Alle inzendingen over in handen van de och

jouw schoonheid waait om me heen en vanuit de verte fluit de blauwe winde naar bewoonde nesten nee neem geen afscheid van het licht waarin wij horen of van de kleine onbekende vogels die warmte uit de kruinen schudden hun gekwetter over stilte leggen door wijzers van de tijd verleid voorzichtig warrelend door je haar…

Verschrikkelijk, die herexamendagen! Je vrienden zijn al vrij en jij blijft na Níks onbekommerd kijken naar 't WK Wel nogmaals dat lokaal, de lijst met vragen... Maar na het extra werk dat je moet maken Zal de bevrijding jóu het zoetste smaken…

och, kon ik spelen spelen op een klarinet het hardhout warm rustend in mijn hand mijn adem trillend zangerig langs het riet och, kon ik spelen spelen op een klarinet gelijk een goudvink zijn toonverhoging aan het einde van een liedje zet och, kon ik spelen spelen op een klarinet ik kan enkel klanken laten dansen uit mijn pen…

God dacht nog met trots allemachtig De mensheid te scheppen was prachtig Zijn zoon zei bedeesd Ik ben daar geweest Verknallen dat lukt hun reusachtig…

De foto opent mijn herinnering aan de vrijheid van het strand de ruimte waar alles kan waar ik mijn fantasieën opjoeg tot ik ermee wegvloog de hemel in maar er zat altijd een strik om mijn enkel, met een touw dat mij weer omlaagtrok en als ik een aanloop nam en in zee sprong, spoelde ik na een tijd vanzelf terug naar de familie aan…

Er liep een dierken op mijn hand, Zo kleen, zo bitter kleen! Hoe was het daar wel aangeland? Waar wilde en mocht het heen! 't Liep onder, boven, hier en daar, En 't stropte dikwijls aan een haar, En 't weerde en 't woelde zich half dood; Dan riep het eindlijk in zijn nood: ‘Och God! och God!…

och, was ik maar als was kneedbaar in elke vorm gedragen in jouw handen verscholen in het donker waarin ik als een sculptuur uit jouw verleden word gekneed gepolijst, gestreeld, bemind en kon zijn zoals jij graag zag och, was ik maar als oude wijn gekelderd met vreugde die in de late avondschemer dagelijks de lust verhelderd zodat…

Och Here, kan 't Uw wille Wezen, laat ons stille Voor u zijn. Misschien zou de pijn Die in ons als wijn Woelt , dan stille zijn. Och, even, Aan onszelf ontheven, Och, even Zich in U te begeven.…

De dood vermenigvuldigd Groeit uit van hand tot hand Leven redders worden gehuldigd Een volk verbijsterd, niet verslagen 't Zwaard; de anderhalve meter afstand Om eensgezind met elkaar Corona te verjagen Och de prevelende lippen, och hoe gênant Eenzaam in 't heengaan geslagen Door de Covid negentien plagen De dode ogen 't grijze…

Och was ik maar een lijstertje een lijster op een takkie Ik zou zo nu en dan wat fluiten en deed links en rechts een kakkie Och had ik maar haar vleugeltjes zo kon ik kiezen welke twijg of tak ik nemen zou om de werkelijkheid te beschouwen op mijn gemak Och had ik maar haar verenpracht dan liet ik hier en daar een donsje vallen op iemands…

Weemoedig staart ze naar haar handen, handen die troosten, handen die zorgden, handen die kookten, handen die streken. Waar waren ze ook weer voor? ze friemelt met een zakdoen, strijkt haar rok glad, kijkt schichtig om zich heen, om vervolgens weer te blikken op die doelloze handen!…

het sleetse door de tijd kan ze ootmoedig samenvouwen tot een stil gebed als woordeloze troost in een warme toon gezet mijn handen, ik bekijk ze zonder spijt.…

Och, zoals jij! Zoals jij bent, dat ben je echt Maar ik? Och.. ik ben maar ik Nee ik ben dit, maar jij!…

Van je bed, trein en boterham, alles zit vast. Wat zijn we anders dan een specht in de bast. Welk mens is anders. Ontworsteld de structuur. Leeft van eigen waarde, authentiek en puur. We zitten vast, onder de plak van het leven. Weg. De wijde verbeelding in. Gaan zonder te beven. Er is geen vluchtweg, het lijkt vanaf de eerste dag te laat…

