Alle inzendingen over morgenstond

- Eoos - lag met geloken ogen loos een meisje naast de havenloods nog jong en wulps maar haveloos van zestien lentes, zwarte roos noemt koos haar, hij is werkeloos hij wordt heel af en toe erg boos verdrinkt z'n geld daar in de soos bij manvolk in de havenloods geen luwte voor een minnekoos met rozevingerige roos in gloed van morgenstond…

Tussen de schotsen van gebroken ijs branden blikken van gouden glazuur. De kou van de morgen laat in een roes van verrukking zijn klamheid los. Stralen glinsteren vanuit ontloken dagenraad tussen de reten van halfgesloten gordijnen. De wereld neemt een nieuw begin, maar droomt nog even door. Het warme witte dek verlaat dan zacht…

zij de balans verliezen waarna ze weg zweeft uit mijn archieven als paradijsvogel met een roos in haar mond en ik achterblijf met een gevoel van waarin mijn kleuren verbleken maar met hoop dat haar stekels mij zullen betoveren zal ik altijd kiezen, voor dat moment vlak voor we samen opgaan in die explosie van onze morgenstond…

Elim, mijn liefje My sweet lady sunshine Je bent mijn Eos Mijn dageraad Aurora morgenstond Opkomst der zon Die jou heeft gewekt Uit jouw sluimer gehaald Elim, mijn liefje My sweet lady sunshine Haal mij uit mijn dromen Haal mij uit mijn slaap Aurora wil Dat je bij me komt En dat je mij wakker maakt…

Een zonnestraal piept door het gordijn Verbant kordaat de maneschijn Leven ontwaakt in ochtendsluimering En verdrijft de nachtelijke schemering Bladeren zuchtend onder ochtenddauw Verlangend naar het hemelsblauw Stilte wordt verruild voor prachtige duetten Die de vogels samen proberen neer te zetten De dag reikt zich aan, nog mijmerend in…

Er zweeft iets afwachtends in de rust der natuur deze ochtend alsof de ziel van dit gras mijn heuvels en bomen het heideveld in schaapjeswolken nog even niet meespeelt met het spel van licht en bestaan. Toch zie ik aan de horizon op een zandweg witte paarden naderen ze zijn te vroeg om echt te zijn meer schoonheid kan de dag nu niet…

ô Welkom, schone Dageraad, Die uit een gulden kamer gaat, Met glans van held're stralen; 'k Ontsluit mijn venster voor uw licht, Om met een vrolijk aangezicht U minnelijk in te halen. Gij wacht niet als ik open doe, Maar dringt ten eerste mild'lijk toe; Ja, eer ik kom t'ontsluiten, En nog in 't nare duister zij, Zo staat en wacht gij…

en in de lucide morgenstond floten vogels in een nieuw verlangen de vorige hunkering zakte in het kwelwater van de nacht alleen de bomen rijgden diepgaand hun voeten daar waar ik sliep op de uitlopers van verleden tijd kwinkeleren ze in en uit…

zwoel de nacht mist in de vroege morgen voetstappen op het pad een glimlach verborgen in donkere kijkers eigen weg volgend af en toe struikelend boomwortels zorgen voor oneffenheid langzaam krult de zon door wolkenflarden laat zien wat werd verborgen in betovering van al wat moeder aarde schenkt aan schoonheid elke vroege morgen…

oh, schone lelie op het wiegend waterbed drink gouden regen…

Indien u het avondrood schuwt Angst heeft voor de komende duisternis Is er de noodzaak nimmer te sterven…

Bij het krieken van de dag, terwijl jij nog te slapen lag, strekte ik mijn lichaam uit. Ik voel me al een hele vent, ben blij dat jij ook wakker bent. Wil je mijn rug eens even wrijven? Pak me toch eens stevig vast! Of vind je dat soms ongepast? Ik wil voor altijd bij je blijven, ik heb je lief, je ochtendstijve.…

