Alle inzendingen over mistige flarden

Mistige flarden Heb ik geschreven Over haar Ik heb haar Niet meer gezien Ze was te Snel heen gegaan Haar lijf Leefde nog lange tijd Door Haar geest Was het Die het van De werkelijkheid Verloor…

woorden stokten gevoelens wrokten langzaam van binnenuit stemmen kleurden naar een hoger timbre met een blikkerig geluid de zon scheen vaal warmte leek met een wolkende wind te verdwijnen door mistige flarden jankte het blauw gele licht in een plotseling verschijnen de schreeuw is gekomen een genadige spuit gaf rust in een glimlach…

door takken vol schimmen mistige flarden schijnt de nieuwe dag haar lila licht heeft de zon zich vergist zie ik door schimmige takken flarden van mist alleen de nacht die zich verschuilt voor de werkelijkheid een tak zwaar en rijp breekt valt op de grond mist mijn hart rakelings mijn god…….…

Vormloos vol de leegte voorbij geen behoefte aan het ego geen tijdsbesef Mistige flarden van vergeten landschappen verdronken oorden luchtige schouwspelen Wetend, voorbij de herinnering Ziende, voorbij het oog snelheid niet te begrenzen een schicht in een eon Klank en ritme kleurrijk geheel vloeiende bewegingen verstilde portretten…

Het aftellen was  voetzoekend begonnen  buiten gilden de keukenmeiden  en binnen knalden champagnekurken Ik zat voor de veiligheid  toen op mijn hurken door 't raam op de uitkijk zag ik sterrengeklater  van blauwgele cobra's  en groengele draken en zei "als 't zo ver is en er nog één ster is in mistige flarden van 't hemelgewelf…

Een waterplas door mist omgeven met ranke bomen zonder schaduw. gevangen, in een web geweven... het lied gezongen door een zwaluw. ja, ochtendstond verlangt een wonder want toch moet eens die gele bol verschijnen. ze priemt en straalt en duwt vanonder laat zo het dikke rookgordijn verdwijnen. zo krijgt het plekje langs de waterkant terug…

Zwanger van water ontdoen grauwgetande flarden zich van hun neerwaarts ijlende last in hunkering de aarde te zogen, landschappen van stromende beken in mistige waas op glas, grijze lappen worden ijler waar blauw tevoorschijn komt, uit diffuus licht wordt zon weer geboren, liefkozend haar aarde als minnares.…

als het mistig is weet ik dat jij er bent ren tussen flarden door schuif gordijnen mist opzij en dan sta jij daar als ik mijn armen om je sla verdwijn je met de wind jij hebt grijze ogen rent over de velden slaapt in bomen en als de zon verschijnt verdwijn je weer je bent mijn vluchtig kind…

hoe het is als twee meisjes, zo klein samen aan het eten, in tranen zijn ineens de wereld verging hoe kon ik vergeten waar het om ging mijn leven jou om het even besef nu echt hoe slecht, dit was hoe zou het zijn als je las, als je wist wat dit heeft veroorzaakt wat de wolken zo mistig maakt flarden van wolken wolken vol mist nog…

oostelijke horizon in vuur en vlam het nachtelijke donker verdwijnt… een piepend stralend licht verschijnt zonnetje lief verstuurt een telegram… reeds vele vogels zingen hun mooiste lied kom op mensen… uit de veren want natuur en dier zullen het ons leren vandaag is er geen plaatsje voor verdriet dus open je ogen en tover een brede lach…

rijzend en dalend zichtbaar tastend lijkt het grijze zich vlagend uit te dragen boven een in zichzelf gekeerde wereld waar enkel schaduwen wemelen ontdaan van oude weelde…

Een miljoen zal me gestolen zijn vuilnis, tonnen gestort op een open wond vol venijn bijeengeraapt geïllustreerde verdoofde beren alleen het levensverhaal proberen te begrijpen het hoogste haalbare is iedereen respecteren cliché ratrace ratrace Kompas is mistig opgeven om opgegeven te verkomen en richting in listig land…

in de verte hangen nog wat flarden klokgelui in nevelslierten en boven spant zich de nacht zoals altijd rustbrengend voorspelbare constellatie van licht adem diep en ijzig een champagne van lucht doet je van binnen tintelen wijst weemoed weg belletjes borrelen altijd naar boven…

