Alle inzendingen over jan wolkers heeft va

van Jan Wolkers bevatte veel meer "gewone" woorden dan voorheen.…

Hij die als een gedreven boei Wars door de schimmige ondergroei Van ons bliksemschichtig bestaan Zijn pantergang is gegaan Wiens dwarse vlerken zich ontvouwden Tot een zinslijpend gevaarte Van vliesvleugelig aangrijpende Verlichtheid en klaarte Hij de introspectieve extravert Eigenhandig, gevoelig en ad rem Die krachtens zijn bronstig…

de schrijver jan wolkers opent de deuren van de Keukenhof doopt een nieuwe tulp onder de naam rembrandt professor tulp draait zich in zijn graf om wat doet de schepper van een Roos van Vlees in de bollentuin…

een appel betekende eens verbod terwijl een vrucht later schreef van onsterfelijkheid bedenk maar kunstzinnige vruchten vochten zich knap binnen anatomie…

Va, je laatste adem Het valt me zwaar Va, je hebt gestreden Je had het té zwaar Va, ik zal je missen Kan het nog niet geloven Va, ik zal niet huilen Maar kan het niet beloven…

De wervelkolom van een uitgestorven dier: scheepstrap op het strand.…

Hij was wel wat verbaasd toen hij zijn ogen opsloeg en daar de zee ontwaarde en om hem heen zag hij verrukt de met zout water volgezogen aarde. Het wuivend helmgras op de duinen ruiste zacht als een oneindig lied en in de verte aan een groene einder lag nog veel meer schoonheid in 't verschiet want daar lag in een zoet herinneren de tuin:…

Karina Wolkers grapte wat en ze liet haar volop opgemaakte gezicht koninklijk in de plooi. Ze sprak een uur lang op de televisie, want de biografie van haar overleden man Jan Wolkers was eindelijk klaar. Zowaar.…

Ik ben het konijn van Jasmijn, zij komt haar hart bij mij luchten, ik hoor haar verzuchten: “Het hart van mijn Va klopt hard voor Lentijn maar ik zie Lentijn niet zo zitten, ze zit altijd op Va te vitten.” Ze zit in het gras en plukt aan mijn jas, hoe bijzonder kan liefde zijn, Jasmijn is anti-va-lentijn.…

Heel Nederland verdrong zich in de rij Van mensen die zich vriend van Wolkers noemden En trots zijn inzet en gastvrijheid roemden Waarvan hij vast doodmoe werd volgens mij. Dat Wolkers stierf, heeft dus een goede reden: Hij is aan al die vrienden overleden.…

. ----------------------------------------------------- uit: Verzamelde gedichten van Jan Wolkers, 2008.…

rien ne va plus in deze tempelsamenleving waar de woekeraars en wisselaars het leeuwendeel beloven rien ne va plus in deze casinocratie waar wij blijven spelen inzetten verhogen op de minste kans rien ne va plus waar vele kleinste de weinige grotere dragend dankbaar moeten zijn waar het economische belang honger waard blijkt…

TOT SPIEGELAAR De wolken zijn nomaden Gaand boven land en zee Ik reis nu met ze mee Begrijp waarom ze baden En hielden hun tiraden Mijn ouders, dominee Zo boven, zo benee Geen wraak, enkel genade Ik kan Karina zien Ze tuurt over het water Leeft tussen toen en later Ik zie de kleinste kever Ik ben de grootste wever Van voorgedrukt…

schuurpapieren stem die bijzondere lach ogen die ik zie en zie telkens weer anders zie soms vol vuur vandaag weemoedig vleugje lachend, ontroerd een traan bijzondere liefde in Jans melancholie kussend het leven zo vol verwondering ook over de dood ach, voorbij..…

treurig en in rouw dankbaar dat je er was blijft raken en ontroeren in wat je gaf * Interview met Jan Wolkers, hij zag de adelaar in beelden van de Tour de France, Volkskrant, blz.17, daterend uit 28/07/07…

De zomer kan me gestolen worden. Fris groen verschrompelt zinderend tot as. Mijn vader die vurig gelooft Dat God zijn goudreinetten stooft In zonlicht van miljarden jaren oud. De larf vreet zich tot worm des verderfs, Begeerlijk vruchtvlees roest tot op het bot, Het klokhuis wordt een tongewelf van smet. De ledigheid van liggen in het gras,…

De zomer kan me gestolen worden. De ramen open op het gekkenhuis Der wereld. Het knarsend etsgeluid Van het geschreven woord. Een nagel krast Het marmer tot wit stof. Het gouden kalf Verdrinkt in schuimend biest van de profeet. 'Gij zult geen andere goden!' Kalm nou maar De sleet zit in de baard van kemelhaar. Een korte broek geeft brandnetels…

De zomer kan me gestolen worden. De ramen open op het gekkenhuis Der wereld. Het knarsend etsgeluid Van het geschreven woord. Een nagel krast Het marmer tot wit stof. Het gouden kalf Verdrinkt in schuimend biest van de profeet. 'Gij zult geen andere goden!' kalm nou maar, De sleet zit in de baard van kemelhaar. Een korte broek geeft brandnetels…

Het zwaluwennest: piepend zwiept een eskader -- neer op onze kat.…

Jan Wolkers smeerde nog gauw een boterham met aardbeienjam alvorens hij aan het leven ontkwam. Zelf had ik eerder aan een kwartliter wodka gedacht Poolse, niet uit het land dat mensen afslacht. Roerloos zal ik dan zitten met een geurige, groenogige kat op schoot mijmerend over geruisloos ontsnappen, over een milde, voortijdige dood.…

Dat sotto voce, kalm met zachte stem Piano, afgewisseld door wat forte Langgerekte noten dan weer korte 'k Zag 't bij die Parisienne, niet bij hem Te hopen valt dat wij weer sòngs gaan horen In 't land van gouden alten en tenoren…

Ooit zag ik 'Broken Mirror' van Agatha Christie in de bioscoop van Heerenveen, zoiets, of dat glaskunstwerk van Jan Wolkers, zoiets, maar ik drup nog net niet dood.…

mijn overbuur heet Mustapha heel sympathiek bonjour ça va?…

Dag Jan... bedankt!…

In de gauwigheid 'k zocht en 'k vond het als vertaling is het niet een leukigheid ( à la va-vite )…

kortere naam ken ik niet nooit vader ooit eens papa tederheid was verborgen langzaam verzachtende vader wel eens tranen in je ogen druppels van tederheid zorgzame grijze oude man meer dan zestig jaar met de liefste vrouw moeder lieve man achter een schild na je eenzame dood kun je nog zo vertederen wordt je late humor en liefde…

Jan Wolkers smeerde nog gauw een boterham met zelfbereide aardbeienjam alvorens hij met verve aan zijn volle leven ontkwam. Zelf ik had eerder aan kwartliter wodka gedacht, ééntje met zo’n etiket waarop een meisje heerlijk naar je lacht.…

Moeke roept luidkeels Dochter Gina en haar Pa: Eten Pa...Gina Vroeger noemde ze hem Va Ze vergist zich nogal vaak…

Soms, als ik in de wolkerige dromen blik, de massa zijn grenzen kent, voel ik deze vraag pregnant aanwezig onder de oppervlakte van de hemel altijd en voor eeuwig: ‘Waarom?’…

Jan Wolkers de Geest zegende hen. De kwallen en krabben gleden over hun lichamen, terwijl ze elkaar in het eenzame duister innig omarmden. Het bejaarde koppel was verdwenen, opgeslokt door de vloed.…