Alle inzendingen over jotie

Op Jotie's graf heeft een diepbedroefde eenhoorn zijn hoorn geofferd...…

Jotie beminde jou, maar ik net zo goed, besef dat maar, het zal je goeddoen, ook al ben ik hem niet, wens je hetzelfde toe. Hoop je zelfs meer te schenken!... niet boos worden, Jotie, ben je vriend, dat weet je toch!…

Jotie won ook en ik kan Oek niet meer volgen zonder hem te zien...…

Je verdween, vergat de pruik van Jotie, ik zag je later stomdronken tegen een Saab pissen, hoorde je vloeken, voelde je mededogen met Jotie aan, voelde jou en zei: 'Dag, lieve Jotie, dag, oerlieve dichter!' en je lachte vervormd, maar als een engel die een schouderklop van God krijgt.…

De hand van Jotie ligt loom over de schouder van zijn evenbeeld...…

Ik kan niet tippen aan Jotie T'Hooft, ook al probeer ik de historie te herhalen, zijn wij beiden te oud voor romantiek en kijkt Jotie meewarig op ons neer.…

(voor Jotie) Een lange nacht in Gent om een dode vriend te eren wat god wat een dwaasheid is maar de armen doet groeien in een slagveld met de duivels die verloren wordt opnieuw zoals hij openbaarde en ik een in memoriam er achterna uitvecht niet ver van Oudenaarde gedeeld in bloedende letters.…

Er stroomt geluk door mijn handen op de Aarde -- mijn kleine handen.…

De engel van vlees en bloed sloeg haar armen om jouw heen terwijl de engelenvleugels hetzelfde deden het keerpunt van de toverdrugs was aangebroken een genadeshot loodste jou naar het hemelrijk terug iets wat wij niet meteen zagen door de brokstukken verblind door de vele magische momenten verbijsterd zoals dat kerkhof in Oudenaarde…

Er stroomt geluk door mijn handen op de aarde -- mijn kleine handen.…

Ik zette hem in het gras en ik dacht aan dat gedicht van Jotie T'Hooft, waarin hij zegt, dat wanneer hij zijn handen op de aarde legt, het kleine handen zijn.…

Hij was bezeten van de dood, totdat de dood bezit van hem nam...…

De wereld draait steeds haar rad van de tijd vóór mij – Ik word duizelig.…

De donkere nacht is de mantel der liefde -- die alles bedekt.…

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - uit het werk van Jotie t' Hooft (1956-1977)…

Here, zonder naam en zonder gezicht Zie vanuit den hoge Op uw droeve eenhoorn neer Die danig hunkert naar uw licht, Die sierlijk door de wouden dwaalt Maar bladeren geen voedsel vindt, die voor de poort der doden draalt, Allen bladeren op uw wind. Here, zonder handen zonder stem Snij de lichtlans van zijn voorhoofd…

Op het veld dat de zeis maaide en dat ik aan de uitkanten proper houd met sikkels en scharen van licht staat een vogelschrik te kijk Hij is een mens waaraan de kauwen vreten, oud lichaam traag draaiend in de winden van een te vroeg april Een zotskap die de boer te gortig was staat op zijn halmenhoofd en armen stokstijf van angst wijzen…

. ------------------------------------------------------------------ Uit: 'De laatste gedichten' van Jotie T'Hooft (1956-1977), die in 1976 voor zijn werk de Reina Prinsen Geerligsprijs ontving.…

Doe me geen pijn ik heb al pijn genoeg in mij Straf mijn ware woorden niet af ik ben al veel mishandeld Kom gerust alsmaar verder ik heb je zoveel te vertellen ik kan je zoveel liefde schenken als je daar nog om verlegen zit ik ben natuurlijk Jotie niet maar een andere dichter zeker niet meer eerder minder maar met net zoveel tedere gevoelens…

