inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 2.681):

Eenhoorn

Here, zonder naam en zonder gezicht
Zie vanuit den hoge
Op uw droeve eenhoorn neer
Die danig hunkert naar uw licht,

Die sierlijk door de wouden dwaalt
Maar bladeren geen voedsel vindt,
die voor de poort der doden draalt,
Allen bladeren op uw wind.

Here, zonder handen zonder stem
Snij de lichtlans van zijn voorhoofd
En vang hem in uw stalen klem
Voor de wereld hem de glans ontrooft,

Lok hem langs de stapsteen sterven,
Niet als anderen domweg gedoofd
Maar rein, vrij van bederven
Langs de kruisweg waar hij in gelooft.

--------------------------------------
uit: Junkieverdriet (1976).

Schrijver: Jotie T'Hooft
Inzender: E.F., 23 november 2014


Geplaatst in de categorie: individu

4.0 met 6 stemmen aantal keer bekeken 2.959

Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
23 november 2014
Ik bezit een eerste druk van 'Junkieverdriet' en als begin twintiger, na mijn mislukte kloosterbestaan, schreef ik dit gedicht op een vel papier en lijstte ik het in en hing ik het boven mijn bureau. Het was mijn compacte bijbel. Ik las het keer op keer, wanneer ik dronken van de Elzas-wijn was en mijn zoveelste Camel-sigaret op rookte.
Die foto is mij ook zeer dierbaar, omdat ik Jotie heel goed begreep, want hij had zijn meest zielsverwante vrouw gevonden, Ingrid Weverbergh.
De eenhoorn is het zinnebeeld voor de ware christen en dat heeft Jotie als Rozenkruiser heel goed begrepen. Zie je die lome hand over de linkerschouder van Ingrid? Daarin ligt zijn overdosis harddrugs al besloten. Sad enough!...

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)