Alle inzendingen over leven twijfel herinneringen

Hij twijfelt niet een beetje, hij twijfelt heel erg veel en als de twijfel toeslaat vraagt ie, zeg eens heel eerlijk wat je vindt, je mening zeg het maar, moet ik stoppen met, of moet ik terug naar; De tekentafel?…

Herinneringen zijn als stenen, gebarsten en verweerd. Door onkruid overwoekerd. Vast verankerd, onverteerd. De tijd spreidde zijn mantel uit, van zacht en vochtig mos. Half bedolven in het zand, in een donker, duister bos. Ze liggen daar te wachten, op iemand die ze vindt. Lang vergeten zwijgende gedachten, in regen en in wind.…

terugkijken schoudert mijn zeer in het herbeleven van de scheuten die me baarden, was de tijd maar nooit gekomen en mijn vrucht afgedreven met het getij van een zware zee dezelfde zee drijft nog wild op de baren van mijn bestaan, eens was ik Neptunus die in droom mezelf verslond waar woord en daad het zilte nat bestreden met de zoetigheden…

Daar stond hij, op de richel wilde springen, zag geen uitweg zal ik wel-zal ik niet de twijfel sloeg toe.…

in mijn twijfels ligt verscholen een verlangen naar verloren tijd door het door lege zalen dolen op zoek naar ziel en zaligheid in mijn twijfels ligt vergeten een herinnering aan hoe het was sust mijn hart mijn eer, geweten ligt mijn gemoed niet waterpas in mijn twijfels ligt verborgen een gevoel van haat en nijd maakt van iedere nieuwe…

in mijn twijfels ligt verscholen een verlangen naar verloren tijd door het door lege zalen dolen op zoek naar ziel en zaligheid in mijn twijfels ligt vergeten een herinnering aan hoe het was sust mijn hart mijn eer, geweten ligt mijn gemoed niet waterpas in mijn twijfels ligt verborgen een gevoel van haat en nijd maakt van iedere nieuwe…

Twijfels in het leven over keuzes die we maken Twijfelen over de gevolgen die onze keuzes kunnen veroorzaken Twijfels in het leven de verwarring die het kan geven Een tijd in verwarring moeten leven Omdat we twijfelen over de keuzes die ons worden gegeven Terwijl we het beste gewoon na ons hart kunnen leven Twijfel niet aan het gevoel wat…

Wachten in de twijfel die niets zegt als de zwijgende avond niets vraagt en ik nog steeds wacht op een begin en alleen mijn herinneringen nog warmte geven in de leegte die mij zorgeloos bekijkt…

Het onlangs wegens kanker teruggetreden oud-Kamerlid Singh Varma van Groen Links is - zegt 'TROS Opgelicht!' - niet ziek, maar slinks ontsnapt aan financiële moeilijkheden. De waarheid of riooljournalistiek? Wat het ook zij, 't is ongeneeslijk ziek.…

Waar ik zoek met mijn gedachten heb jij gevonden wat bruikbaar voor jouw gedachten mij alleen maar achterlaat met de twijfel die elke leegte verandert in een herinnering waar jij niets meer om geeft.…

In korte nachten van lange twijfel waar de uren kleine cijfers tellen bij het verlangen naar de herinnering van de kleine dingen die het grote geheel van leven voorzien is daar weer een flard een zin die je sprak een blik van je ogen en dan het besef dit is er nog steeds ook al is het voorbij ik vang ze op papier de nacht…

Koud is de twijfel die we delen in onze verre dromen die we dromen met de angst dat we altijd wakker zullen blijven en dromen onze laatste laatste herinneringen zullen zijn…

De kerstman keek eens naar benee, dacht: wat moeten we daar nou mee, stapte vervolgens in zijn slee om zijn collega te ontzien. De Sint was zich niet bewust van enigerlei onrust, begreep dus niet waarom Kerstman, speciaal voor hem naar beneden kwam. Toen de twee tegenover elkaar zaten en genoeglijk begonnen met praten, vroeg de Sint verbaasd…

Van een afstand kijk je toe, volgt het pad van je herinnering. Laat alle bloemen bloeien, en kleur en klanken samenvloeien.…

Maar herinneringen blijven, dat mag, ze laten jou eventjes herleven, brengen een beetje zon op een regenachtige dag.…