De morgen is opnieuw opengebroken. De zon met enkele wolkenvelden met soms wat regen, daar zullen wij het mee moeten doen vandaag. Een heel ander weertype dan de dagen hiervoor. Mooi is het wel dat je er toch iets leuks van mag maken. Als de zon schijnt, zorg dan dat je buiten bent en een glimp van haar opvangt. Een nieuwe…

Zie, hoe zich elke bloem ontsluit: De morgenstond ontluikt hun knoppen. Thans rijst de zon voor elks gezicht, Zij droogt de liefelijke rozen, Zij doet de heuveltoppen blozen, En stelt het hoog gebergte in ’t licht.…

Ik draai me om ze slaapt op haar kussen haar kussen slaapt ook, haar knie heeft een gat in mijn rug geslapen Slaap jij nog? vraag ik haar uitgestrekt wijl ik het gat in mijn rug demp ik stouw een belemmering tussen holte en knie met haar laken ik verwijt haar het slapen achter mijn rug Ik gaap een valse opening in de dag trompe-l'oeil…

Een doodstille rivier Bewegingsloze paarden Ik zie jou hier En weet niet meer te aarden Een wind die scheert langs mij Heb zelfvertrouwen Heb jou altijd aan mijn zij En weet weer van je te houden Een tak in mijn gezicht Bloedrood langs mijn mond Ik ben voor jou gezwicht Hier in de morgenstond…

Tenslotte kotst hij het laatste restje nacht uit in de morgenstond…

Dageraad, morgenstond, hoe glorieus jouw verschijnen als de zon het nachtelijk duister van de hemel wast! Wat avond en nacht brengen is vaak ongewis maar jij brengt nieuwe hoop na bange dromen. Ik weet je te schatten dageraad, morgenstond. Jij wilt mij en ik wil jou omvatten.…

Kom op sta op van de grond morgenstond en gaap de slaap uit je mond morgenstond. Kom aan trek aan je sluiers en linten je licht en je tinten en dans zo gans schaamteloos de dag uit z'n doos. Kom,kom,kom, wentel je om en weder om voor de Bruidegom en zing een kring van lof uit het stof.…

De grillige klimop beschreef de loop van de paden in de morgenstond de verlichte kantlijn was gebleven het gras de rug recht in de grond we gingen ervoor uit het stof verheven met opgebloeide pen of uit bittere mond het uur was tot bloei gekomen de vergulde lijnen leken onvoltooid leunend op z’n schaduw bleek de blinde muur te dromen…

morgenstond ....ochtendzon een bootje dwalend op de golven en de wind... steeds zoekend.. naar jou.. naar jou mijn kind.…

Winterblond ligt het landschap te wachten tot na de morgenstond de zon vol blijdschap het wit weer afpelt…

Koning winter slaapt onder zijn witte laken eenzaam in de tuin maar de morgenstond kust hem en hij smelt in haar armen…

waarom zouden we aan een bloederige akker moeten denken of een haan vroeg wakker in de morgenstond…

Moge het gebed van de blije morgenstond steeds in onze ziel doorklinken als een marslied van moedig denken en gaan.…

de avond valt ik groet de schemering en haal de nacht door naar de morgenstond ik glinster goud in de mond want ik lach naar een nieuwe dag…

De klok tikt het zonlicht maan plafond het morgenstond mond, hou die ruw geeft, zweeft mijn meeuw als jij morgen wordt…

Kabaal verstoorde de morgenstond, inmiddels twee maanden geleden, de bomen staan nog net als toen, kaal, een karkas gelijk. Die mooie bomen zijn hun prachtige takken en bladeren kwijt!…

waarin ik jou terug zie komen eens kom je met de zuidenwind naar hier, waar je je bestemming vindt dan kus ik weer jouw warme mond en vrijen we tot de morgenstond…

ze spelen het spel van de zon en de maan wijzen alle vierentwintig het klokje rond om beurten breken ze de kring en laten zich gaan totdat het weer tijd is voor de morgenstond…