Alle inzendingen over kruien

Vakantie en zomer voorbij, de herfst kleurt weer langzaam de bomen en zo komt de chaos als een sluipmoordenaar mijn hoofd weer binnen maar gelukkig geef jij mij de kracht om te blijven vechten tegen de spinsels en piekeren van slechte gedachten en hoop dat de liefde het wint van het kruien naar de herfst…

hoor wieken op de wind gezet het maalt maar door in de grote zomer stroomt van de steen heel helder wit…

de storm beweegt in leunende schoven over het Wad, het licht dat als een viool het water bespeelt markeert mijn geweten met gezette passen, passen die het opgeworpen zand kruien in de maat van herfst de kwelder, leeg van ontboezeming draagt het naakt in schorren zeewier dat als een raster het land lijkt te beschermen, hoe innemend het…

‘k ben in de hongerput geboren van zwart Nazareth met niets dan armoe aan me donder en dode dromen aan mijn bed onder het kruien van de molen in die gemene kolenlucht werd het grove mout vermalen voor mijn vaders drankzucht wie bezong de blanke top der duinen in het vuil van de achtersteeg wie rook de lente van ommuurde tuinen in een stad waar…

Toen zagen wij de wolken kruien En wachtten door de zwoele dag Het breken van de donderbuien In regenvlaag en hagelslag. En de avond daalde en geen vertroosten Van koelte en geen verkwikken kwam. Toen barstte ’s nachts het grommend oosten In blauwe gloed en rode vlam.…

Zal nu een zomer lang de zon weer schijnen De dagen kleuren door bloem en kruid Bomen weer jubelen van het vogelgeluid Eindelijk kou en sombere wolk verdwijnen Zal nachtelijke hemel weer vol sterren staan Ergens in het hout de nachtegaal zingen De wereld is weer vol jeugdherinneringen En aan de hemel schijnt een glanzende maan Dan wandelen…

Kaal tot aan het naakt is deze nacht zonder stem en ik mag slechts hopen dat de sterren komen kruien gelang het getijde dat zonder voorwendsels gelegen is tot zeer diep en aan het hart zodat het spreken mijn taal zal wezen totdat de vroege schemer mij de weg zal wijzen vanwaar ik kwam tot aan het eind van mijn vaarwel ‘k wil niet…

hoe groot de zee ook moge zijn in mijn schepping is ze toch de kleine trog in mijn waterige hand, ze herbeleeft het kruien van ijs en het schreien van de regen ik leerde haar kennen met kleine stapjes in de bruid van het zand - de bruidegom van mijn Wad - het feest der occulte bewegingen lifte mee op het deinen van haar wang eens zag ik…

dagen vullende regenbuien als spiegels glimmen de straten personen schuilen onder voorpuien een gelegenheid tot bijpraten dagen vullende regenbuien zoutsporen bijten in mijn ogen herinneringen blijven kruien de dagen zonder jou vervlogen regenbuien vullen mijn dagen als spiegels klinken mijn dromen als ik jouw drempel kon verlagen zou…

Ik heb mezelf nog van geen onzekerheid bevrijd er is haast geen tijd meer voor mij over er razen bassen door de radeloze wind, in de kruien in a capella kreunende bomen uit het zwarte water is een witte eend gekropen, door het oeverriet schijnt een messcherpe zon .…

Kruien, bloemen en bomen veroveren, En zich sieren met levende loveren. ‘t Welig vee op zijn grazige zoden, O mijn min, ons te bruilofte noden. Al haar gezicht, haar gebaar en haar spreken, Lopen in ‘t end van de minnelijke treken. Op, op, op, eer de zon in de dauw schijn’. Laat ons alle gedierte te gauw zijn.…

geboortes horen we weinig Tot niets En weer dwarrelt sneeuw Weer strooien we zout In zoab’s wonden En in sjaals gebonden Slepen we ons er doorheen Met stamppot en rookworst Met aardgas waarmee ik, Volgens list en bedrog Het klimaat op stook, Depressie dorst, onvree vreetbuien En weer dwarrelt sneeuw Gestaag naar benee En ijs blijft kruien…

zichtveld voorbij voorbij de einder voert naar eeuwig blijven ons de vezels koesterend als mooiste helft van geluk huis jij als wie je bent vanaf nu tot altijd in de ziel van ons zijn waar soms wolken ons treuren zul jij daar ons spiegelen dat mindere dagen er zijn om met blozende zon de betere mooier te maken vanaf de overkant krui…

Gelukkig kruien er akkoorden... Naar Parnassus-hoogte? Glanzende alinea's vullen mijn klinkerstraat. Ik pin ze vast voordat ze vloeien in de inkt van alles en nog wat... Geribbelde ringen verwennen mijn ogen. Waar zal ik kijken? Wat gedogen? Daar grijnst een leeuw mij aan...…

'k Dacht: ik was nog al kapabel; 'k Werd begerig naar een ambt, 'k Heb vol moed de grote heren Met verzoeken aangeklampt: Ach, wat hielpen al mijn beden, Die men stil ter zijde schoof, 'k Had geen wagen om te kruien En... de heren bleven doof. 'k Had een tante, 't mens had centen, Of ik op 't legaatblad stond?…

Mensch, hou toch op met ruien, Denk toch eens hierom: Voordat de schilfers zijn gaan kruien, Roept het bad reeds: kom weerom! Eer de sokken vergaan zijn, En in staat van ontbinding zijnd, Zal de beulsknecht daar zijn, Die het meurend voetenpaar in mootjes heit! Zweeten, zweeten, zweeten! Met eczeem en okselmos.…

schurken teën mekoar zoeken truûst onder 't deurbuiënd blad de saloa stoa mee eur voeten in 't nat kost ze moar eur krullen schudden dan vloën druppels in 't ronde ik soppe deur de wegelingskes die onder woater stoane 'k redde een courget van de verdrinkingsduû 'k elpe nen selder uit zijn lijën mee de belofte oan een weirme panne en verse kruiën…