Alle inzendingen over mierenhoop

Toen de wesp stak werkten de mieren hard door, liepen, als altijd, gewoon af en aan, over hun spoor. Zij dachten niet Ach, arme zielenpiet Nee, zij hebben geen oog voor pijn en verdriet. Daar lagen bergen werk! Er is geen tijd! Is er dan niemand die dat ziet?…

de zon weerschijnt de maan en kaatst de aarde naar sterren die stralen in een onmetelijk zwerk en wij dragen ons gelijk in mierenhopen…

ik vraag me af als leven slechts tijdelijk is waarom gonst het dan zo in de bijenkast en krioelt het in de mierenhoop ik sta daarbij stil, in verwondering…

De bel geeft het begin aan, Het begin van de mierenhoop. Iedereen loopt door elkaar, Haasten naar de volgende les, Tot de bel weer gaat.…

De mierenhoop zien... Alledaags eenvoudig werk is een heerlijk iets! Fabrieksrook kleurt oranje voor de zon, die traag verzinkt.…

De mestkever kruipt over een mierenhoop, wordt betast... Overleeft!…

soms stap ik over op een eiland onbewoond en voor mij alleen laat de wereld los die in mierenhopen leven met hun eten drinken en gebeden zie eindelijk in verbanden hoe wij mentaal onthand zijn met ons fysieke lijf heb mijn grip voor even prijsgegeven lig daar beneden terwijl mijn geest is uitgetreden de rust geniet van niet…

het zachte mos daar nog eenmaal de zonde beleven zonder berouw noch enige spijt in de herfst van het leven weer de bladeren voelen op mijn naakte huid jouw liefde laat mij groeien in kruinen van genot hemelse momenten als fijn versneden dope laten mij heftig dalen geprikkeld maar ook gebeten lig ik in een mierenhoop…

heel gewoon ik bewonder een mierenhoop!…

onverstoorbaar tegen blauwe lucht recht de meeuw zijn rug en slaat in regelmaat de vleugels uit op warm zand krioelt de mierenhoop geeft winters wit met mate bloot en smeert tegen verschraling in herhaling kuiven golven wit van rollers in de branding bij een door wind gestuurde landing zon en zee een meeuw en blauwe lucht ingrediënten…

ik heb vergeleken mierenhopen bekeken de stukken land die zij bestreken voor een krioelend bestaan mensen als olievlek de grond wordt omgezet in een productieproces dat honger moet stillen variatie door mechanisatie de logistiek raakt in paniek door de snelle vlucht naar de stad waar alles zich samenpakt zonder privacy en cultuur…

posthistorische tijd geen mensen meer om avontuurlijk te landen en elkaar de schat te betwisten nog hangen sporen van strijd als tekens van haat en nijd in de opgeschoonde lucht zacht zucht het land in weldadige warmte zijn rust dolt natuur in eeuwige lente door een nucleaire vlaag is aarde bevrijd van zijn laatste plaag weg zijn de mierenhopen…

Aan hun voet mierenhopen, naarstig op en neer gewemel in een sparrennaaldensprei. Een rosse pluimstaart steekt daar ver, de bosweg over naar een eikenstam gezwind en verdwijnt al zigzaggend in een kathedraal van lover, als gejaagd door de wind.…

De hele tijd corrigeren ze elkaar met hun kleine bewegingen kleurrijk en met een sympathiek gebaar ze doen het voor elkaar, en met elkaar dat heb ik nu door, de hele tijd op het grasveld in het park naast de onverstoorde mierenhoop mijn minnares ligt naast me in minirok met geurige bloes haar dijen zijn vol zoals ik ben van haar borsten…

Ik voel me zo gewoon Niet anders dan al die anderen Ik voel me zo onnodig Zonder mij zal er niks veranderen Leven in mierenhoop Waar je dagelijks hetzelfde doet Zoals je opgedragen wordt Gewoon omdat het moet Als ik uit de hoop wegloop Dan zal ik heel erg eenzaam zijn Zonder iemand die ik ken Heel alleen heel erg klein Maar toch droom…

Concentreerde zich op De geheimzinnige mierenhoop- van-mensen in Cairo Achttien miljoen mensen op het Oppervlak van ons Amsterdam Hij, Mahfoez, overleefde Een aanslag op zijn leven Geestelijk echt ongedeerd.…

In 1988 ontving hij de Nobelprijs voor Literatuur Hij schreef, schrapte, corrigeerde Concentreerde zich op de geheimzinnige mierenhoop-van-mensen in Caïro.…

Een mierenvolk dat ons gestuntel zag, Verwonderde zich over ons gedrag, Dat het subiet als krekelachtig duidde. Zijn klare boodschap aan de mensheid luidde: Uw samenleving, die zit in de knoop, Wij bieden graag de mensen onze hoop!…

Ik zit hier op mijn torentje En zie de wereld draaien, De mannen pierewaaien, De vrouwen haaiebaaien, Als één bewogen mierenhoop, Met ijv'rig heen en weer geloop. O, zette nu een reus zijn voet Op al dat wriemelig gebroed!…

Als mier klier ik mee op de mierenhoop. Vermomd als mens loer ik onder alle rokken en slurp ik de oesters op die mij zinnen. In eenzame nachten kijk ik door mijn sterrenkijker en zie ik soms een Marsmannetje naar mij wuiven. Dat hou ik vanzelfsprekend voor mijzelf, want door mijn dierengeluiden is men mij al gaan argwanen.…

En ga dan lachend op de loop, ik stapte bijna in een mierenhoop. Het weiland waar ik nu belandt, staat boordevol met pinksterbloemen. Dan pluk ik een boeket, heel groot, en vlij mij languit in haar schoot. De geur is haast bedwelmend. Genietend blijf ik even liggen. Totdat het krieb'lend grut verschijnt....…