Alle inzendingen over luiheid

Luiheid is een mooie eigenschap. Je wordt er jong en edel door. Luiheid maakt ijdel voor de handspiegel. Je wordt er belangrijk door. Luiheid maakt gezapig en ook dom. Maar je wordt er ook gelukkiger door. Luiheid is luxe en luxezeep Moeheid kun je niet van genieten. Het is immers de vrucht van in het aanschijn zweten.…

De stoel staat stijf en stevig witgeschilderd op de binnenwerf van de luiheid…

Hoelang is ’t geleën da’k hier nog te schrijven zat? Met de kat op m’n been en onder m’n neus ’n wit blad? Hoeveel woorden zijn ‘r gegaan Door m’n oren, langs m’n lippen, zonder d’r bij stil te staan da’k ze nimmer zal bezitten? Want die pen bleef droog en ‘t blad bleef wit. De kat ligt aan de stoof Wijl ik voor den tv zit……

Overmacht is ondergang Luiheid te traag…

haar luiheid toont de zee pas onder de min twee haar golven komen dan tot rust bevroren deining kust de kust…

De schoonmaak net klaar, met de Franse slag weliswaar, meldt de agenda mij "je bent afsprakenvrij" dus onderwerp ik vandaag me maar al te graag zonder tegenstrijd aan een dag van luiheid.…

Blindelings raak ik je aan warmte van mijn hand kilte van je huid druppels water schitteren in de zon loomheid luiheid niets verstrooit de stilte alleen de zee zucht ritmisch…

lui, loom, niet vooruit te branden slaperig dromerig als een slak kruipend door de dag om uiteindelijk over te gaan in de nacht met duisternis, helderheid onrust, rust luiheid loomte…

(tanka) Die Spaanse heer leunt onspannen in een strandstoel; zijn gezicht is vol zuidelijke gemoedsrust, heerskracht van de generaal.…

mijn honger naar genade laat mij verlangen mijn verlangen laat mij vluchten mijn verleden vlucht naar verre bestemmingen mijn vergeten laat mij herinneren mijn toelaten laat mij verlaten mijn navel laat mij staren mijn gedachten laten mij dwalen langs het gewichtloze van mijn gewicht en mijn luiheid van lijf en leden doet mij vervagen…

Gedachteloos wil ik zweven in luiheid en in rust zo wil ik de dag beleven tot de maan de avond kust. door de stilte komen kind,ren klein lachend, ze hebben dolle pret de droom die ik even had die....heb ik uit mijn hoofd gezet.…

Niet voor de luiheid, vermoeidheid of gemak maar voor de intensiteit van het gebodene! Om je lichaam en geest niet bovenmatig, overmatig te belasten! Maar voor wat Bach’s goddelijke muziek en Gods eigen heilige bijbelse teksten onwisbaar aanrichten in je ziel, zaligheid en zekerheid. Wat je rest bij het uitzitten is: Geduld!…

Terwijl de zon pan voor pan over de daken klimt strek ik mijn armen tot een oogstrelende hoogte: ontwaken in de luiheid der dagen. Ik staak mijn bezigheden voor een winterse kijk: 3- hoog maakt echt verschil. Ik vergeet mijn verkoudheid en staar pure bewondering uit over het uitzicht dat dit moment te bieden heeft.…

ik zit hier maar te zitten luiheid druppelt samen met het zweet van mij af wat een absurde temperaturen voor mij is dit een straf ik verlang naar twintig graden blauwe lucht een zuchtje wind de zon die mij zacht toelacht mijn huid lichtbruin getint ik zie alleen maar grijs en regen valt met bakken neer subtropisch voelt…

hij luimt zich loom zijn arm over haar dij zij deint zachtjes weg naar het andere eind van het ledikant ergens loopt een mens met een wens, wie weet sleept de dag zich voort eindeloos, betekenisloos een dozijnen dag als anders kraakt een veer gespannen in antwoord op het gekreun van een vermoeide zondagman die zijn arm te lam bevindt…