Against all odds Plooit de tijd weer naar voorjaar Is het park een canvas Van groen en geel en roze Vindt de wind weer het zuiden Heb ik Me losgewrikt Uit de wurggreep van donkere dagen Ga onder In het vroege licht Me vastklampend Aan het drijfhout van herinneringen Hoe wij ooit Op jonge benen Door vele zomers gingen…

geen herinnering zal louter euforisch zijn want er hangt altijd wel ergens een flard van een wolk sluimerend in één of andere hoek van het hemels plafond we kunnen het verbloemen doch tegen beter weten in heeft hetgeen je beweert tóch iets van twijfel…

De langste vijf momenten van mijn leven waren die waarin jij geheel niets meer zei Mogelijk duurde het voor jou slechts even ik wist echter ‘t eind van onze liefde nabij Vijf minuten niets dan je ijselijk zwijgen de koude oorlog scheen dit wel in ‘t klein In je zwijgende woorden klonk ’t dreigen en uit je blikken droop een tankauto azijn…

twijfelend hart, slechts kloppend op liefde die zij van het leven ontving…

Rechtop staand in het heden waarin je jezelf bent Littekens van het verleden soms een pijnlijk moment Even verdwalend in mijmeringen toen een verloren blik Bewuste keuzes, nu herinneringen twijfel voor (g)een ogenblik!…

Voor nieuw leven te geven en te gaan beleven. Een zielsmatig streven: stérker dan het lichaam, krachtiger dan de mens... bijna bovenmenselijk, ja, geheel bóvenmenselijk...…

niet om zeggen ei zo na dood de doem komt met het avondrood in de hitte na de regenval komt het afronden het gewicht van water al met het wasdom geliquideerd tot het krimpen in eigen nat aan deze aardkloot is gebonden de tweestrijd zij heeft ook haar maandstonden het beste is altijd zo vlug mogelijk te sterven maar gegeven is het leven…

botervet en vers gesneden zo liggen de graslanden in mijn herinnering ik zie hoe hij zijn hoed afneemt haar kust naar mij omkijkt en glimlacht kinderen dansen muziek aan de touwen van de klokkentoren hij loopt weg uit mijn schaduw licht vloeit tranen spatten tegen de hemel ik aarzel nog twijfel wortelt diep onder de zerken…

Ze zingt als de donkere duistervogel op de late middag van een vrijdag nu het gedicht weer van de lezer is probeert ze de energie te bevatten onder herfst en regenachtige twijfel in herinneringen opgesloten ligt er in de laatste zin als een klein geheim besloten even niets en dan stilte.…

de natuur heeft altijd haar wetten : iedereen sterft op een dag . dat kan je niet uit je geheugen zetten maar wat wel altijd zal blijven: mijn glimlach en mijn optimistisch gedrag !…

’s Avonds wachtte ik hem op voor het huis in de verte zag ik hem komen blij kwam hij dan thuis heeft mij bij de hand genomen In de stilte wil ik hem ontmoeten even komt hij dan weer thuis met blijdschap zal ik hem begroeten mijn vader, fundament van het huis…

Zonder nog een traan te laten rollen Gum ik alles weg Wat me nog aan jou kan laten denken Voor mij ben je niets meer dan een stukje verbrande foto een vaag weggestopte herinnering die ik zonder twijfels verder wegstop om op een mooie zomerdag weer aan je te denken en te beseffen dat ik gek was je ooit te laten gaan Maar ik kan het niet meer…

ik teken geen bloemen meer mijn hoofd vult zich met twijfels en mijn hart met herinneringen ik schenk elke dag een naam en streep haar genadeloos af nog voor ik haar heb uitgezwaaid jouw hand weet ik feilloos te vinden als de avond mij iets te donker wordt en ik schuilen moet voor mezelf ik ben me er een, maar ik teken geen bloemen meer…

Zijn twijfel heeft zijn leven toch niet echt ontsierd maar helpt ook ons bij onze eigen vragen. De Heer prijst echter zalig iedereen die toch gelooft, zelfs door de twijfel heen.…

Zoals de zon tussen vele woorden opgaat Kan ik nog dromen van je handen en je ogen elke buiging in je gestalte Zoals wij samen voorbij de wereld gingen zwervend langs water reddeloos verloren liepen In de grote zee dreven we en mijn hart bloedde open zie ook: www.josevanrosmalen.nl…