Alle inzendingen over onkruid

het is welig soms is het mooi gewoon exuberant het kent geen maat schaamteloos gênant…

In het onkruid van mijn geweten Staat een bloem die ik niet ken Hoe is zij hier gekomen In mijn verwarde dromen Misschien, misschien een keer Toen de weerwolf wegbleef En de maan verstopt Achter wolkenstruiken Mij begluurde en zo meer Mij niet wekte maar mij dood Liet voor een enkele keer Bloem, jij hoort hier niet Veel te mooi voor wat…

groeit uitbundig en steekt overal de kop op, wild en ongeremd…

voorzichtig stappen voeten op een oneffen stuk bestraat waar vroeger vrijbaan gedachteloos zijn wegen nam in nu chaos los geaard door ongelijke tegels die water vragen en in scheuren vluchten door een vervuild klimaat de tuin verdween waar straatsteen onderhoud heeft teruggebracht tot nul slechts onkruid is gelegitimeerd…

Omringd door planten organismen zonder dimensie meebuigend met de wind vorm ik het onkruid dat uitreikt naar de grenzen van onze tuin zoekend naar vragen en antwoorden en naar wie ik ben…

ontkiemend onkruid bedreigt zijn leven zodra het zich sluipend onderhuids zal bewegen woekerend onkruid geworteld in zijn brein kweekt verwarring en angst en laat ons droef te moede zijn nietsontziend onkruid doet ons de handen vouwen en stilstaan in de lucht op vleugels van vertrouwen…

zwerven door het weiland of het onbewerkte veld op zoek naar paardenbloemen want daar kosten ze geen geld velen zien dit als onkruid maar niets is minder waar want hun helende krachten zijn voor mens en dier kostbaar door stress en te goed leven ligt uw maag of lever in een knoop hou dan de dokter weg van huis en maak van paardenbloemen…

Het wildgroeiende groen door de zon belicht De mooiste bloem die voor het onkruid zwicht Hoe langer de tijd verstrijkt, Hoe meer kleur voor het groen uitwijkt De gele schijn, zo fel op het niet onderhouden leven Bomen zijn niet omgekapt, zaadjes blijven nutteloos in de rondte zweven Paden worden langzamaanaan onbewandelbaar De stammen drukken…

Het is donker, pikdonker, nat, vies, lelijk, een moeras, onkruid. Hij is boos. Ik weet niet waarom. Wat heb ik gedaan. Hij blijft doorgaan. Stop. Het is donker, pikdonker, nat, vies, lelijk, een moeras, onkruid.…

Het is lente aan het worden, straks ga ik in de tuin het onkruid wieden tussen de rozen, de papavers, de primula’s. Dan komt die steek van pijn: er is veel meer te wieden waar ik niet bij kan, aan mijn binnenkant. Wanhoop slaat mijn handen voor mijn ogen als ik bedenk: wie in de grootstad, in de wereld, extirpeert het onkruid mens.…

onkruid is gewied veelvuldig duikt er nog op het blijft invreten…

Iedereen haat mij ik hoor er gewoon niet bij het maakt me allemaal niets meer uit ik ben niet de kleurige bloem maar het duistere onkruid. Diep verscholen in een donker bos ben ik maar gaan zitten op het mos ik was gevlucht voor alle haat die mij elke dag weer tegemoet gaat.…

Woeker in mijn dromentuin als rebel in verloren land strek jouw berenklauwen uit maak alles wat te mooi is droef geef jaloezie een nieuwe glans naast paardebloem en poezenboot breng jouw dromen nog een kans door bloemenzaad en koeienmest floreer jij mooier dan de rest vanavond tijdens lentedans met dwazen die jouw ziel niet zien.…

Hij is stil, het enige wat ze hoort, is het kraken van haar knoken, wanner zij zich traag buigt, om wat onkruid weg te plukken. Onkruid moet niet denken vrij spel te hebben, hier in haar tuin. Zij is de baas. Deze tuin heeft zij ontworpen, bomen en perkjes met bloemen en haar rust plekje. Dit is haar rijk.…

ik lees het marmer vandaag eerst zonder tranen zie het onkruid - nu…

Weg winters onkruid! Lieveheersbeestjes komen, zijn te vroeg gewekt.…

Natuur een postzegel achter je huis onkruid in hoofden En dan: Wat is natuur nog in dit land?…

Hart van Hout geen onkruid vergaat maar onder een hart van hout overleeft nog geen ei…

onkruid woekert op verlaten pleinen er zijn kinderschoenen nodig hinkelen en touwtjes springen spelen en zingen schrijven, tekenen taal en rekenen kleuren op de tegels, geen groen zelfs het onkruid mist regels wat niet vergaat, kun je verlaat alsnog snoeiuh lekker boeiuh er zijn kinderstemmen nodig…

Het ritueel na het werk in het donker op het eind van de avondschemering Het flauwe licht van de lage wolken in 1883, toen de nachten op het land nog zwart waren De boer bukt, hij port uit het wiedsel van de dag een droge geur die blijft hangen in een rookpluim boven de vonken…

Abrahams stam-boom Dorre takken ongesnoeid Onkruid komt in bloei…

hij riep ze nooit maar wist vrijwel zeker dat onkruid wieden het signaal was gewoon zijn strohoed op hurken boven de serrebak woordeloos werken en ze kwamen altijd kleine schoffeltjes helpende handjes de woordjes speels door elkaar in tuinderslatijn het gaf niet dat veldsla onkruid was of de tomaten groen bleven ze smaakten…

Onkruid bestaat niet zegt een lieve tante uit het rivierenland ze noemt ze wilde planten en je knikt ja wiegt jouw stevige stengel in de zilte winderigheid laat onverwacht jouw stekels zien lokt vogels met jouw rijpe zaden onkruid bestaat niet beaam je nu volmondig en de hongerende wind neemt jouw stuifmeel mee.…

Onkruid bestaat niet zegt een lieve tante uit het rivierenland ze noemt ze wilde planten en je knikt ja wiegt jouw stevige stengel in de zilte winderigheid laat onverwacht jouw stekels zien lokt vogels met jouw rijpe zaden onkruid bestaat niet beaam je nu volmondig en de hongerende wind neemt jouw stuifmeel mee.…

Vergeet je problemen gooi je sombere gedachten weg als oud afval als onkruid uit een verwilderde tuin…

je bloeide kleuren uit het zwarte van de nacht tot helderheid van zon op een eerste lentedag maar ook het onkruid voelde zacht het openen van je gulle lach rukte op verstikte jou stal je warmte en gaf kou je hebt de borders weer geschoond en weet je wortels nog intact jij gaat weer bloeien het zwarte onkruid van de nacht…

alles bloeit uitbundig van wilde klaproos tot fluitekruid en die hondsdraf met blauwpaarse bloemen het is onkruid, ik weet het misschien juist daarom zo fascinerend je kijkt je ogen uit, zo mooi de natuur in mei is oogstrelend zelfs bij regenachtig weer o God, hoe schoon, hoe mooi het 'onkruid' bloeit weer weelderig tussen al dat frisse…

ik zie je onkruid wieden in je kleine tuin in je ogen krult het licht dat zo goedmoedig tussen duim en vinger beeft…

grijs het ruitjesschrift in je gezicht dat luchtige lachje wanneer je zegt ik ben als onkruid dat vergaat zomaar niet…

Het onkruid wat haar aard niet te boven komt zal de grond uitputten en afsterven.…