Ode aan Jan Wolkers Thuis

Hij was wel wat verbaasd
toen hij zijn ogen opsloeg
en daar de zee ontwaarde
en om hem heen zag hij verrukt
de met zout water volgezogen aarde.
Het wuivend helmgras op de duinen
ruiste zacht als een oneindig lied
en in de verte aan een groene einder
lag nog veel meer schoonheid in 't verschiet
want daar lag in een zoet herinneren
de tuin: zijn eigen kleine hof van Eden
de katten kwamen mauwend aangelopen
begroetten hem aanhalig net als in 't verleden.
De hele wereld schitterde en glansde
zo mooi en groots, hij kon er nog niet bij
toen de gestalte bij de bomen sprak tot hem:
'welkom thuis mijn vriend, bevalt het je bij mij?'

Ode aan Jan Wolkers

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

1.0 met 2 stemmen 2.085