Alle inzendingen over ontbinding

Ik dacht in jou te vinden, wat ik miste in mezelf. Je gaf me geborgenheid. Ik durfde me te binden. Onze liefde leek voor altijd, kon echt niets tussen komen. Onze levens waren versmolten. Maar ineens had jij spijt. Op die bewuste morgen kuste jij me wakker. Maar toen ik in je ogen keek. Zag ik alleen je zorgen. Je besloot het gewoon te…

Stilaan bevangt mij d'ironie alsof ik, door de schijn bedrogen en slechts door geest en woord bewogen, alom ontbinding om me zie; in elk bestaan ligt opgesloten het oude leven af te stoten zonder enig compromis.…

dood waarom laat jij je zo wreed afbeelden ontdaan van alles een skelet met te grote handen en tanden als harken in lucht met duistere driften de ontbinding drong in mijn longen mijn handen in het vuil langs brokkelranden verloren in betekenis en wat van je doel overbleef versteef……

je hecht te strak beklemmend jouw nietjes ‘t is welletjes…

Ik kan zien dat je gaat huilen Omdat je weet wat ik kom doen Ik moest kiezen, ik heb gekozen Geef me nog een laatste zoen Ik moet nu verder, jij moet verder Hier stopt de weg, eindigt ons pad Nog wat tranen, nog wat strelen Vandaag blijven de ogen nat Hoe is het toch zover gekomen Waarom altijd een eind Wanneer is de twijfel ingeslopen Wat…

Tromgeroffel klinkt tussen kale boomstammen op ontbindend hout.…

een berg van bladgoud alle nerven huiveren in het ontbinden elk levensblad zal sterven op eigen beschreven tijd Tanka…

Vandaag leg ik het af, dat dode een schoenendoos is groot genoeg begeesterd bijna ontbind ik mijn naam van alles wat op liefde lijkt.…

laat ik nog een keer de woorden ontbinden ze ontdoen van overvloed en maskerade ze uitkleden tot het bot laat ik nog een keer de woorden ontmoeten in hun naakte bestaan…

Sinds je staat van ontbinding lig ik niet lekker meer het zoemt naast mijn hoofd, de stilte van vervreten en de geur van eenzaamheid is soms niet te harden Had ik je maar meteen begraven…

De lucht wordt bevrucht door een zucht van het zwerk De knoppen ontbotten, de windsels ontbinden De nacht wordt ontkracht door het zegenrijk werk Dat de zuiverheid uitzaait, het zwart doet verzwinden…

deuren spreken in tijd van duisternis kleuren ontbinden en alles gaat voorbij pijn vindt reden de vloed en ebzucht draai je richting het ongemak ik ben en zet je te kak…

bewegende wind verklaarde dat wat brak verdonkert lag liet me achterhalen hoe het land in zijn diepe sporen leven heeft bewaard het ontbindend doodse stilaan het gelaat van verwachting vertoonde…

Ik wil je zo graag spreken Langs die verhalen warme en koude verhalen Co-existentie rakelings, dankzij, anti-binding langs ontbinding Verre geluiden opeens dichtbij Het zijn toch jij en ik?…

Het kabinet is langzaam aan ’t ontbinden, ministers haken af of worden ziek, het volk gelooft niet meer in politiek, Mark Rutte kan geen meerderheden vinden, het koningshuis wekt weinig sympathie …. We hebben een bananenmonarchie.…

Lichaam dat krom voorover Gebogen loopt, stramheid van Pezen en spieren door medicijnen Muurvast aan elkaar gebonden, Geest die nog wel in de Woning van het lome lijf Verblijft maar zich in staat Van ontbinding bevindt En tevergeefs probeert Mee te komen in het tempo Van de tijd…