De bui waait over flarden mist trekken over het dal een belofte raakt je aan als een droom die zijn web zorgvuldig weeft zijn draden glinsteren in het zonlicht…

je vinden lukt in stilte als mijn geheugen onderduikt in zachte mijmerij of in de nevel die in flarden schimmen brengt van jou en mij…

Eigenlijk viel het me gisteren pas op, bij het openen van een raam, terloops, ofschoon ik stilstond. Mist kun je ruiken, alsof de druppeltjes iets meedragen. Ze hangen besluiteloos rond in een doorleefde nevel van verzwaarde hemel en gecondenseerde klei. Zo ruikt een grijze waas van koude huid en klamme steen, van onzichtbare koeien…

Een milde nevel daar komen langs de wegrand nog heel even flarden goud tot leven daar komt nog is er aarzeling een winterzon…

nog niet ontdekt in een flard verhullend grijs, druk jij je beschermend tegen mij aan…

alles wat je hebt beloofd ligt opgestapeld in mijn hoofd mijn god, wat is het daar een bende ik ben een goudvis in een kom die steeds hetzelfde rondje zwom en dacht dat ie de wereld kende…

dus ik lijd met niesen een neus die loopt, maar lastig is ’t wel, die wolken en flarden in mijn hoofd.…

Door het achterste half open raam valt ze op zacht verzonnen mos en ruikt de dennengeur van het bedachte woud uit zicht onttrokken verstopt in een mistig gedicht gedacht in flarden. Als een kaars flikkert. Als de pan nog niet aanbrandt.…

Maar als het optrekt, krijgen wij nadien Een ander type mistigheid te zien…

Simpelig gekwetter kwam u maar uit vogelbekjes waarvan de helft reeds verdween, die horen kunnen, of zien, door mistig vuur, flarden essentie blinden en binden aan verloren of gewonnen waan.…

Mistige wegen vertroebeld in zicht Met volle snelheid door het rode licht Een pintje teveel op of wel twee misschien Daarnet in galop drie roze olifanten gezien Mistige wegen waar leiden ze heen Een grote dikke eik kon er niet om heen Mistige wegen eindigen altijd Mistige wegen doden de tijd…

‘k Zit aan de kade hoor ‘t water kabbelen de witte stenen eronder lijken te wiegelen Een bootje ligt aangemeerd glinsters glinsteren op golfjes Wat mensen lopen langs, de taal die ‘k mooi vind, hoor ik maar die ik niet versta, wel flarden.…

de ekster steelt de morgen mijn hart, mijn woorden uit de lucht gegrepen vandaag is de stilte tussen de regels door geslopen, geslepen zijn je lippen kus mij een tuin en eet appels uit mijn kruin ik dolfijn in de fontein en vang de wind met mijn vleugels…

Twijfel, troost, liefde en waanzin Denkflarden van hier naar daar Zie je wel, maar vind je niet Wat is wijs…

zie hier, de flarden van mijn droom: in de voor een vrouw verboden boom speelt de voor de liefde verloren zoon met de schaduwen van zijn verleden. pas op voor scherven van geluk! wie ligt daar slap en levenloos gebroken in zijn val?…

Op schemering gekust voel ik lippen zacht bewegen in een ritme dat verwachting overtreft. Haartjes op mijn huid kriebelen van intern stilte van jou voedt mij van binnen. Ogen openen je ziel vertellen het verhaal dat zweet op je huid meer dan verklaard. Hang tegen me aan vertel me wat je wilt voel mijn warmte laat me…

hoe ik ook zocht me binnen de grenzen van een verpakte ochtend te weren het gestremde liet me in zijn traagheid onweten schreeuwen over waar of onwaar de roos binnen de waan schoonheid verder draagt…