Alle inzendingen over lenteleven

stil lenteleven rijgt stemloze dagen aan doorwaakte nachten…

Vandaag rook ik de lente, voelde ik warmte dat maakte me blij.…

geknakte narcis verlaten op koude grond toch fris gebleven…

Kleurrijk het bloempje Viola Tricolores bij de Zonnedauw.…

De lentewind wiegt de seringen die bloeien in witte en purperen pracht en ’t jonge lover waar de merels graag zingen of kwetteren tegen een regennacht. De lente baart overal nieuw leven en iedere kale tak krijgt weer zijn blad wintermensen kom je met een blosje al tegen en de trouwste huismus gaat zelfs weer op pad. De Schepper verft met…

door stads- en lenteleven drentelen met een zon die piepend op de schouders hijgt.…

je valt als herfstblad de mooiste kleuren dwarrelen langzaam in het natte gras er is geen wind of storm die jouw rust op komt jagen om jezelf behoedzaam los te maken de vruchten zijn geoogst voordat jij de nazomer genoot in een eindeloos afscheid nemen en weet er is geen graf wel hoop om in het composteren weer naar het lenteleven…

Zo laat in het voorjaar al, Knoppen die op barsten staan, Een mildere lentelucht Dan in de laatste jaren Ooit gemeten - En toch blijft op mijn Terras die sneeuwhoop Waarin ik mijn Verdriet begraven heb Stijfkoppig liggen, Is ze elke ochtend als ik Opsta nog present, Koel en fris als nooit Te voren - omdat ze IJskoud weigert…

Maar diep, heel diep van binnen ben ik te triest om nog te zingen, want al dat nieuwe lenteleven kondigt vooral jouw einde aan.…

Om onze lichamen te verwarmen En onze wereld omarmen Laat nieuw leven groeien, En nieuwe bloemen bloeien Het is genoeg geweest, Winter onze kwelgeest, Je kunt nu heengaan, Jouw werk is gedaan Je mag de staf overgeven, Aan het nieuwe lenteleven.…

in donkere spelonken van zwart beton Een waas van limoen kleurt het aanzicht Fris nieuw leven ontspringt onder de zon De warmte knuffelt de aarde vol verleiding en kust hartstochtelijk de zomerbloemen Geur van honing en nectar overweldigen alle bijen die van bloem naar bloem zoemen De zon laat haar stralen uitstrooien over het nieuwe lenteleven…

De torenvalk kijkt zeer tevreden naar bos en beemd beneden de velden zijn goed jachtgebied zijn status hoog verheven hij overziet met scherpe blik wat daar zich tussen kruiden gevangen in zijn ogenblik bevindt aan lenteleven Het erfrecht van de dood laat jagers prooi beloeren een haas valt hem ten deel hij kan zijn kuikens voeren Daar…

vluchtig ontmoette ik een tere bloem wiegend op lentewinden die op weg door krimpend weideland een fris koele winter ontvoerden ze leek op een mens in doorbijtend streven vroegere tijden, drang naar lenteleven doch ter plaatste verbonden aan moeder aarde alsof het levensvuur in haar zichzelf reeds bluste terwijl ze naar elke nieuwe dag…

Kijk aan, daar is ze eindelijk weer het lentezonnetje van weleer al duurde 't ditmaal wel even begin van het nieuwe lenteleven zie haar daar nu staan in vol ornaat tegenover de maan ze lacht haar zonnige stralen vergeven is op slag het dralen ik ben niet de enige die haar ontwaarde nieuwsgierige kopjes steken boven de aarde onder haar…

Til mij op uit mijn winterslaap, de nodige rust voorbij, in lenteleven vol geuren en kleuren. Strek, rek mijn stijve leden kleed mij in bloemenjurk. Zelfs vergeten grafzerken worden omringd door zacht ontplooiend nieuw leven. Wieg mij, schommel mij zachtjes naar de lente toe.…