(voor Jotie T'Hooft) Wat hadden we samen een lol kunnen trappen, als je in leven was gebleven. In mijn meest sombere momenten las ik jou en beurde jij me op, gek genoeg, maar zwaarmoedigheid werkt averechts, alleen voor ingewijden. Ik houd zowaar net zoveel van Ingrid als jij.…

(voor Jotie T'Hooft) Geluk stond synoniem voor jouw kleine handen platgedrukt op de aarde, terwijl de poort van het gesticht dreunend sloot. Ze hadden je op je knieën gekregen, je innerlijk kind naar boven gehaald, maar ze lieten je alsnog verrekken. Nazorg was hun een zorg.…

Jotie had groot gelijk om jou zo te vergoddelijken, hij wist ook dat God een Godin is en niet de lariekoek van kerken en nare kloosters, nee, nonnetje, we gaan het anders doen en brutaal naakt in hooivelden slapen.…

Het zijn gewoon de oren, begrijpt u wel die kraakbenen schelpjes bedekt met vel horen alsmaar geluiden die op onheil duiden. En die niet echt zijn of iets anders blijken. Heel normaal eigenlijk als iedereen je zo aanstaart op straat, alsof je de baarlijke duivel waart. Jij werd vast ook achterdochtig als iedereen over je fluisterde. Ja,…

O, al de balzalen van mijn jeugd zijn nu bestoft en verlaten. De vrienden die er bleven zijn mij vreemd, maken geluid door de barst in hun gelaten. Onder de slingers en het licht van weleer zetten zij de polka verder van de dromen, de quick-step van het verjaarde zeer cirkels dansend om nooit aan te komen. Dancings waarin spreken spasme…

De wanden zijn wit en de psychiaters verdacht vriendelijk. Er is hoop op genezing, maar ik heb nog niemand zien weggaan, of hij kwam weer terug. Dagen dat ik op weg naar mijn eigen kamer verdwaal wisselen zich met dagen waarop ik de wereld doorschouw als een kristal. Soms word ik krijsend wakker. Soms word ik afgevoerd en verdoofd, soms…

James Brockway) - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - -- - - - - uit 'Verzamelde Gedichten' (1981) van Jotie T'Hooft (1956 - 1977) sinds 1993 weergegeven op de muur van Rapenburg 91 te Leiden.…

Ik draag ze als een doem. Mijn stofnaam mens Een mager woord, een woeker, Een overschrijden van de grens. Mijn eigen naam, die niemand kent De som van al mijn trilling Van mijn lot equivalent Tegelijk mijn warmte en verkilling. Plaatsnamen, zaaknamen. Liefdesnamen Die nooit voorbij zouden gaan, Waarvan sommige al vergeten zijn Terwijl wij…

Kultuurvreten: ketch-up yoga op hot-dog karma, Bahavadgita lezen bij licht van wierook terwijl de wensdroom Witte Licht op lage pit in de gaarkeuken van het moderne denken verpietert. Tussen acupunctuur-pop en zen-beat met spreuk spiritisme en dooddoener drugs wordt slijk tot golem en tot god gekneed: in zijn dode mond is mode het baalsjem,…

Ja, ik geef het toe, ik beken het openlijk: mijn lichaam was altijd een toren zonder uitkijk. Ik heb hem steen voor steen in folianten gepend ik heb mij geplooid naar de tijd en de trend. De stenen die ik uit de wand verwijderd heb zijn de woorden waar ik dit gedicht mee schep: ik kijk naar de wereld waarin gij woont en al zie ik onscherp en…

Moeder, gij hebt mij moeizaam uitgespuwd En van elk jaar de harde striem verdragen Want mijn waaien was niet gauw geluwd Ik wou eerst in alle kieren klagen. In uw hagelwit harnas gemetseld Zijn wij samen door de tijd verwond Die ons nimmer wilde dragen En bittere lijnen kerfde rond de mond: Of er een vrucht is van dat alles Vraag ik mij…