Alle inzendingen over knakken

God, zegen Knak Hij is nu dood Zijn tong, verhemelte, was rood Toen was het wit Toen was hij dood God, zegen Knak Hij was een hond Zijn naam was Knak Maar in zijn hondenlichaam stak Een beste ziel Een verre tak Een oud verbond God, zegen Knak ------------------------------- uit: Verzamelde Gedichten…

De knak van mijn hart Onhoorbaar Door de klap van je voet In mijn zij Ik verdring wat je deed Elleboog beurs Kinderen erbij Radeloos pijn Nu druppelt mijn hart Spanning te groot Ik zie het Ik voel het Kan niet meer nu Alles kapot Dat was de tijd Nu voorbij…

Volwassen vraagstukken op kinderen plakken is vergelijkbaar met een bloem in de knop knakken…

Knak deed het grassprietje waar ik een bloemenkransje vsn maakte om iets moois mee te zeggen waarna het rustend in de zon het leven zou leggen…

het flesje heimwee naar weleer destijds hooguit nog voor een knaak…

De dit jaar gekozen regering gaat, blijkt nu, er flink tegen aan en geeft, da's nooit eerder gedaan, ons geld zelfs een nieuwe waardering Men doet in Den haag echt maar raak: de daalder werd plotseling een knaak!…

Werd de Liefde eens geknakt in haar tedere knop, Tot haar blaren verwelkten en vielen, Geen genegenheids-zon wekt haar leven weer op, Want maar eens bloeit de lente der zielen. Is de Hope misleid, dan ontvlucht zij het hart, En keert weer door beloften noch giften; Maar de Erinnring blijft achter en leeft van de smart, En broedt voort op de…

Ik zocht jouw liefde je hart was leeg het mijne was zo overvol het viel op de vloer en knak voor je ogen gebeurde het het brak jij keerde je rug wist niet hoe vlug ik riep nog je kwam nooit meer terug.…

Mooie vruchten en bladeren draagt door niets kan worden omgezaagd met diepe wortels en sterke takken door geen enkele storm te knakken.…

Politici van Europese landen Werden benaderd om in ruil voor knaken (Of roebels) Oekraïne zwart te maken De namenlijst is echter niet voorhanden Het lijkt me vreemd als je omkoopbaar bent Daarbij is Poetin echt een leuke vent…

woorden kunnen soms akelig pijnigen ze kunnen branden ze kunnen snijden ze kunnen kraken ze kunnen knakken en splijten hebben menig hart doorklieft en als je hierdoor intens wordt gegriefd en dit wil beëindigen en uit onmacht dan maar terug klapt dan is er tegenwoordig niemand – behalve ik blijkbaar – die dat snapt…

Takken dreigen dan door te knakken. Je beweegt me als wind door de wilgen. Zonder jou zweef ik stil in de atmosfeer als de takken van wilgen zonder wind. Dan zweef ik net zo lang tot het waaien weer begint.…

Haar wereld is als een oude boom diep geworteld door het leven de bloesem allang voorbij maar nog niet helemaal uitgebloeid er zijn perioden dat de takken meebuigen met de stormen in plaats dat ze knakken hier en daar wordt wel gesnoeid geestelijk voedsel is haar behoud als krachtvoer voor het oude hout…

Hij wil belasting op de frikandel, de knak-, de bock-, de rookworst, de kroket, de hamburger, de smulrol, frietjes-mét, ja, zelfs het broodje bal komt in de knel. Graag gaf ik hem zijn vet, ’t is toch te gek da ‘k straks met tax op snacks de fiscus spek.…

Gerbera ziet haar kleuren even intens als de man die daar ligt het ontwerp is stevig de vorm onbreekbaar, ogenschijnlijk stoer en lachend zoals hij was stevige steel verankerd in aarde niet te knakken om op te leunen ach sterke bloem waak voor hem word zijn metgezel in zijn rust tot ik er ben…

het ranke heeft je opgebroken nog wieg je in de wind en zonder knak is het tot heden goed verlopen je tulipt uit een nieuwe bol met een grote meerkleurige bloem bekroond in fris groen dat lente je heeft meegegeven jouw tweede bloei is gewonnen levenstijd voor een extra generatie door liefdevolle verzorging is er nu deze unieke…

zij wiegen niet meer als bloem op de wind laten hun bladeren vallen de een nog sierlijk de ander theatraal zij verpieteren allemaal het verdorren van stelen kan hen niet meer schelen zij wortelen al in het verleden vrezen de storm zijn bang voor de knak morgen is hun enig houvast het onkruid tiert welig in hun chaotisch bestaan…

