Alle inzendingen over kiezelpad

zilver praten in parken de gele knapenzon toont zijn gespannen lijf aan de meisjes op de kiezelpaden zij draaien hun zinnen als parasollen om en om --------------------------------------- uit: 'Dingen die niet vergaan', 1985.…

hij sprak blauw zij zag blind hoorde nooit dat laatste alles zeggende woord vond een hel schreef langs witte lijnen wolken in het venijn ontaard raakten voeten de grond net naast het kiezelpad zakt ze weg…

hij sprak blauw zij zag blind hoorde nooit dat ene waan zinnige woord vond een hel schreef langs witte lijnen zachte wolken in venijn ontaard raakten voeten de grond net naast het kiezelpad zakte ze weg…

de transparante engel op de ladder die haar vleugels samenvouwt het broze woord dat sterft in stromen van vergetelheid het kiezelpad in de tuin de regen die onbedaarlijk huilt de zee die glinsterend groen eindeloos deint de doorzichtige witte maan het licht dat naar de grond glijdt de kleine duivenveer in het zand…

Daar in de wilde bloementuin loopt kronkelend een kiezelpad waar in de gouden schemering met kalme tred een jongen gaat De zongerijpte zomerlucht die zachtjes fluistert, knuffelt, stoeit de wegen van het leven kent vertelt hem waar zijn Mekka bloeit Dan ziet hij haar, de wereld zwijgt het ogenblik is ademloos maar in zijn hoofd klinkt…

omkeek en vele zonnen ouder was, vergeleek me toen ik geboren werd, leken beiden helften even echt, in gevecht met een al verloren duel , leven met de dood begint nu pas, zocht naar de bron van kwalen in het hof van Eden, verzonnen waarheid reikt verder dan het adamsblad, ogenschijnlijk lagen parels verder in het verleden, gekozen kiezelpad…

op de draagwijdte van de wind jagen ze aan - zwart gevleugeld - rond de marmeren zerken waar –ironie – de rouwvliegen dansen o bibio marci het zwerk heeft dat speciale blauw dat alleen bij nachten hoort en in het nabije dwarrelen bladeren in het zachte schijnselwit boven leemte van het kiezelpad verzwijgt de muur -met daarachter…

kiezels zijn te gek om bloemrijk vervuld nazomers te betreden niets gaat er werkelijk niets boven zwijgen en dan wandelen over het slingerpad langs de amstel elke stap die je zet hoor je jezelf knarsen niets hoef je te doen dan het in lucht verheffen en laten dalen van je schoen…

Ik zag u duister in het avondrood verdwijnen in de duisternis der heide en keerde huiswaarts langs het kiezelpad. Ik sprak niet "goede Dood", ik sprak niet "boze", maar 't dennenbosje geurde, en de rozen, en ik had het leven nooit zo lief gehad. ------------------------------------- uit: Laatste verzen (1923).…