Alle inzendingen over opruiming / schoonschip / strijd

zeilen neer schoonschip gemaakt het dek geschrobd de lucht geklaard... verloren strijd de tijd te lijf gegaan met handen en voeten maar tóch vergeefs...…

schoonschip napalm in de bomen Geen voedsel hulp dat heeft geen zin geld besparen we pompen er niks meer in Zo zit hij onderuit gezakt in zijn stoel Veelal lazarus met een grote smoel Zijn er nog chips en breng eens een bier Zet eens een pornootje op lekker dier Blijft U vriendelijk…

belandde toch in de metalen vuilnisbakken en werden na vertrek van vader naar z’n werk op de stoep gezet stiekem opruimen staat tegenover stiekem bewaren het is veelal een strijd welke een leven lang meegaat toch kan ik heel goed de boel de boel laten want ik ben toch wel een heel opgeruimd type!…

Ik wil het nog niet, niet al naar huis, alsjeblieft -- mag ik opruimen?…

Ondanks de korting vond je me nogal goedkoop in de opruiming…

hoe sereen is het om met respect kordaat te worden opgehangen na eerst nog een zachte basis om je nek het touw mocht eens de huid verruwen oudejaarsdag een tijd om op te ruimen volgens oeroud heidens gebruik je erf opruimen en je hoofd legen dan kun je er voor de toekomst tegen al duurt die toekomst misschien maar een jaar…

Geestelijk vermoeid ritme van de dag eentonig eenzelfde beleving zonder lach thuis uitgesproken lacht u met uw gebleekte tanden door de dag weet de betweter verf uw huis in heldere verzonnen kleur muren waterval licht en schelpenwit rommel weg kasten leeg en uw geest verlicht maar.... langzaam lezend en kijkend raken wij al rommelend…

Weg met die troep die oude jas, dat mooi bewerkte vest daar waar ik steeds mee hangen bleef steeds weer een lus, bij het passeren van 'n haakje opgeruimd weg dat ding, nu snel, foetsie dus dan kom ik bij die volgende kast zie daar van alles rechtstreeks hangen is dat nu echt of is het nep, goed gemaakt... slecht van stof, of was het dus…

Ik begraaf mijn woorden. Ze zijn bekleed met herinneringen, uitgewrongen gevoel. Tekens uit een ander leven. Leven uit een ander heden. Elke dag opnieuw laat ik de woorden ritselen tussen mijn vingers ik ruik het papier streel de letters, het opgedroogde inkt. Ik schrijf mijn weken weg de maanden leeg de jaren achter mij.…

Wie flink opruimt in zijn hoofd die geeft ruimte aan handelen…

Ik ruimde de kelder en de zolder van mijn hersens op nu ben ik klaar, maar 't is zo eenzaam in m'n kop…

aan iemands niets meer kunnen aan het drijfhout van de hoop na elke oorlog moet iemand opruimen min of meer netjes wordt het tenslotte niet vanzelf…

Alles nog opruimen voor een nieuw leven begint. En daar sta je dan met het verleden in twijfelende handen.…

Natuurorganisaties zullen geld voor het opruimen ophoesten. Het komt uit patattenten van omliggende dorpen. Wie stelt er toch eens normen. Opruimen is niet meer van deze tijd. Welvaart zorgt dat het een eigen leven leidt.…

En toch, wil ik ze niet kwijt ik probeer te relativeren Ondanks deze verwoede strijd Zullen ze er toch van leren...…

bevroren zijn de verloren niet meer te helen vergeten delen ze ontdooien er smelt ijswater over mijn rug ik stop ze terug de lade wil niet meer sluiten te lang gelegen, einddatum bereikt de houdbaarheid verstrijkt in verscheurde verpakking flikker ik alles met gemak in de vuilnisbak…

Wat kan nu weg wat moet blijven wat mist het hoofd raakt het hart of is pas over een aantal jaren afgesloten om dan te verdwijnen Fragmenten van ver en dichtbij verleden gaan door handen stuk voor stuk blijven korter of langer hangen in een moeizaam proces dat opruimen heet…

Het gaat goed met mij, scherven ruim ik op, gauw -- kijk ik naar buiten.…

Opruimen helpt niet, ordenen is tijdelijk, leven is sterfelijk. De oude man weet het, droomt zich dicht bij de hemel, maar is dat lachen? De wasmachine staat aan, vloeren worden geveegd.…

't Is tragi-komisch hoe de winkelier Haast in z'n eigen prijzenoorlog omkomt En als straks ook dat amazon.com komt Dan krijg je lege winkelstraten hier Dat alles naar 'n opruim-maatschappij neigt Is iets wat je d'r zomaar gratis bij krijgt…

Maar daardoor is 's mensen wezen ook strijd, Want 't voorwerp van zijn arbeid is natuur, En haar vermeestert slechts het sterkste vuur, Dus: strijd van allen zonder onderscheid.…

En van die levenden geweld'ge dood, Door strijd, van die doden het doden boet.…

En in bittre strijd Om de aarde vechten voor hunne arbeid. Over de ganse aard maken de naties Hun bonden, hun wereldorganisaties, Voor de gezaamlijke wereldarbeid, Maar die reusachtige bonden van naties, In hun vijandige organisaties, Drijft de arbeid tot nog hogere strijd.…

O overal is de goudene strijd Ontstaan uit de arbeid, sinds eeuwigheid.…

door het storten van het bloed, en strijd, Gloeit dus ook ander licht op uit d' arbeid, Dat is het gouden licht der geestesarbeid, De geestesarbeid zelf, de gouden waarheid.…

De bloed'ge strijd om het bezit Is ook een strijd om machtigste geest, Het bezit van het goud, het wit, Zweept óp de geest het allermeest. En 't storten van het mensenbloed, En 't willen winnen in de gloed Van staal en vuur, die moorden, doet De geest stijgen in 't Al, de sterren tegemoet.…

Opruimen en zwemmen dat is alles wat er moet vandaag. Ik ga geen beroep doen op vriendschap die hoeft mij niet te zien om er te zijn. Dat ga ik vandaag geloven. Dat hoge doel kan ook wel even wachten. Hoge doelen staan bekend om hun grote geduld.…

bij het opruimen der slagvelden komt men soms rare dingen tegen zoals een jongen van 18 die ook graag 100 was geworden met blikken medailles op de borst maar het er is helaas iets tussen gekomen namelijk een kogel met zijn naam er op recht tussen zijn ogen maar de stank van zijn rottend lijk zal nooit de paleizen van de keizer bereiken en…

er woedt iets binnen in mij...... en ik kan het niet omschrijven geen brand, geen storm,'t lijkt een vechtpartij en ik kan er maar geen vat op krijgen er knaagt iets binnen in mij...... en ik zou niet weten wat het uitricht ja, de gevolgen zet je niet even opzij en blijven ook niet onderbelicht er bonkt iets binnen in mij...... een heel…

In sneeuw lacht koel de trots vlak door mij. Mijn schoenen markeren de macht, om wie stiert later bevriest een tijd, gevierd te weten, indien egaal het ligt onder voeten van krak, rozige toeten even leeft mijn baar. Het enig verweer hoort naar haar door haar verlaten. Voor het regionalisme dienen aan zij die stilstaan omkijken naar…