels uit mijn huid…

Kon ik jouw leven vatten in een gedicht om de tranen te doven van jouw gezicht dan pas zou ik goed dichter zijn. Als ik bij jou kon wezen en jouw gedachten verlichten jou tot vreugde deed lezen zou ik graag dichter zijn. Maar de woorden ontbreken jou het mooie te tonen dat ook leven heet dus ik bied slechts twee handen leeg…

Zo ik sta Ben ik geboren Ga ik dood Ergens tussen in Ben ik mij geweest Heb ik geboet Vlak na het begin Was ik kind Hulpeloos en zonder verlangen Aan het eind Ben ik oud Hulpeloos en zonder verlangen Kortom, laaft het leven zienderogen Aan de leegte en ben ik niet Beperkt tot deze vorm…

dofzwarte stemmen dragen een schuldige nacht blind en hulpeloos…

Een razend geloei vrachtwagens scheuren weer het dorp hulpeloos in twee…

Ik oordeel machtig, hulpeloos, vervreemd, omdat jij in m'n verzen staat.…

Lieve kleine schat Hulpeloos zacht wiegend, bloot Kusjes op je snoet…

in alle schande gegeseld in alle verdriet bespot in alle hulpeloosheid verlaten zie de medemens…

'mijn hart kon alle vlinders die ik erin voelde niet meer dragen en ik stortte hulpeloos neer, in de ban en zo in de war van jou en hulpeloos ook, een baksteen in een rode doos mijn hart, een hand met daarin een nog bloedende roos en wolken donker in mijn hoofd gedraaid en een zon die er vervaarlijk boven hing, pro- beerde ik…

Verdwalen is verzinnen wat ik niet bereik met mijn gevangen stem die hulpeloos fluistert met gevonden woorden en de waanzin weer om een aalmoes vraagt.…

hulpeloos gevangen in een web van verlangen wil schreeuwen vechten slaan me even laten gaan daar is alleen oorverdovend die stilte van een onbegrepen kilte…

als vader schreit huilt de kinderziel hulpeloos als het kind huilt troost moeder zijn geschrei als moeder schreit brengt het gehuil het gezin bijeen…

Een woeste windvlaag zo onverwacht, zo hevig weg is het sprietje…

Het boetekleed dat je mij toewierp om de wonden die jij toebracht te bedekken kon niet verhullen de poel van verdriet waarin jij hulpeloos stond te wachten ik had geen wang meer om toe te keren.…

Een lief, hulpeloos wezentje, nog zo klein.. Jij had hier op aarde ons kindje moeten zijn. Voor altijd in ons hart...…

het boetekleed dat jij mij toewierp om de wonden die jij toebracht te bedekken kon nietverhullen de poel van verdriet waarin jij hulpeloos stond te wachten ik had geen wang meer om toe te keren.…

Donker gat met blauwe randen ik kan alleen nog spartelen in deze oceaan; hulpeloos gemaakt door de warmte van de beweging voel ik mij opgeworpen op golven van verlegenheid, neergegleden in dalen van genegenheid…

Klein in elk hulpeloos woord schrijf ik wat ik wil fluisteren in de nacht waar jij weer de schaduw bent die ik was toen jij dacht dat mijn droom een geschenk voor onze nachtenlange liefde was…

Zij aan zij liggen de herinneringen Waar lege oogkassen hulpeloos Vol afschuw Op de ondergaande zon gericht Verbrijzelde kaken Schreeuwen in stilte Opnieuw kleuren zij Allen rood…