Alle inzendingen over muur die leven heet

Hersens van mij Tot moes geslagen Tegen de muur Die leven heet Tot moes geslagen, Iets anders is het niet, Want die muur Is van graniet…

We zijn op vakantie, in eigen land zeg me dat ‘t niet zo is want wat is er in feite aan de hand wel, er is nu van alles mis! We zijn op vakantie en nemen mee een koffer gevuld met zooi slechts eentje gevuld voor ons alle twee teveel troep is namelijk niet mooi! We zijn op vakantie in eigen land we nemen mee, allerlei papieren want denk…

O gij, mijn lief, die nu door 't lieven lijdt, Klaag niet in stilte alleen, - maak poëzie Van leed, - ach laat geween en melodie Tussen ons zijn een zoete somberheid. En ik, die u nu liefheb, begeleid Uw zang met wederzang, ter harmonie Van klare koren, kalme profetie Van vreugde en liefde en innige eindloosheid. Gelijk wanneer een nachtegaal…

Mijn God is enkel gloed en donkerheid, Schoon om te zien, - een wonder te verstaan; - Daar is niet één als Hij, - doch 'k zie u aan, En waan dat gij Hem-zelf zijt. En dus heb ik mijn ziel u toegewijd, Opdat ze in uw gloed mocht vergaan; En stil verteren, zonder klacht, voldaan Met zulk een liefde en zulk een éénigheid. Zoals twee vlammen…

Ik heb mijn hart ú tot een huis gewijd, En midden in het binnenst heiligdom, Waar de outerkaars in 't donker gloeit, verbeid Ik u, mijn lief, mijn zoet sieraad alom! Ik sloeg mijn ziel dit zoete donker om, Alleen om ú te ontmoeten, die me altijd Belooft te komen, in 't geheim, na stom Eerbiedig beiden ene kleine tijd. O kom, mijn lief,…

Zoals een vroom man in een heidens land Zich toont op plein en beurs in landsgewaad, En stalt zijn waar voor 't huis en dingt en praat Aldoor, om werelds goud, met vreemd' en klant; Maar sluit dán 't huis met luiken en hij brandt Zijn zilvren lamp met olie en 't gelaat Wordt bleek bij 't geel brevier, dat openslaat Met donk're…

II Licht van mijn Liefde, dat nu donker werd, Daar ge in een mist van tranen altijd weent; – ’k Zie als een vlam, die trillende overleent, Een wonder en een glorie in uw hart. En gloeiende in het donker uw smart Slaat ze uit en zoekt, tot alles zich vereent Met mijne liefde, en vreugd, die om u weent En in mijn diepste ziel uw naad'ren…

III Ik had uw hart mij tot een huis gewijd: De wierook brandde — de opgeslagen blaân Der schriften gloorden — de ark zag 'k openstaan - Ik had mijn wolk rondom mijn huis gespreid. En zie, in mijn huis zit een wisslaar aan, Midden in mijn mysteriën, als beidt Hij mijne komst: opent de poorten wijd, Strooit lovers, dat mijn voet moog' binnengaan…

Of als ge in smart dan altijd leven moet, Laat dan mijn ziel in tot uw ziel en paar Hen beiden in één smart en éne klacht; – Opdat ze als tweeling-vlammen in één nacht, Verborgen branden, gloren naast elkaar, In ene stille walm en ronde gloed.…

heb de muren met hoop bestreken weet uit verleden dat er negatieve gedachten aan kleven met lichte kleuren verlangen naar morgen behangen om het schoorvoetend entree een warm welkom te heten nooit kijk ik meer om heb het sterven gemist gegidst door het leven om in vooruitzien alles te geven…

En dat zijt gij, dat weet ik, en ik wil Niet leven voor uw schijnbaar zelf, dat lacht, Maar voor de ziel der ziel, die in u lijdt, - En als gij schijnbaar kalm en blijde zijt, Zal 'k uw gedachten horen schreien zacht, Of gij van verre staat en schreit - heel stil.…

Sinds ik u álles gaf, ál wat ik ben, En thans in ú mijzelve heerlijkst vind, Wat klage ik dan, daar gij een andre mint, Daar ik me, als de uwe, eraan meêplichtig ken? En daar ik ú ben, ben ’k dan niet verblind, Zo ’k op u toorn en dus mijzelve schen? En me aan úw liefde zoveel minder wen Dan aan mijn eigne, die ons zó verbindt? Moet…