Mieren gaan hun gang op de natte berkenbast Ik sta voor het blok…

Ik sta voor het blok Op de natte berkenbast trekt een mier een spoor…

als watervrouw of als golfslaggodin schuim ik de kust af met schelpen als letters met roeiriemen trage eenvoud en al het water van de zee boetseer ik willende watertaal die danst als de golven op boten van luiheid die soms gevangen wordt als drijvende kurk in een vissersnet misschien zijn mijn woorden te licht voor zware geesten ik…

door kennis van zaken regel ik op en af een gedicht Ik ben er een sport van gaan maken tussen avond- en ochtendlicht Ik schreef terwijl anderen sliepen over liefde en pijn en verdriet zonder mij in de vorm te verdiepen dus ik wist het sonnet nog niet of ik toch eens het tij moet keren en wat dichtregels toe moet passen Ze zeggen dat luiheid…

De slak luiheid en vertraging. De nieuwe mens wil vooruit. Leidt een zittend leven. Houdt van gemak. Wie veel snel wil, versnelt zijn tijd. Vooral mannen. Ze doen dat. Sneller. Aandachtige mensen zijn slimmer. Ze vertragen de veel te snelle tijd. Ze willen weinig langzaam. Lang leven de slakken.…

kwam er ook niet achter men wees mij op mijn schoenen als je het dan weet, dan gaat het stinken je denkt dan waar ben ik geweest het schoonmaken is ook niet zo leuk komt nog bij, dat ik het haat schoenen poetsen is niet mijn sterkste kant in dienst moest het voor het vaderland maar nu in vrijheidstijden moeten mijn schoenen onder mijn luiheid…

Kon ik het maar uitbannen: die domheid van een rund de koppigheid van een ezel de luiheid van een zwijn de schichtigheid van een wezel wat zou ik graag vrij van al die onhebbelijkheden zijn als het maar had gekund was ik maar zo werklustig als de mieren zo sterk als een beer zo listig als een vos dan kende ik geen problemen meer dan…

als ik ben, gelijk de doorsnee mens en dat ben ik wijk ik niet af van uw goed en kwaad of lief en leed in luiheid en verboden daad als ik mens ben gelijk allen ken ik u en speel ook toneel met geopend doek kijk dan de zaal in gevuld met uw zielen maar door de belichting blijkt dat een schimmige look oh zeker, ook ik…

Haast iedereen slaapt nog maar het licht is al ontwaakt; de vogels proberen hun nieuwste wijsje maar weinigen die het horen. Wat beulen we ons toch af vijf dagen op zeven om daarna bij te rusten. Maar hier en daar is er oorlog, onvrede, pijn, armoede en onderdrukking. Wij slapen nog. Drie mensen zijn zo rijk als bijna vijftig landen samen…

We zijn door de realiteit vermomd, wachtend op de naderende bui het getijde neemt ons de maat, verstoort de bedoelde contouren van een nog uit te vinden toekomst mistige verten in het landschap van het ongewisse., beelden verstrengeld, in luiheid niet te onderscheiden in de tweedeling van gedachten, hun schaduwen reiken steeds…

Ik draai me om en schurk me als een kind aan wollen warmte die mij om zal dopen tot trage slak die vrijelijk mag hopen op duurzaamheid, de luiheid welgezind.…

Luiheid mikte hoge ogen. Ook de mammoet knikte. Je had genoeg aan een zes-min. Stof begrijpen had totaal geen zin: je scoorde pas wanneer je alles pikte, jointjes rookte en de pillen slikte. Kritisch denken was een slecht begin.…

Najaar, vuurtje in de nevel, slaapje van de luiheid, de wereld wordt weer één, zelfs de spreeuwen boven het station zijn onverdeeld, waaiers, grandioos vertoon van tucht, vereende turnsters die zich voegen naar de beeltenis van hun bejaarde leider: Weemoed, vijand van de poëzie, de ogen van de dichters zien alleen hun eigen wimpers, druppels…

Zo zit 'k eerst lijdzaam en maar vaag bewust een ganse middag voor mij uit te turen, En proef mijn luiheid, dat zij lang moog duren, Bij korte teugen met verfijnde lust. Maar als een trots man onder dwaze mensen, Zo ben ik dan in 't eind met mijn gedachten, Ik zie hen aan met koele, hoge blik.…

En, zou ik, minder wijs dan hij, Mijn tijd met ledig zijn verslijten, Zodat ik als ik ouder word Mijzelv' mijn luiheid had te wijten! O neen; ik weet het mijn plicht, En 't hoort bij voeglijkheid en orde, Dat ik niet altijd ledig ga, Maar zorg draag dat ik wijzer worde.…