Netgedichten

netgedicht (nr. 10.148):

ijsbeer

hij strekt de nek en spitst de neus

hij woont in een mantel van vet
omsloten door een vacht van gebroken wit
die golft in de poolwind

een straal tekent een scherpe hoek
tussen driftend pakijs en de lage zon
die hier geen sprankel verkwist

dus weert hij het water en bewaart de gloed in zijn bloed

de moeder kruipt door een tunnel
in een heuvel van sneeuw
naar het jong in het kraamhol

de vader volgt de wijkende grens
zijn klauwen wachten bij een wak
op de ademnood van de prooi