Alle inzendingen over langszij

. zoals schepen ballast dragen, lichter gemaakt door water lijkt het, immer ver wasgoed danst haar vriendschap met de wind het zomerkind speelt haar vreemde spel veroorzaakt goud op golfjes, waar haar ritme danst als vuur op dit vroege uur vergaat de tijd tot as, in lichte strooisels samen met de was een luchtballet dat witte tonen…

in het bos wonen geen geesten tijd verstrijkt langs de huid en de wind plukt bladeren met ingetogen hand, zag je ze niet liggen, gevonden voorwerpen verlaten van hun bestaan in de zachte moederschoot helmgras, vochtige aarde in het bos wonen geen mensen maar waaien zij uit, in stilte groeten elkaar nog als lotgenoten vluchtelingen…

[Haiku] een golf glijdt langszij even schommelt de kano op rimpelend licht…

de holle weg pijnbomen langszij leidt het verleden de kruisweg voorbij niet meer gebonden verlaten bladzijden het uitgelezen boek om te dichten de tijden waar koud goud sporen heeft geprint ratelen rijen populieren dwars op de wind de holle weg pijnbomen langszij verschietend aan de horizon brengt zomerland nabij…

kwam even sloop duister langszij ...…

zeilen niet meer dan rimpelend water later, later, later onbezonnen onbezonnen langszij.…

Ik loop langszij voor de duur van morgenstilte de vraag.... naar meer natuur niet gulzig.…

de dag ligt al bijna achter mij hij zal me inhalen zijn schaduw scheert langszij op de rug van de deemster draaft hij de nacht door schuwt de bomen niet die samendrommen in het bos en ik, op halve kracht veracht het duister ik los…

O, die klaprozen langszij wanneer je op de snelweg rijdt, dat zomers rood tussen het groen, groots in uitbundigheid. Als pauwenveren wuiven zij een speels pauzeerakkoord, dit rozenveldapplaus vertolkt Gods eigen scheppingswoord.…

Het draait en draait rondom, rondin het spaakt en steekt langs as en spin het rijdt en rolt langszij en door het ligt en staat soms achter, voor twee handvaten wielen en een stuur hollands puur…

er schuift een wolk langszij ze duwt de zon naar achter, tot een vale kleur haar koperrode glans bedekt overal valt bladergeel overal is licht in het vergezicht van lang geleden huilt de winter om wat toen -is aangericht…

Herinneringen drijven door vingertoppen langszij, hier aan de oever waar wij ooit speelden en sliepen kabbelden wij in slaap op het ruisen van de stroom. Onze dromen spoelden mee en golven waterig voorbij.…

Er is een Hadrosaurus opgegraven Verbazingwekkend goed geconserveerd Door wetenschappers is ie felbegeerd: 't Is 'n complete en 'n bijna gave De wetenschap passeert de tijd langszij: Wat verder weg was komt steeds dichterbij…

wolken vol leugens passeren langszij dreigend hemelwater kleurt donkergrijs speelse spreeuwen walen om de hete brij die voorlopig onaangetast blijft ze blijven de waarheid voor die zich schuilhoudt langzaam rekt de ochtendzon zich uit…

de stilte steekt diep tot op het bot slap verweer denkt ongemerkt langszij te komen wrijft zijn onschuld in kobaltblauwe verf wat al snel sporen achterlaat in het wassende water de agitatie groeit ©Lady Love…

Drie fietser op een rij Met moeite kom ik langszij Ik attendeer de oudeheren erop 'Fiets achter elkaar het is geen driemansbaan' Voordat ik mij woedende waan en stop Ze waren oud en grijs Altijd maar commentaar op de jeugd Oh oh wat zijn ze wijs…

