Alle inzendingen over kerkje te Fransum

Die stenen preekstoel, ‘daarvoor ben ik omgereisd’; een rondje Fransum ging er een middag aan vooraf. Door grasland waar het altijd waait; woorden als voorwerk en wierde eisen ter plaatse hun rang op. Vanuit elk standpunt schemert de dakruiter ons door het groen tegemoet.…

De stilte van ons dorpje op een late zondagmiddag spreekt haar eigen taal. Zij vertelt van de arbeid die werd verricht en die nog moet worden gedaan. De kerk staat er middenin, als symbool van de geconcentreerde energie waarmee hij werd gebouwd.…

slechts een uil nestelt hier nog binnen gewijde muren ruist in de geur van gedoofde kaarsen nog een vrome psalm schuilt de toren tussen stokoude bomen in lome vergetelheid…

in Sellingerbeetse omhoog met een rotvaart onbewust gleed je snel als een stokstaart hemelwaarts op de gevel staat Opwaarts het gebouw een andere loop er dreigde sloop kerkje in de bouwstijl Amsterdamse school bleef bestaan een stichting pakt er dorpsactiviteit aan kunstenaars gaan in het kerkje exposeren iedereen blij dat het kerkje…

Vervallen kerkje braakballen op vloer biechtstoel Godsdienstige uil!…

Ons plekje Aan de poort Van de hemel Het kerkje Waarboven Wolken zweven Ons plekje Waar we samen Het leven deelden…

het was een witte lege dag in een slapend gehucht ik betrad het sobere kerkje of ik de deur achter me wilde sluiten ik las je ingemetselde naam op de vale muur: Gaston Bellot 1939-1945 mort en captivité het was een lege droeve dag…

Het kerkje heft zijn toren In 't nevelig verschiet En uit den hagedoren Trilt zacht een vogellied. Er bloeit op veld en wegen Geen enkel bloempje meer; De zwarte najaarsregen Sloeg 't laatste knopje neêr. Een grijsaard gaat al hijgend, Met wankelenden voet Het smalle pad bestijgend, Het kerkje tegemoet.…

Portiuncula waar de eerste broeders een plek van vrede vonden omhult al eeuwen een sober kerkje hun broze bestaan nog voelbaar, als een vertrouwde klank en geur als heimwee naar geborgenheid…

Het oude kerkje staat zo stil, zo stil in 't gouden zonnelicht, een man met wee-doorkerfd gezicht die ach zo gaarne, sterven wil.…

Een kerkje zo oud en ach zo geweldig oud in het hoge gras de verweerde stenen een haas rent over het kerkhof De wind een koeltje op deze warme dag boven de akker zingt de stijgende leeuwerik jubelend als een engel een stipje aan de hemel Het beekje ritselt en murmelt de jongen ziet het kerkje zo oud en ach de verweerde stenen…

spitsuur schijnt het in het gehucht St.André de Vezines één kerkje drie boerenhuizen en een oude herberg het is een drukte van belang want er wordt vandaag getrouwd en dat gaan ze vieren van verre zijn ze gekomen om hier de bruiloft mee te maken wij de ontheemden laten ons verbazen…

Die soeverein uitkijkt Over de dodenakker, Het nieuwe leven Vasthoudt dat frist En groent in een Overnieuw begonnen tijd, Op een plaats Waar de dood Verpletterend Heeft toegeslagen…

de trommelaars kondigen een opstand aan de menigte vervaagt bij het licht van de toortsen hoog in de inktzwarte lucht suizen steen en ijzer het koor in het witgekalkte kerkje zingt Houd Moed wij zullen jullie niet verlaten winterwolven blaffen over de sneeuwvlakten aan breekbare ijspegels klemmen we ons vast…

Voor mijn vader Terwijl jij nadenkt Of je over rood of Wit wilt spelen, Schud ik de tijd Uit mijn mouw En kijk ik veertig Jaar of zo naar voren, Zie ik haar, dan nog Niet geboren, op dat Tafeltje in het kleine Kerkje dat in de mist Verborgen ligt Met gekruiste benen Gedichten lezen, die mij Regel voor regel raken, met…

Uit het kerkje klinkt een graduale ver gedragen over het veld. Zie daar toch die geploegde akker, glinsterend de vette klei, in elke voor nu wakker, wachtend op het volgend jaargetij. In het hoek - ineengedoken - drukt een patrijs zich bangelijk neer. Daarnaast een trotse reiger poserend als 'n rijzig heer.…

Ik leefde met een krans om mij heen We gingen samen bubbels blazen Het was al goud wat er scheen Alsof we enkel mooie boeken lazen Onze ontmoeting hield op te bestaan Enkel een gedachte bleef over In een kerkje Jou hand gepakt Alsof het leven In draadloos verlangen Heel even boven Mijzelf uitsteeg In de mooiste gezangen…

