Alle inzendingen over onteigend

Overwoekerde achtertuin Ingeslagen ramen Scharnierloze deuren Toen we terugkwamen Verboden onbevoegden Niemand toegang Het ouderlijk huis De traan op de wang Stroom afgesloten Behang afgescheurd Blijven rondspoken Wreed afgekeurd Huis onteigend Vriendschappen kapot Bewoners vluchten Uit hun toekomstig krot Boor in de grond Als…

haar lijf haar lief haar leden haar stem, gebaar, haar schreden, haar vreugde, pijn en spijt haar naakte eigenheid onteigend In 't verloop der tijd…

Ontdek het moment, het is leeg, het ligt niet ver van de weg, de heg eromheen staat voor niets, dus weiger zijn rijm, breek bot weg de volgzame reis af, kraak leegstand, bezet leg steen in het uitzicht, maak kunstlicht, verteer hoe men vroeger zich uitvrat, besta het bederf onteigen het eten, bezit het vergeten, her inner geen uitweg, wees…

De kinderen zijn toegewezen geheel buiten mijn invloedssfeer ik heb het vonnis net gelezen de levenszin is nergens meer geplet onder het zwartste spansel bleekt de blauwe lucht bedreigend begrijp dat ik mijzelf verkwansel nu mijn thuisfront is onteigend nog eenmaal klim ik naar mijn zolder op zoek naar laatste kerstening mijn kop loopt…

Zijn boerenbedrijf met vijftig koeien onteigend Bij hem kwam een delegatie uit Groningen leren hoe efficiënt Goudse kaas maken, daar! Nu zitten zij in het restaurant van het asiel voor de dode magnetron hun ontbijt te bereiden in hun vet, gebukt, hun ogen op hun mobiel.…

Wat je niet allemaal bestaan hebt, onteigend omhelsd hebt, geweest bent, nu zit je op wacht aan je bed je bladert het boek door, bevingert de woorden wantrouwt je gereedschap, stofgoud cicaden het brood is verlegen, wil niet verstenen het horloge maalt meel en weet het nooit zeker diep in de tuin dooft het buitenste binnen altijd die vogels…

zag de hand met palmen wuiven je gladde glimlach door woestijnen stuiven de vuurkracht is te huur en jij betaalt met bloed aan huis en muur vergoedt hun simpel rouwen kinderen en vrouwen dollars zijn niet duur maar mannen erven toch dit land dat jij met harde hand onteigend hebt ik tribunaal je kaal tot op het bot dan voel…

ik onteigen mijn verleden waar alles begon verdwaal in de wildernis van mijn bloed ontsterf eigenlijk, in een ontkooide horizon in iets dat mijn rivier rusteloos stromen doet eenmaal ten ruste gelegd in overpeinzing klinken naden van de rails als het hart met vluchtige tikken, een gedempte siddering kloppend in vleesgeworden, zachte smart…

Ik ben jouw schaduw niet, jij bracht me veel verdriet, liefde had mij onteigend, teveel had ik me weggecijferd. Ik ben jouw schaduw niet, niets dat ik achterliet, het zonlicht ging verdwijnen, nu zie ik hem weer schijnen.…

En wij aan de eenzaamheid gevangen tussen de betonnen wanden de tafel kreeg mijn benen de armstoel heeft mijn armen de radio kreeg mijn zenuwen en de darmen volgen de waterlijn ik ben onteigend en ik lig uitelkaar ik heb niets meer te zeggen ik wordt geregeld met een schakelaar. - Jon-jon -…

ik heb mijn laatste blad gegeven mijn armen reiken kaal en schriel zelfs in mijn wortels kroelt geen leven ik ben niet méér dan doods, steriel mijn iele twijgen zwiepen zwijgend gejaagd, door wervelwind gejut ik voel me machteloos, onteigend mijn rijke kruin werd weggerukt Pan heeft mijn stervensuur geslagen geen mistletoe komt mij nog…

Als slaaf al komend uit mijn moederschoot vervloek ik met Moorse buren verwant het werken op mijn onteigende land, de afkomst die mij ongegrond verstoot. Met de zon op haar allerhoogste stand is er de dorst, verzuurde wijn, wat brood. Soms lijkt het leven erger dan de dood, maar schuif je toch je zorgen aan de kant.…

Aan de rafelranden van Nederland Waar steeds meer onvree heerst En steeds minder verdraagzaamheid, Bij hen die al generaties lang Hun boerenplaats bestieren in Innerlijke tevredenheid, Wordt het zicht steeds scherper Op een uitzichtloos bestaan, Waar land dat eeuwenlang hen Toebehoorde langzaamaan wordt Afgepakt - onteigend heet…

toen, het was een woord dat er niet was, zomersneeuw, zweem van lichtweefsel, mondstilte, honinggras vandaag, najaar, in ons slordig beheerd paradijs hoorde ik, afzijdig, tussen de wildgroei je pathetisch geblokkeerde zilver rinkelen ik ziende taalde het doofste, witvlinders, leven zo licht dat geen naam het kon dragen, en jij bestond dit onteigend…

de rail ligt er nog de spijkers die we zochten onder bomen met vleermuizen echte angst als de trilling voelbaar was de lucht vol hing van zomer de smaak van de rivier op de lippen zeggen konden we het niet niet met woorden onderhuids steeds strakker tot barstens toe de koeien vooruitdrijvend de reeds onteigende gronden in…

de rails ligt er nog de spijkers die we zochten onder bomen met vleermuizen echte angst als de trilling voelbaar was de lucht vol hing van zomer de smaak van de rivier op de lippen zeggen konden we het niet niet met woorden onderhuids steeds strakker tot barstens toe de koeien vooruitdrijvend de reeds onteigende gronden in…

wie spreken durft, wordt van zijn stem onteigend. dit wordt een uitroepteken in de ruimte waar woorden voor het eerst hun klank verkrijgen. dit wordt een vuist van ingehouden hijgen.…