Alle inzendingen over lage zon

In de prachtige lage Zon die deze jonge Avond onweerstaanbaar Maakt in het geurigste Fluitenkruid dat er Maar zijn kan, zie ik Op het speelveld Van de pas gemaaide Weidegrond met een Grasmat waar elke Arena trots op zou zijn Twee hazen die hun eigen Spelletje spelen, elkaar Bespelen met een brille Waar geen bal en ook Geen…

Lage zon werpt van bomen en vroege vogels lange schaduwen Op groene velden spelen witte wieven hun koude ochtendspel…

zag de herfst in haar ogen oplichtend in de lage zon haar schouders licht gebogen vingers stram en krom de zachte stem vertelt verhalen van hoe het vroeger was stofjes dansen in verdwalen vandaag komt er niet aan te pas zij oogst herinnering in vorm en kleur maar haar winter staat al voor de deur…

Het herfstpad geplaveid met Diep verdriet in vier kleuren Een lage zon tovert kortstondig geluk De peppels geuren verliezen ratelend hun blad In m'n hoofd: deze dag... in kleurendruk.…

in rode schijn gevangen door de lage zon tonen bladeren hun afscheidsgloed doen zich een laatste maal tegoed aan licht en warmte in dit teer moment kort voor de val geeft herfst zijn stervensgroet…

gloeit mijn huid in de lage zon een rood laken bedekkend de stilte die zich in mijn lichaamsbed te slapen legt langzaam verbleken de lakens van mijn huid tot de witte schim die naakt voor de spiegel staat die vergeefs tracht de geest der dingen te betrappen…

een lage zon spat kleuren op het wad prijst in lange slierten rood de avond aan de einder kruipt snel dichterbij in onontkoombaarheid donker vlijt de schoot van leven met zijn nachtgezicht vergeult in droogval wachtend op het eerste ochtendlicht…

pakte nog wat herfst het blad was al niet langer lichtgericht lichtgewicht op een nog speelse wind en dwarrelt samen tot tapijt dat langzaam winter voorbereidt de lage zon kijkt nooit meer om sprankelt slechts in kristallijn door druppels die op spinnendraden door de ochtendvorst bevroren zijn…

Ja, het is de tijd van lage zon en de dunne adem van nat hout. Maar ook al gaat het bos in dode geuren op en staat de lucht van vogels leeg, mijn fantasie richt voor ons lentes aan.…

Als een lage zon door versierde ramen schijnt en de kou voor ons buiten sluit. Verhalen verteld worden in een nooit vergeten taal al zoveel lange jaren. De zon in volle schoonheid haar licht laat schijnen tot ze het langzaam dimt. Dan de weg vervolgt in haar eigen baan.…

licht aan het einde van een besneeuwde tunnel een heel lage zon eindeloos verwacht een toekomende lente in grote leegte moeras met knoeten onhoorbaar en onzichtbaar onder de beten formeel meesterschap en een langlijvig insect op zoek naar het lot stilte geen stilstand waar de deur openwaait naar het oude nest…

korte dagen lage zon de uren licht te snel voorbij te vlug verdwaald in winter-lange schaduw te vaak verloren in schimmenspel van nooit vervulde dromen en toch wie durft te dromen en daarvoor gaat zal als vanzelf ontdekken dat zo geluk ontstaat een gezond, gelukkig en droomrijk 2006 toegewenst…

Zoals dit ene blad losraakt vanuit de top van een beuk, in volkomen windstilte vallend, zich nog om en om wentelt in de lage zon van november met alle lente- en zomerdagen en nachten onder bruinverkleurde huid en ik het één meter boven aarde met vlugge hand van voorspelbare ondergang red.…

zij kruipen dicht bij elkaar in een vertrouwd gebaar liefelijk ligt het gazon te genieten van de lage zon hoog in de kale bomen hangen nog de dromen leeg en onbeschut als zwarte nesten maar wie goed luistert hoort nog het gegons als zij zich behaaglijk naast elkander nestelen steeds als hij zijn been gaat strekken wil zij harder…

wat speels en vrolijk was verstrakt in koude lijnen waar warmte en muziek op gave golven dansten staat nu een lage zon te schijnen ziet het echte leven zijn eerste wit bij het ontwaken en gooit de kont tegen de krib verlaten is frivole lichaamstaal verpakt in broek en lange jassen gelukkig kunnen de gezichten nog altijd stralend…

tegen nog is er haar lach in de lage zon alleen ruist riet al hypnotiserend nacht…

