Alle inzendingen over pamflet in gedicht

's Nachts check ik alle gordijnen of ze wel goed dicht zitten, of ze geen kieren hebben, die het gevreesde straatlicht doorlaten, met mijn aangeschoten ogen durf ik soms heldhaftig naar de lantaarnpalen te kijken, vaak veel te fel, ooit flakkerende olielampen, denk ik dan. Ik steek enkele kaarsen aan en ik luister naar een cassette van Clannad…

Het pamflet dat van schande spreekt Prijkt daar ergens op het internet Men moeten weten dat de leek Het vuur gestolen heeft, en het doorgeeft Het pamflet, het is de wond Waaruit dagelijks pikt de adelaar Voor altijd hangt het daar Om het kind terug naar zijn kamer te sturen Maar in de late donkere uren Waarin het voorbeeld voorbeeld is…

Spijbel niet maar staak, jullie erfgenaam der aarde verhef je stem en protesteer tegen het Haags 'klimaatakkoord' hun dure plichtverzaak leidt tot een toekomst zonder waarde grijp dus je hes, toon je pamflet aan jullie nu het woord!…

Ik las een man-onvriendelijk pamflet: Hij is een bundel hersenloze spieren Die heel zijn leven vrouwtjes wil versieren Zijn jongeheer is ook zijn loftrompet Soms moet hij zich aan and're zaken laven Het resultaat: zie alle oorlogsgraven…

goede gedichten verlichten en wekken mensen uit hun slaap: word wakker, word wakker nu straks is 't waarschijnlijk veel té laat. verlaat meteen je kamers! rol vlug je mouwen op! bouw met vereende handen een betere wereld op!…

Van je bed, trein en boterham, alles zit vast. Wat zijn we anders dan een specht in de bast. Welk mens is anders. Ontworsteld de structuur. Leeft van eigen waarde, authentiek en puur. We zitten vast, onder de plak van het leven. Weg. De wijde verbeelding in. Gaan zonder te beven. Er is geen vluchtweg, het lijkt vanaf de eerste dag te laat…

het is de taal in het banale ontdaan van elk spoortje romantiek als bij arbeiders met werkwoorden in zo'n grauwe taalfabriek met schoorstenen die in staccato woorden spuwen voor vertolkers met haastige spoed een mens kan veel verdragen maar er zijn wel grenzen aldus mijn bezwaard gemoed kortom zie dit pamflet als een vorm van weerzin…

normaal gedrag wie het vraagt zal moeten velen dat dat erkenning vraagt van het verschil van mens tot mens dat anders zijn ons van nature normaal gegeven is normaal gedrag wie het vraagt zal dat eerst krijgen als onvoorwaardelijk aan ieders anders zijn zijn capitulatie is opdat jij en ik uniek en onvergelijkelijk onszelf kunnen zijn…

eerste bollen van het Kwaad Waardoor de tulpenhandel af zou glijden Een bezigheid voor rijke hobbyisten Bezielde kwekers nog, professioneel De kopers waren rijk, betaalden veel Dat mondde uit in tomeloos verkwisten De illegale handel door floristen Bracht windhandel in volkse tapperijen Er werd gegokt, er werd gespeculeerd Het leidde tot pamfletten…

jouw oma, jouw tante, zij die tegen de stroom inzwemt die zich inzet als advocaat voor vrouwenrechten gebroken harten heelt zij die ten onrechte vastzit omdat zij opkwam voor zichzelf of voor zwakkeren wonden weet te stelpen zij die het leven liet in haar zoektocht naar vrede kiest voor het verzet onderduikers beschermt zij die pamfletten…

Een jaar gehuwd leed ze een ‘groot’ verlies Trok naar Parijs en werd duvelstoejager Tot huwen was ze niet meer te bewegen Ze schreef komedies en een fel pamflet ‘De vrouw gelijke rechten voor de wet’ Spijtig genoeg had ze de tijdgeest tegen Niks vrijheid en gelijkheid, broederschap Vond Robespierre, laat ons vooral verbieden Dat vrouwen…

in de praat te pas Zo in m´n daagse kloffie Zonder stropje, zonder tas Alsof het toeval was Alsof het samenvalt met dromen In mijn gewone jas Van wat altijd maar blijft komen Voor de troost die niemand ziet Nergens morst zelfs stolt tot woord Wat wisselt blijkt louter verschiet En uit de keuken werd gehoord Er klonk straf als een pamflet…

elke nacht word ik klaarwakker van zacht kindergehuil dan eet ik beschuitjes pekelvlees en luister naar Mozart elke ochtend trek ik een zwart uniform met ijzeren kruis aan stop in brievenbussen pamfletten met opvoedingswenken wekelijks predik ik onvermoeibaar voor volk en vaderland over de noodzaak kinderen te behoeden voor het kwaad zondags…

Nooit gesproken woorden op het puntje van mijn tong, die aan jou toebehoren maar die ik steeds verdrong. Woorden zo breekbaar als glas gebroken in mijn mond, die ik je graag nog had willen vertellen, maar waarvoor ik de moed niet vond...…