Daar sta ik dan uitgekleed met mijn handen bedek ik de schaamstreek die mij wordt geleverd door Rutte, Samsom en een asociale feeks verschijnt het vege teken ik zal in de winter sterven zonder dak en deken.…

zonder verweer is de mantel afgeworpen het boek tot papier aangevreten de verf tot olie verteerd aarde afgegraven tot het skelet van een schim zwarter dan, verlaten van door aangetast ontwijken ontdaan in onbedekte termen zonder weerwoord hoor ik mijn woorden zeggen luister naar stil zwijgen en blijven onbewandelde wegen onaangeroerd…

Ze gaan de vaste volgorde ontbinden Hoewel ze vast nog jaren kunnen vullen Met recycling, want veel oude auto's zullen Zich nu toch niet meer op de weg bevinden Maar het veilig rijden knapt er wel van op Als je rondrijdt met een nummerplaat met 'BOB'…

Vroeg in de dageraad de schone gaat ontbinden De gouden blonde tros, citroenig van coleur*, Gezeten in de lucht, juist buiten d' achterdeur, Waar groene wijngaardloof ooit lauwe muur beminde*.…

De aarde verteert onze doden en alles loopt uit. Tweede Paasdag 2006…

Vroeg in de dageraad de schone gaat ontbinden de gouden blonde tros, citroenig van koleur, gezeten in de lucht recht buiten d' achterdeur, waar groene wijngaardloof ooit lauwe muur beminde.…

wereldwijd probleem kanonvuur boort geen waterputten om de dorstige aarde te kunnen bevloeien het maakt woestijnvorming onomkeerbaar verdoofd door het lawaai verstikt door uitlaatgassen verblind door machtswaanzin verwaarlozen wij de behoefte van het milieu en zoeken naar een vindbare schuilplaats om in die vergulde vuilnisbak langzaam tot ontbinding…

gaan geuren is de sneeuw op de top- pen gesmolten sinds wij deze weg zijn ingeslagen is een man geluidloos achterover getuimeld door de lucht die we in- ademen ach, het is alle lucht van de aarde over- weldigd door het iele ge- luid van verdriet sinds wij deze weg zijn ingeslagen worden we 's-avonds donker van tong en vertalen we ontbinding…

toen zij spraken over flarden herinneringen die al te traag overgaan tot ontbinding verduisterde het late uur een stekeblind veld waar zij de vrieskoude van het overspelig verhaal verwarmden met woorden die straatarm verdampten in de onontkoombare krater van een morsdode nacht maar berijpte handen hervonden het pad en gejaagd volgden zij…

Dichten is...onzinnen ontbinden, en naar nieuwe zin laten zoeken. Dichten is...als vuurvliegjes vangen, die weer loslaten en nastaren. Dichten is bevrijden...…

inzake nabijheid kunnen we melden dat deze van tijdelijke aard is dat sprake is van ontbindende factoren zo gedurig als voorlopig zoals terzijde leggen een verre reis ondernemen verdwijnen uit oogpunt van afstand, van wederkerigheid bij het aan elkaar rechtlijnig voorbijgaan…

raak de hemel niet aan zeg ik je niet voor mij ontroering is voor anderen in bewogen gezichten mijn woorden zijn immers leeg en zonder waarde slechts gevoel in staat van ontbinding verregaand en koud van wereld niet, hoor je me !…

ik bleef, jij zat naast mij, met donkere ogen als was ik de bastaard van stilte mijn bidden werd nooit gedragen al was er niets anders dan het avondbrood ik was een vreemde al voor het afscheid aangeboden door de geur van ontbinding eigenlijk was jij mijn huid maar altijd lichter in het kind aan vaders hand…

mijn vragen waren nog niet op en nu jouw kleren je geur ontbinden worden het er meer en meer gek dat wij al pratend zo weinig zeiden stom dat ik dat jij daar nooit aan dacht dan hadden we kunnen spreken over vroeger, jou, je leven hoe jíj die spleet, zo'n loden nacht --------------------------------------- www.sdevaan.punt.nl…