Onstuimig is jouw haar dat zelfs de wind kan laten draaien naar alle richtingen denkbaar op mijn vertrouwd kompas, mee met de richting naar morgen deinden wij eindeloos gelukkig langszij, voerden ons aan de dageraad dat zo onverzadigbaar kwam voor jou en mij.…

krachtig trap ik door de nacht draai met mijn pedalen een weg door duisternis alsof ik tijd terug kan halen nog voor ik deze heb gemist sneller dan met licht raast langszij het zicht op wat ik ken als gras en bomen ik ben de paden kan ze dromen draag er blind mijn last…

op een open plaats verscholen in een bos steunt een stil figuur op een houten ros verenigd met een stronk en één met zijn schalmei laat hij muziek dromen voor al wie komt ... langszij eenzaam is de nacht zonder al zijn sterren en tevens ook die man ... die geen woorden spreken kan!…

je ogen en je oren hangen lusteloos langszij geweten is verboden en luisteren voorbij het lijden is te dragen alleen maar door te doen alsof er niets meer is te vragen gedachtenloos aan toen van binnen roept de schoonheid die blind is en ook doof maar steeds versteent al bij 't gelaat zichzelf niet meer gelooft…

het zou zo moeten zijn- elke dag een kus, maar niet alleen om dag te zeggen in de armen van gewoonte vandaag niet, vandaag verhaalt van nu een rode gloed langszij met in mijn hand haar wereld binnen bloeit liefde, buiten zie ik dood langzaam levend kleuren…

wenende bomen verschieten van kleur in nachtelijke schemer vogels scheren langszij opzoek naar 'n veilig heenkomen paarden grazen op kale vlakten schuil gaat de maan achter een grijze nevel waarin duisternis zich versluiert…

op een open plaats diep in een oud bos steunt een stil figuur op een houten ros verenigd met een stronk en één met zijn schalmei laat hij muziek dromen voor al wie komt ... langszij eenzaam is de nacht zonder al zijn sterren en tevens ook die man ... die geen woorden spreken kan!…

Bestemmingen flitsen langszij, een hond hijgt kijkt mij voorbij. Haast zoeft links, strakke blikken op de horizon gericht. Plat land glijdt achterwaarts, verdwijnt naar klein in spiegelbeeld. Kilometers tellen af of bij, afstand wordt gedicht.…

Een snoek is best een hele grote vis Ik heb ze vroeger af en toe gevangen Ze kunnen heel zwaar aan je hengel hangen Maar als je beet krijgt sla je ook soms mis Er sprong er één langszij en door de plons Ging men van goud door tegenslag naar brons…

ik wacht tot zij haar entree maakt en verstop me zodat ze mij niet vinden kan zij glipt langszij zowel rechts als links toch zal ze mij niet raken draai zachtjes met haar opkomst mee, hou haar nauwlettend in de gaten tot op 't moment waarin de aandacht verslapt haalt ze zelfs in de schaduw in…

langszij de haven timmerde ik doodskisten zonder bedoeling ermee te varen een wit laken met punaise gaten wat schetsen op de deksel afgebeelde relikwieën een levensloop vol afgedankte zielen aan het voeteneind wat verfijnde kreukels het stof was wat te lang maar met rafelende ingenaaide zomen kon deze dood me niet meer worden ontnomen…

Zwaai mij uit, trapezehart in de nokken van de tent ik ben in het net verward waar de muze mij verwent sta op en maak me dapper in het midden van de ring weg met de zaagselhapper is wat ik tweestemmig zing maestro, maak de piste vrij voor mijn laatste reuzensprong ik kom bij mezelf langszij in poëzie die ik verdrong.…

vandaag, 22:15 Op de stationsklok tikken de seconden langzaam weg Treinen rijden af en aan Verscholen snellen passanten gehaast langszij Ruitenwissers schuiven de voorruit schoon, voor even Ik denk aan jou, aan dadelijk Kijk naar de stationsklok, het glas traant Ik wil naar huis…

een slagschip vaart langszij in zeilen bolt de woede van een oud verhaal en dichterbij de kielzog van de tijd voor de zoveelste maal verdrink ik, in azijn geleden pijn heropent wat ver weg had moeten zijn ik slik en hik mijn woorden op nog even staat het zuur op kop in naar de waarheid streven…