Alle inzendingen over introvert

introvert alleen ik ken de code van mijn hart al wat van waarde is zit daar opgesloten dan zij die al haar geheimen onthult…

Introvert staren naar een onbeschut weiland dierbaar met hartstocht door gevoelens van voorspoed op een ongebonden dag.…

De wereld is van de libelle in het zonlicht van de verdwaalde stad bij de vijver van de spiegelbomen zoete geur van zomerse heimwee in het regenwoud van het stadspark bij het eenvoudige burgergraf en jij die altijd in die jas zit die je bij me bracht in de nacht.…

De wereld is van de libelle in zonlicht van de verdwaalde stad bij de vijver van de spiegelbomen zoete geur van zomerse heimwee in het regenwoud van het stadspark bij het eenvoudige burgergraf en jij die altijd in die jas zit die je bij me bracht in de nacht toen stilte ons kwam beminnen introvert, onder het lachen van de maan.…

als kind heb je me niet gekend, introvert zoals ik was. ik liet me doen, bloeide open begreep wat men van mij verlangde. na jaren voel ik me goed, laat mij dit niet ontnemen. ik heb begrepen dat het anders kan.…

de landloper op straat met introverte ogen onder het hemeldak wakker geschud door een hanepoot van de spin werkend aan een toekomstweb ochtendboodschap voor hem hang niet af van één streng die levensbedreigend is als het doorgeknipt wordt…

Daar zat het, de dag was oud, het was net alsof het zout, alsof het zoet werd, zo kwetsbaar en introvert, het trof de branding, stond er middenin en ging, het liet zich gaan, brak de branding aan en vertrok…

een kamer, gevuld met achterkant van deuren een bed met ingebouwde nacht stapelbaar en net zo bestaand gordijnen, van goede kwaliteit vitrage, sanseveria’s, lekkend dak een voortuin met grensconflict verder landinwaarts dient zich de factor mens aan door muren gescheiden in gemeenschap van goederen…

Diepe tranen altijd stil en versluierd nooit uitbundig slechts weemoedig introvert ingetogen opwellend in een enkel spoor omlaag weglopend op de wang onwillig de kin verlatend geborgen in de hand die de ogen wist…

De maand december viert gekleurd het oudejaar tijdens mijmeren gekoesterd door verlichting met zonlicht in perspectief Introvert zonnen waar het leven openbaart in een wit landschap door uniek gevoel omarmt wat haar souvenir verwarmt.…

In vredige eeuwigheid introvert afgezonderd verborgen tussen bomen oog in oog met een hert begint leven te stromen.…

je speelde met stil licht geen uitbundige kleuren met traditionele vormen in een introvert decor zij verstonden elkaar in samensmelten en versterkten hun intensiteit door samen felheid te bundelen de ruimte zong energie door vergroting van contrasten spatten reflecties in kleurwaaiers uiteen je orkestreerde ladingen en dempte…

heb het beste gereedschap besteld om jouw lach te gaan vereeuwigen jarenlang heb ik haar bestudeerd in alle stemmingen je gezicht gefotografeerd sta voor je klaar met kleur en penselen kijk in je ogen en weet meteen wat ik ben vergeten ja het doek als basis van leven dat naast alle extremo’s ook het subtiel introverte kan geven…

Naar binnen gericht schrijft hij een teder gedicht, verwoord in een brief, aan zijn dierbare lief Naar binnen gericht leest zij zijn bericht antwoordt sensitief in een vers aan haar hartendief…

Je weet dat ik de stilte nodig heb om me op te laden voor de mensheid want vragen stellen ligt me niet antwoorden heb ik niet voor handen laat me maar even in mijn eenzaamheid er is nog voldoende tijd om de wereld door mijn aanwezigheid te veranderen het zijn de kleine dingen die ik doe ze vallen niet op en maken me niet moe door niemand…

Landschap ontwikkelt zich in een droomcyclus rivieren kronkelen door eindeloze bossen waar ruige wolven jagen op klein wild stilte van wolken schaduwen werpen kraaien krassen in blonde duinen zweven meeuwen boven zeemoerassen de stem van de natuur in een droom herkend als ratio van nooit vergeten inbeelding herhalend zichzelf zoals…

Ik ben geen prater, sommigen noemen mij introvert. Ik houd van de ruimte in mijzelf, waar ik kan dwalen in gedachten, kan dromen in een dag, of soms een grote klootzak ben. Ja, ik ga daar flink tekeer en menigeen die stierf, misschien wel een paar keer.…

