vogelschrik
Op het veld dat de zeis maaide
en dat ik aan de uitkanten proper houd
met sikkels en scharen van licht
staat een vogelschrik te kijk
Hij is een mens waaraan de kauwen
vreten, oud lichaam traag draaiend
in de winden van een te vroeg april
Een zotskap die de boer te gortig was
staat op zijn halmenhoofd en armen
stokstijf van angst wijzen twee windrichtingen
aan die hem langzaam kaalplukken
tot jas op stok, tot vuile hoed,
tot mensenschrik op het avondveld
Inzender: tim balthazar, 13 augustus 2021
Geplaatst in de categorie: verdriet
knap gevonden woorden die raken. Vond ik in de jaren 70 al.
K.Schippers moge sinds vandaag ook in vrede rusten, maar ik sla Jotie hoger aan.