Alle inzendingen over oog/verlies

Probeer het pad te volgen Naar het licht in de verte, Het kronkelt, de af te leggen weg Is nog ver, het doel wel zichtbaar, Af en toe, het is er, het moet er zijn, Het kan niet zo maar verdwijnen, Het mag niet verdwijnen Voor ik het levenslicht bereikt heb; Gaandeweg merk ik dat ik mijn doel Uit het oog verlies, Een mens ben ik,…

verlies je jezelf uit het oog dan heb je alles verloren...…

niets minder dan het gemis van de geliefde bewijst het betraande oog van de gekwetste de bekentenis van troon verlies van het oh zo simpel verworvene…

Pas op Zoek de nacht niet in duisternis als schaduwen zachtjes dichtbijsluipen je verrassen in onwetendheid Neem enkel niemand in vertrouwen en verlies niets uit het oog Alsjeblieft…

Zijn je aspiraties torenhoog, Verlies de proporties niet uit het oog!…

zonder iets te breken vliegt het verlies in volle vaart de ruimte binnen na de plompverloren plof op de stenen vloer zet de stilte kil en oorverdovend in we staren naar de zich verdringende grijpgrage tentakels van het onaanraakbare ding zoals de slak zonder oog of talent voor de versnellende pas bijt het verlies zich vast…

Oog in oog een vonk roerloos en verschrikt de nacht scheidt zich van de dag ik wens je geluk en dat waarvan je droomt jouw zijn zal altijd een deel van mij zijn het is geen kwestie van wie heeft gelijk het is als regen in het water het was goed deze weg te gaan de zon komt op zet de hemel in brand…

in oog met wat ons rest laat Pandora’s doos gesloten maak het hart een liefdesnest…

alsof een oog in een kijkdoos kijkt schoonheid ontbloot in kleine ogenblikken van verwonderd zijn appelkleuren en de dansende geur van het meisje dat kijkt mij nooit ziet als buitenstaander zoals ik haar alsof ik haar in dezelfde oogwenk ontmoet en verlies…

Je wilt niks kwijt door diefstal of verlies, Dus googel ik maar eens ‘inbraakpreventie’, Uw speciale aandacht en attentie: Mijn oog valt op een goudomrand advies. “De deur op slot”…..waarop ik mij bescheur: Dat is voorwaar pas echt een open deur.…

ik tracht met mijn scherven, op de Plaza della Pietà, sprakeloos, weer heelheid te verwerven wanneer ik oog in oog sta met de fontein waarvan de stralen huilend de leegte erven, van de val verhalen en druppels uiteenspatten op reeds uitgesleten groeven van de marmeren Moeder, zodat ze verpletterend een verlies vertalen ik zoek…

de hagen om de tuinen ontnemen bijna elk gezicht de poort gaat automatisch dicht buitenshuis is het gras gazon het oogt kunstmatig groener zonder onkruid selectiever de struiken omsluiten meer privaat de bloemen bloeien exclusiever de hoge wilgen hangen dieper binnenshuis brandt het licht een opvallend trapje hoger de lampekap schijnt…

Winterheide bloeit het maakt de tuin wat stiller en warmer het oog…

O ogen van de nacht het verhaal in mij is wat donker en soms licht uitleg is er niet recht uit het zieltje geniet drink met mij wijn of een biertje en mischien komt er ooit een dag dat je het kan zien.…

Scherper dan het licht een sperweroog van honger…

but I turned to the left and walked to the river (Henk van Dijk) en zag boven het water het oog van twintig lentes, wagenwijd open het dreef schuin door het gordijn naar mijn vingers alsof de ondergrondse gangen geen bestaan kenden, ik altijd al geweten…

Je kuiert 's avonds over het strand tesaam met je liefje, hand in hand. Je hartstocht groeit sterk ... en niemand die 't merkt ... MAAR WIE HOUDT DAAR EEN OOGJE IN 'T ZAND !?…

Zwart van drift Gebrand op het mijne Rondom helder wit Voor altijd het zijne Op hem gevallen In vorm van het kleine Stille wateren diep Met zichzelf in het reine Open vol licht Heldere zichtbare lijnen Eerlijk en recht Het sporadisch vileine De toekomst gezien Overwegend het fijne…

Wie ’t leven van een ander niet waardeert, die heeft van ‘oog-om-oog’ nog niets geleerd.…

van zouttekort naar wanen van paniek naar manie een oorlog woedt in jou en niemand ziet wat ik zie de kanker neemt je lichaam de chaos neemt je geest ik zoek houvast in woorden en vind nooit het antwoord jij op je pad naar het einde ik op mijn pad dat doorgaat samen in hetzelfde huis staan werelden wijd uiteen soms vond ik je even…

Starend in de verte verlies ik mijzelf uit het oog. Dwalend speur ik naar iets wat ver lijkt te liggen, echter om mij heen verslingert zit. Graven doe ik, door ademrijke lucht. Mijn ogen als een hand, om vast te grijpen wat zich in de verte ophoudt. Speuren doe ik! Naar dat wat zich daar heimelijk verstopt.…

wat is het toch dat in mij zo dreigt weg te vloeien ligt er misschien een voortschrijdende onthechting te broeien of verlies ik de wereld uit het oog alwaar in de gejaagde mallemolen het steigerend paard mij afwerpt om mij, in wat nog rest aan adem, even rond te laten dolen schuurt de tijd soms aan het stof dat over mijn beleving…

Op zoek naar ware pracht, Verlies ik mijn doel uit het oog, Nog steeds niet gevonden waar ik op wacht…

Winter die al Goeddeels verdwenen Is, vorst die Al lang en breed Zijn hielen heeft Gelicht, zon die Het bevroren hart Zo op het oog Ontdooid heeft - En toch kom ik Nog ijsresten tegen Die onvermurwbaar Zijn, uit sneeuw Geboren ijskristallen Die van geen wijken Willen weten - Het verlies dat zich Als ijssneeuw In…

Ik ben alleen Alles is zwart Ik ga dieper Dieper en dieper Ik ben weg Alleen Verweg Het oog ziet niks Ik voel alleen pijn Alleen pijn Ik hoor niks Ik val dieper Dieper en dieper Alleen ik Àlleen ik Helemaal alleen Tot het einde Ja, dat wil ik Het einde Ja, het komt toch: Het Oog Van De Dood…

In vredige eeuwigheid introvert afgezonderd verborgen tussen bomen oog in oog met een hert begint leven te stromen.…

oog in oog na zo lange tijd je ogen huilden zonder tranen je lippen spraken zonder woorden ik was bang voor de vraag die ik niet stelde maar je blik antwoordde zonder aarzeling ik vond niet wat ik zocht waarom verdween je in die koude januarinacht…

Op de Eerste Dag dan vieren wij uw stralende geboorte met een oorlog in het Oosten waar de onschuld werd verbrand om een ezel die in woede zich ontstak en nietsvermoedend zich steeds stuk liep op de steen die hij niet vinden kon in zand En met bloed nog aan zijn handen loven wij uw nageboorte op de Tweede Dag gezworen in een doodgeboren…

om oog dan toch de juiste remedie zijn in plaats van jarenlang op een houtje te gaan bijten…

Verwensingen spellen fanatieke oren ongehoord lang verse klemtonen uit betrouwbare bron verspreken zij illusies, vangen tongen bot in oeverlicht Dichtgestucte lucht ontketent opgebouwde waarheden vrijwel onvervoegbaar op slinkse heterdaad verhangt zij vuile was, heulen oren eigen schoonschrift.…