‘k heb het heet! O jee wat heb ik het warm, wat is het heet het water loopt me langs mijn oksels, mijn god wat is het moordend, hoeveel vocht kan een mens verliezen, o help ik zweet. Grote plekken ontsieren mijn shirt, ik schaam me diep en verloren ‘k heb het zo warm, ‘k heb het zo heet, kan niemand me dan horen?…

het voelt vreemd wanneer ik je vertel hoe ik heet alsof er iets beweegt; zoals de steen waarin ik mezelf herken die stomzwijgend rozen slingert in ramen en alle kamers binnengaat tot ver in het landschap van vruchtbare bomen het is onzichtbaar in dit gedicht; alsof een witte vogel een cirkel maakt van stilte; er dwars…

Hét is een schrander dier dat mijn bloed besluipt, hét is de kus van een vruchtbaar lichaam wat willig openslaat, hét kruipt door hét oog van tederheid, hét stuit me op mijn vlucht, hét noemt zijn naam in de dageraad en laat ‘hét syndroom’ me tijdloos zijn.…

De kranten hadden het al aangekondigd; 'U zult de ganse dag slechts lopen puffen' Dus heb ik maar zo'n beetje zitten suffen Me aan gezeur en 'warrum hè' bezondigd En verder niks gedacht dat u moet weten Ik zou dit versje ook maar snel vergeten.…

Hét is een schrander dier dat het bloed besluipt, hét is de kus van een vruchtbaar lichaam wat willig openslaat, hét kruipt door hét oog van tederheid , hét stuit me op de vlucht, hét noemt mijn naam in een adem met de dageraad, getooid in een zonnenaam, laat het syndroom van hét, transparant en tijdloos zijn.…

In woorden woont en leeft, het lexicon van taal en teken, dat klank en betekenis geeft, beheerst, soms als een deken dekt, en controleert. Is het woord de dichter ontvloeid en eenmaal geleerd voorgoed in ijle lucht verknoeid, ook toevertrouwd aan het papier? Gaf Adam niet aan plant en dier een naam. Hun namen waren ze niet. Zo ben…

Terug gelukkig kan zijn Samen met je geliefden En in vrijheid mag leven Zonder al dat chagrijn Je hoeft niet meer te vluchten Wees maar niet bang De muur is weg nu, voorgoed Het communisme heeft je niet meer in de tang.…

Zo heet het zaaltje in de school. Aan de muur zijn rouwkaart, drie jaar terug gestorven, pas vijfenvijftig jaar. Kennelijk een bijzonder mens, want een vergaderruimte met fragmenten uit zijn leven geef je niet zomaar zijn naam Vrolijk, met een ietwat bedrukte lach.…

woordloos spreekt de boom verlatenheid leunend tegen hete wind en zand uit de woestijn zijn kroon is in verdrogen kaalgeschoren tot het laatste leven in een dorp dat niet mag zijn muren dwars gebarsten in generatieslang bestaan kapotte daken fluisteren nachts hun troosteloos vergaan zand rukt op met lange duinen in vorm en kleur…

Voeten moeten lasten dragen. Moeten sterk zijn, en gezond. Moeten lief dragen, en leed. Atlas droeg de hele hemelbol. Dragen is bepaald geen sinecure. Hemels zijn me veel te zwaar. Daarom, op handen draag ik haar. Mijn pedicure.…

In China tegen de Mongoolse plagen In Vlaanderen de Muur van Geraardsbergen Bij Trump om Mexicanen te gaan tergen Jeruzalem: een muurtje om te klagen Berlijn: symbool van rode dictatuur In Nederland: kroketten uit de muur…

Stenen muur, ik ga gewoon verder leven. Stenen muur, ik ga niet meer terugkijken. Stenen muur, jij houdt mij niet meer tegen!…

Maar voed je daarmee, vriend, de accu van je leven? Ik schuif weer verder over je te gekke meubelen en toon de kale muren hoe goed het is te géven...…

heesters als een hete muur roerloos bestookt door poëzie dat regent uit de hemel der antieken…

heesters als een hete muur roerloos bestookt door poëzie dat regent uit de hemel der antieken…

mijn empathie verdween in een wrijvingsloos contact toch laten hand en huid hun cellen los in het tasten naar wat leven heet…

Zacht, stug, hardnekkig Weigert hij al weken Mijn lichaamslijn te volgen En alles te bedekken Zou de deken zich herinneren Hoe wij met schaduw silhouetten De muren deden blozen Zou de deken haar dan missen En zachtjes protesteren Of heeft mijn lieve moeder Toch te heet gewassen…

Dat was het dan oude vriend een dood in de goot nee, dat heb je niet verdiend je klom op tegen muren je zag er erg tegen op je sprak het niet uit misschien alleen in die eenzame duistere uren het einde kwam dan onverwacht in die diep donkere nacht.…