In de lente betoveren de populieren met pluizen de stad, onze kleren worden versierd, we zijn op de helft van de vastentijd, het is feest De winterheks trekt door de straten naar haar hoge stoel op de brandstapel, iedereen lacht de harmonie zet in, en wij dansen in de stinkende rook die alle kanten op waait het wordt een jaar als altijd…

Och arm blinde darm! Vond je het niet fijn om blind te zijn? Wilde je ontsteken om te worden bekeken, en vervolgens te worden verlost? Heb je nu je zin wanneer je in de handen van de chirurg vakkundig wordt gewurgd? Nu ben je geen deel van een levend geheel Je hebt zoveel pijn gekost.…

Een hand, vijf vingers: top van inspiratie kan men buigen licht en knakken, maar als zij zich samenpakken zal geen vijand kunnen vlakken word één vuist, mijn poëzie!…

Gegronde reden was er voor de vrees Dat wij onveilig voedsel zouden kopen. Gelukkig is dat aanstonds afgelopen, De slager keurt niet meer zijn eigen vlees. Dan wordt bereikt waarnaar steeds werd gestreefd: Geen dier dat strakjes na zijn dood nog ‘leeft’.…

och, lelie van het veld gij zijt uit poëzie geboren ween toch nimmer om een vermeende held doch toon in volle bloei wat u zozeer beknelt verbannen van het land dat u zo liefde werd pure poëzie begraven onder zand monddood uw schrijvende hand…

mocht ik al wat woorden laten bloesemen uit mijn hand kon ik al iets vruchtbaars achterlaten in een gedicht dan zou ik de mooiste zomer schrijven op een lijn van licht warmte wuiven in de nerven van elk beschreven blad och, hoe graag zou ik elk vers een signatuur meegeven uit mijn hart…

schenk mij het vertrouwde mijn leven, mijn lief je weet, ik ben zo’n dromer als een stille voorjaarsvlinder altijd fladderend op weg zoekend naar een zomer naar het vergeet-mij-nietje de verscholen dapperheid tegen de wortels van het rietland och, laat mij vleugelnachtjes wangenzachtjes slapen tegen de schoonheid van je hand…

nog eens het kussen opschudden een zachte aai over zijn wang jouw stilte in zijn handen leggen fluisterend welterusten zeggen slaap maar, toe, slaap maar… de tijd verstrijkt en och, het lijkt dat de donkere nacht hem naar de morgen zal dragen wat zou je op dat ogenblik nog kunnen, durven vragen……

Die nieuwe Burger van een half miljoen Was smakeloos en droog dus niet te vreten De ketch-up was men ook nog eens vergeten Eén hapje, verder was het niet te doen En na het kijken naar gekweekte koe Ging iedereen snel naar Mac Donalds toe.…

Vroeger werd verzucht: 'K wou da'k tien handen had Met ogen gericht naar de lucht Kwam men handen tekort. Vroeger werd verzucht: 'K wou da'k ogen in m'n achterhoofd had Met ogen gericht naar voor Wist je wat achter je gebeurde: echt hoor.…

Och och dat memootje Zeer memorabel toch? Schonk de regering Weer troebele wijn? Oorzaak is zeker haar Memomemorietje: Korter dan kort – ach haar brein is vast klein…

Als er een eind is gekomen aan al je dromen dan moet je je ogen openen en kijken wat de mensen de wereld aandoen en dan vraag jij je misschien ook af: "Waar ben ik (in Godsnaam) dat men dat mag?"…

II aan de hand was Vandaar zeker het idee: aan het gas Jeminee; eerst jaren laten verslonzen En dan dit besluit van die politiekbonzen Of zijn duiven soms geen levende wezens Die door God zijn geschapen Waarom nu willens en wetens Die beesten dood gaan maken En dan dat bloemetje van de stadspartij Ik kan er echt niet bij Voor mij hebben…

Zie toch onder ogen geef op wat niet kan de droom is vervlogen wist je al zolang Toch de herinnering aan haar lach parfum, kussen, ogen die je hartslag het bloed gaf om te pompen deed je geloven er is er maar een waarin ik kinderen wil en zolang dat onbereikbaar is ga ik van bil tot bil!…

( pa ) ik leg mijn handen op uw tere stilte neer bouw van woorden een fundament probeer als een pilaar de breekbaarheid te stutten blijvend een band te smeden tussen het verleden, het heden maar och, hoe speelt uw ongerief weet onzekerheid grip te krijgen op onze kostbare tijd…

mag och, waarom het nog verklaren na zoveel jaren het is het tedere dat groeit nog elke dag…