Rond het groepje stormde de furie, pamfletten en woedende brieven in de handen. Achteraan ging de wanhoopsmoeder die al maanden de kapper niet had gezien. Hoe hen te hoeden, te zorgen dat elk de voeten in dezelfde richting sleept? Ons is iets overkomen, kan ze zeggen, wij zijn de menigte die moeder heet.…

wij bepalen wat lelijk is en wat schoon en trekken de schoenen aan die niet bij ons passen, meerdere malen wisselen wij van oor, wij verbieden de dieptes en de hoogtes, wij praten over houden van terwijl wij liegen, martelen en moorden, ons puin zwerft in een baan rond de aarde “to boldly go where no man has gone before” en zoals dit gedicht…

Een gedicht voor mij, een gedicht voor hem een gedicht voor de buurvrouw die ik erg goed ken, een gedicht voor de man die mijn aandacht verdient een gedicht voor dat kleintje wat nu eventjes grient, een gedicht voor de zon, omdat ie weer schijnt een gedicht voor mijn bed, omdat het me verwent een gedicht voor hen die het moeilijk…

ik vind dit gedicht een mooi gedicht ik ga dit gedicht op school zeker nog gebruiken ik heb dit gedicht op mijn kamer opgehangen en ik lees dit gedicht elke avond voor ik slapen ga ik vind dit gedicht een vreselijk slecht gedicht, waar gaat dit over? ik vond dit gedicht heel mooi, maar ik snapte niet waar het over ging.…

Gedichten zijn als van fluweel Zo zacht, zo teder Rank en luchtig Van lange duur in de herinnering Of soms zo eventjes maar aangetipt en vluchtig Gedichten zijn als messen Gemeen en scherp Zo taai als leder Bot en kluchtig Snijden door het merg en door het been Kwellen soms jaren lang geduchtig Gedichten Zijn slechts woorden opgeschreven…

Gedichten zijn eigenlijk gedachten Maar soms met onbegrijpelijke krachten Zij kunnen vlijmscherp zijn of pijn verzachten Zij brengen voor de geest verhitting, bezinning of verkoeling; maar altijd heeft de dichter een bedoeling; gebruikt hij woorden, heel dicht bij elkaar gebracht in samenhang vertellend over ’t algemeen of over iets uniek…

Als we dan liefhebben, liefhebben tussen veel papier, holle mannen en metaal, laten we dan liefhebben, zoals mij goeddunkt: Liefhebben met de rust van de onrust, niet die van de routine, elkaars ogen verliezen en weer ontdekken, voorbij de huizen gaan, het land in, de streling van onbekende struiken ondergaan, de wind proeven op een steeds…

Ik las ooit een mooi gedicht geheten: twee rechten, twee naadjes en vanaf die tijd zijn de schrijfster en ik de allerbeste maatjes. Mijn allerdiepste geheimen vertel ik alleen maar aan haar en heb ik pijn of verdriet staat zij altijd voor me klaar.…

Bedil mijn Dichten niet, besteed er geen verwijt aan, Zij hebben ’t niet verdiend. Ik hang er toch geen Tijd aan: ’t Is een klein buiten-werk, een bij-werk, zeg ik 't best, Van beter bezigheid; ’t is kakelen op ’t nest. Kunt gij of timmerman of wever niet vergeven Een deuntje uit de borst bij ’t schaven of bij ’t weven? --------------------…

iedereen is alles duidelijk dubbelzinnigheid, bedrog en list en is de liefde onzichtbaar omschreven dwaalt zij tussen woorden door zoek dan diep, diep in jezelf er komt altijd wel een iemand in jou voor die de bloemen op de weide doet groeien iemand die jou duizend kleuren geeft heb je die persoon in jezelf gevonden dán begrijp je wat er in gedichten…

gedichten zijn niet meer maar ook niet minder dan een eindeloze vlucht van wolken langs de hemel waartussen soms een zonnestraal tevoorschijn komt en mij recht in mijn hart raakt…

Dicht Dichter Dichterbij Voorbij Te dicht.…

'Ik was uit Azië geïmporteerd Al spoedig had mijn baas, een winkelier Mij aan een zondagsschooljuffrouw gesleten En ach, ik heb niet veel te klagen hier Ik zit behoorlijk warm en krijg te eten Iets evenwel vergeef ik haar niet gauw Het zijn de afgezaagde, loze kreten (Dag! Lekker koekje! Lorre! Koppiekrauw! En meer nog) die dat mens me…

Als ik ga schrijven is het al geboren: het schrijven is het knippen van de streng en het vooroverbuigen om te horen of het – men kan nooit weten van tevoren – een lieveling zal worden of een kreng. Ik had al lang de lust hiertoe verloren, wanneer er niet de wieg was van uw oren, waarin ik leg wat ik ter wereld breng. --------------------…

Slechts eenmaal mijn boek geopend het gedicht van mijn ziel laten lezen maar de vertaling was geestslopend had nog niets aan waarheid bewezen slechts eenmaal mijn binnenste gegeven z’n inhoud met tranen getoond liefde door pijn heen laten weven moed met een leugen beloond slechts éénmaal gaf ik het vertrouwen het meest intieme…

In een gedicht is geen woord te veel Neem er iets af en het is niet meer heel…