Het kerkje aan het oog onttrokken Door vol geworden voorjaarstwijgen Bewaart geruime tijd het zwijgen Weet me een schrijfsel te ontlokken Sinds Christus op een wolkenwagen De hemelen werd ingereden Werd er voor wederkeer gebeden De mens was bang, terneergeslagen Wel is er kort nadat Hij ging Nog iets opmerkelijks geschied Tijdens een godsdienstoefening…

Ach - U kent het denk ik wel dat lieve kerkje in de stad waar de Amsterdamse mensen dicht bijeen waren gekropen Om te zingen van de Heer die daar zijn Huis genomen had op een zolder waar de duivel nog niet binnen was geslopen En zo zochten zij elkaar die jaren daar - terwijl men bad dat de tijden zouden keren en de hemel brak weer open…

ik was er weer even, · daar, bij mijn grote liefde, het orgel à la campagne in het kerkje van Pleaux, Romaans en zonder franje daar huist een geschenk hemels groots, te groot voor mij in het schaduw-rijke bedehuis, oprijzend aan de linker zij de toetsen weten dat ik geen gedachten meer denk als ik mijn gevoelens door de loodrechte…

Als men mij daar heeft heengedragen, En u het zondagklokje wekt, En gij door 't huivrig morgenscheemren, Mistroostig naar het kerkje trekt, Dan zult gij op die deken staren, Zo groen en vochtig uitgebreid : De dood is beter dan het leven, En zacht de slaap der eeuwigheid!…

Het kerkje had zich al gevuld stemgeluiden liefkoosden het kindje in de kribbe daar blonk een flonkering zacht langs de zoldering dat alle aandacht kreeg sterrenlicht scheen door gekleurde ramen streelde het orgel dat tussen de balken zweeg doch lager fluisterde op klanken van koor en kerstmuziek ‘Wij komen tezamen’ naast tranen van…

Het kerkje had zich al gevuld stemgeluiden liefkoosden het kindje in de kribbe een flonkering blonk langs de zoldering dat alle aandacht kreeg sterrenlicht scheen door gekleurde ramen streelde het orgel dat tussen de balken zweeg doch lager fluisterde op klanken van koor en kerstmuziek ‘Wij komen tezamen’ naast tranen van een ademloos…

Een strook hoog riet langs ‘t meer waar zoveel vogels bezig, ervoor een leeg roeibootje In de verte landtong waarop een kerkje, waar weer gebergte achter. De zon flonk'rend op ‘t water.…

Zij wacht geduldig in het Witte Kerkje Een vleugel tussen ruis en roezemoes Van gasten, nog onwetend van de roes Die hen vervoeren zal bij ieder werkje De stilte breekt rond het klavieraltaar Met Liza's vederlichte toetsenspel Na intro's van een veelbelovend stel Twee leerlingen van Hristo tovenaar 't Publiek geniet van 'hun' Rachmaninov…

Regen op 't kerkje, regen op het asfalt. Behoefte aan informatie, zwarte details maken de pijn onverdraaglijk. Het koude huis waar haar huls rust blijft stil. Rustig, door de pijn van anderen heen, ontsnapt ze naar de vredige hemel…

Wie wel houdt van het megalomane Moet naar Londen, waar men in één worp Ter veiling aanbiedt: een pittoresk dorp Zonder volk, maar midden in Toscane Maar wie goed de beschrijving doorleest: 't Is al es onder de hamer geweest…

Haar ogen schijnen schemer het onverbiddelijk weten wanneer ze stil bezield voor het hardhouten altaar van het oude kerkje knielt De beeltenis van Christus kijkt onverstoorbaar neer op de vrouw in diep gebed die zachte woorden prevelt doordacht en nauwgezet Een vurig bede klinkt vanuit het hart ontstegen 'Heer waar bent U, hoor mij…

Lange slanke benen dansen in het licht eng duister lijkt verdwenen het weten is gezwicht het bankje in het perkje witte madeliefjes in het gras kleine kaarsjes in ons kerkje ontbranden vurig wat al was twee handen warm gevouwen geaderd, koud zacht blauw zullen morgen samen bouwen aan cliché ik hou van jou mijn gisteren wordt jouw vandaag…

keken door getinte brillenglazen En knepen onze oogleden tot kiertjes Omdat het zout als bijterige miertjes Op onze arme oogbollen bleef azen Pisa vormde een schril contrast met Napels Rome, Milaan, Florence en Turijn Met zijn waaiers, petten, parasollen De scheve Campanile waarvan stápels Twee maal een kloosterzuster en wat klein Een kerkje…