Daar zijn bloemen in overvloed, Boven het hoofd en onder de voet, Met bloemen bekranst, met bloemen beladen, Zullen we door de bloemen waden, Langzaam aan, dat onze hakken Niet de stelen zouden knakken.…

Men zei dat het geen depressie was maar een aan drugs gerelateerd probleem sprakeloosheid die je dan overstroomt Hoe je dat niet aan had zien komen dat er een knak in een leven was waarvan men weg moest dromen Hoe iemand zijn greep verliest de snijpijn in zichzelf bezweert Wrakhout in een troosteloos heelal op drift naar een rustige plek…

lieve beelden bij elkander en vraag me af of jouw vuur mij nog kan laten branden en jouw stem nog boeit nu de herfst te vroeg in mij is ingetreden nog zie ik zwaluwen als kraamvrouwen hun jongen voeden, ganzen nog tegen de wind in vliegen doch ook heeft onze perenboom te zwaar beladen takken, ik hoorde zo-even al een tak in mij knakken…

Ben ik oud, als mijn knieën knakken, als ze knakken, als ik loop op de trap? Ben ik oud, als mijn kaken kraken, als ze kraken, bij het gapen? Ben ik oud, als mijn kam zijn tanden verliest, als steeds meer haar, de vrijheid verkiest? In m'n hart ben ik jong gebleven, laat de ouderdom bibberen en beven.…

vingers, hand een armgebaar je nam me mee met ogen die in kleur hun woorden in me schreven gebogen schouders lijnden de aksenten maakten zwaarte drukkender dan wensen in je heupen vloeiden zinnen tot herinneringen aan verbonden zijn in een onmogelijke lijn je beende weg met ons gesprek in je hakken hoorde ik onze relatie knakken…

alleen de langste sprieten van de grasmat buigen onder felle tegenwind zichtbaar zijn de sporen die maatschappelijk verval in het weidse land getrokken heeft het snel door bochten maaien maakt modderpoelen in het al jong gekneusde gras eindelijk knakken zij die jarenlang hun zaad hebben geschoten in de luwte van het onverdiend succes…

jouw maanklokje ongegerept in delen vandaag ontvangen zonder knak in de splitpen die na eerst te vouwen met hete pek en donsjes vast is aangehecht sindsdien wekt hoogst secuur walmend om het uur met terechtwijzing door je zwavelstokje dat voor de koekoek recht is opgehangen wat nu nog ontbreekt is de gesluierde godin met purperen…

fluitenkruid gij speelt rondom en woekert met uw bruid in welig bloeiende weiden ik zie uw pracht de zon begeleiden en mij , de schouwende mens met gelukzaligheid verblijden fluiten fluiten fluitenkruid gij zingt van vreugde met kleurrijk blad ik zou u willen plukken, stelen uit het veld doch laat u onberoerd geen stengel zal ik knakken…

Een versje simpel klinkend Alsof de beelden dromen Totdat woorden hinkepinkend Op hun plek aankomen ‘t Ritme wil weer heerlijk snakken Naar een tel steeds in de maat Zodat combi’s klipklaar knakken en Elk weer op een ander slaat Elk vers is simpel, hoor en luister Meestal zit er wel een nis Achter licht en in het duister Wacht iets…

de regen striemt dikke opgehitste strepen water zoals de moesson in het regenwoud vandaag wil het niet echt licht worden de laatste bladeren verlaten levensloos de bomen gaan op hun rug liggen in de zompige ondergrond druppels kletteren onophoudend op onze ingepakte lichamen de takken en bladeren ritselen, kraken en knakken onder…

in het windstille weer hoor je ineens de polsslag van leven om je heen komen kleine geluiden op tal van plaatsen onverwacht naar buiten achter de knak van een simpele tak schuilt de muis in bladergestuif zoekt de merel driftig bewegend naar buit ieder vertelt hoe het gaat in verhalen van klein naar steeds groter formaat als…

ongeloof laat marmeren pilaren knakken heiligen door hun sokkels zakken het gekleurde glas verdrinkt weer in gesmolten lood de dood zal geen mysterie meer bevatten devotie gaat verdwijnen orgel en sopranen zingen ontroerd een laatst verschijnen het gebouw is in snel tempo functioneel hervormd tot gezondheidscentrum van de stad…

het mooie van een laatbloeier is dat hij zo lekker laat nog bloeit alle anderen zijn dan al vermoeid ze laten de kopjes zakken en hun stengeltjes knakken en de laatbloeier is de enige die die dan nog boeit omdat hij dan nog bloeit en alle aandacht opeist en o wat vindt hij dat fijn en waarmee hij bewijst dat de mooie ware woorden…