Kom maar bij me en praat met mij want je hebt het moeilijk Introvert zoals je bent is het voor jou heel moeilijk ook al ben je een volwassen "vent" Ik zal naar je luisteren Gooi het maar een keer er uit en ik zal dan fluisteren dat ik heel veel van je hou en samen komen we er uit Jij, mijn lieve zoon bent bijzonder, een fijn…

Haar tuinhuis is haar houten huid Zij voelt zich daar geborgen Komt er tot rust verwerkt en duidt Zij kan zich er ontzorgen Haar tuinhuis is haar tweede vel Zij kan er contempleren Haar energiepijl stijgt er snel Dankzij wat ganzenveren Haar tuinhuis is een Lady Cave Zij vindt er inspiratie Wordt introvert en voelt- ik leef En…

Oesters kunnen parels maken Niemand, niemand die het ziet En de ziel, de ziel geniet Schreeuw het niet van hoge daken Dit is heilig en mystiek Dit betreft occulte zaken Oesters kunnen parels maken Niemand, niemand die het ziet Tot aan het verbaasd ontwaken Om wat binnen is geschied Introvert, kosmopoliet Laat de alchemie u raken Niemand,…

is stilte een ruimte waarin we ons verschuilen zo breekbaar als de dunne doorzichtigheid van haar schaal veilig is niet het woord verte ligt altijd op de loer het verdwalen in datumloze dagen wachtend op het onheil dat een plek zoekt om te gebeuren het uur waarop de rui zich aankondigt de vleugels kort wieken de vlucht introverte…

Ik denk aan het zelfde lied introvert maar voor altijd gedragen neuriën we stil afzonderlijk in het brein instrumentaal ervaar ik onze reis tot de climax naar het outro geleidt tot de laatste dans in het refrein.…

Mijn vader was een stille man Heel anders dan mijn moeder Later begreep ik introvert Hij zweeg in eenvoud Zijn taal was simpel Zijn wereld was gedachten Die hij in stilte voor zich hield Hij was een boer Maar beter in de handel Het achterste van zijn tong Was altijd buiten zicht Over zijn diep gevoel van binnen Heeft hij voor mij Nooit…

Weckpot Wangen vacuüm vol woorden Aan tafel hun gelach steeds meer zuurstof weggezogen Ooit zo vers, zo vochtig, ja sappig zelfs Zinnen met krakende randen Kijk nu, daar achterin de kelderkast Een weeïge gedachtensoep vergeten door moeder Nee dan de wijn Gist, gist, gist... Tot het glas breekt, En hoe! en de woorden me ontploffen…

natuurlijk baalt hij vloekt alles bij elkaar schopt stoelen onderuit beukt met z’n vuisten op de muren natuurlijk is hij blij met die meevaller en houdt hij meer van haar dan hij laat blijken natuurlijk beleeft hij dat allemaal maar hij uit dat slechts met een frons of een lichte glimlach hij kan het moeilijk delen breekt niet door…

Een bui waait over maar plaatselijk regent het de kern overstroomt.…

Openheid door een ringetje te halen gereserveerd met een goud randje een uitstraling die de nacht verlicht ongekend als de laatste zonnestraal. Melodieus in eigen schulp beschermd als toon met een knipoog van de dag erkent de zekerheid duizeling in sterren vanuit de euforie als een nachtegaal. Gecamoufleerd in beweging op het…

Stilleven tekent dageraad in een landschap waar de mist optrekt met woorden in gedachte in harmonie van stilte.…

luchten verwaaien onverdroten zeeën reiken verder dan het oog het vasteland blijft onverbroken als baken onder de hemelboog haar aderen zijn nooit versperd het landschap is een open geest dan uitbundig, dan weer introvert maar nooit van zichzelf verweesd het onthechte lichaam vraagt om koelte of warmte, of wellicht beide heling schuilt…

in de binnenwereld waar deuren nooit sluiten en muren doorloopbaar zijn gelden altijd regels zo moet je introvert zijn geen oogopslag durven zien noch de uitgestoken hand aanvaarden van wie nochtans je buurman is en ook niet van een ander de voorwaarden zijn simpel niemand laat je binnen en nog minder weer buiten je gooit je eigen ruiten…