de zon schijnt toch regen je in dikke druppels tranen zwaar hangen ze aan zomerbloemen vol kleurige verhalen vullen snel de kleine breuken in de droge herfstgrond ik kus de donkere wolken van je natte mond laat jouw lach niet meer verstikken door je wispelturigheid zie de lage zon weer lichten in je ogen zij helderen…

jij hebt dat herfstige in vale kleuren de volle zomertinten verschralen naar het grijs intense van een verre horizon je lach trotseert de elementen en is de lage zon al gepasseerd je pas mist het joyeuze voorzichtig stappend op het nevelige pad nog oogsten lange schemeruren de laatste kleur van het seizoen maar winter kraakt…

Lage zon in hoge sferen het licht dat duisterheid verlicht mijn route naar de droom waar het uitzicht nooit vervaagd.…

ik wandel door de herfst alsof hij van mij is een pad bezaaid met verloren zielen van de zomer een lage zon tekent lichtkegels in het bos ze wijzen een weg naar verder naar de vrouw die ik zou kunnen zijn een wintervrouw misschien die sneeuwkristallen knipt ijsparels rijgt in koele meren zwemt als alles anders had geweest…

kom met me mee naar het veld van het verleden nu het zachte winterlicht erover glijdt de lage zon kleurt goud het dorre gras en geeft een mooie lange schaduw aan boom en struik, als in hun ware aard geen camouflage en geen franje meer geen plek om te verstoppen de doornen zichtbaarder dan ooit geen watervogel die zich eenzaam waant ze…

waar draden herfst spannen dood en vergankelijkheid loert uit steelse hoeken schijnt een lage zon kleur in de druppels op het web in een verlate oogst die ik altijd heb gespannen tussen dromen en verlangen wandel ik langs je gezicht in weer een laatst aanraken de ogen nog gericht in zwart en grijs de blik op wit van winter maar…

alsof de dans vertraagt ik eenzaam verder wals linksom één twee drie één twee drie er groeit een boom uit de maan hij trekt me met kale takken de droom in wiegt me over een zee van kolkende bladeren waarop ik mijn hartstocht schreef ik huil tegen de maan aan een lage zon ligt op de loer ze sluipt langs de dorre stam en legt mijn…

Een lage zon leest langzaam zijn en haar gezicht, vol hoop en verlangen. Twee levens uitgehangen: het ging nooit stuk. Stilte heerst vandaag. Morgen gaat men ruimen, gaat men alles sluiten, en is ook dit getuigen, geheel en al uit andere tijd.…

je klaarde op uit de mist je ogen stralend in vermogen weer licht te branden in benauwend zicht je warmde zacht in lage zon en uit de wind verkende je de lente ik hoorde hoe een merel je bezong ik liep je tegemoet zelfs in het tegenlicht herkende ik je groet je groende gras alsof het ochtend was heb je hand gevat en zonder…

In de glinstering van de stam kraken de zwartgerande scheuren De berk staat stoer aan de rand van het gespetter van dansende vissen waar stilte wordt aangezet tot luister In het fluisteren van de wind zweven de stofjes in de lage zon die verderop in het sluimer van de kabbeling worden geweven tot lakens en het wateroppervlak bedekken…

loop alle paden af terwijl bladeren vallen zie een heel lage zon aankondiging van winter denk aan je vader die dood is gegaan aan de mist zo dicht het moet wel herfst zijn luister en je hoort de kikker in de vijver springen Basho!…

Het blauwe water krinkelt in de stegen - Maar Roze vloeit het uit over de Rio, onder de paarse hemel, in de lage zon. Roze rust het water in de Rio, Violette wolken drijven in de Rio Grande in de zon. -------------------------------------- uit: Gedichten 1946-1984, 1985.…

hij strekt de nek en spitst de neus hij woont in een mantel van vet omsloten door een vacht van gebroken wit die golft in de poolwind een straal tekent een scherpe hoek tussen driftend pakijs en de lage zon die hier geen sprankel verkwist dus weert hij het water en bewaart de gloed in zijn bloed de moeder kruipt door een tunnel in…

je handen korenblauw van kou en in je ogen kleurt de zomer nog zijn bloemen je lach ontluikt een lage zon en in het schralen van de wind geniet je een gefluisterd lied je bent altijd een vrijheidskind geweest dat wintert op het witte feest je aardt en draagt de tinten van de oogst een vruchtbaar rijp seizoen je warme lippen…