Alle inzendingen over ponte

stonden we bij de pont een hele massa en een vrouw die de Spits uitdeelde en de Metro met een mooi gebaar kwam de pont aanvaren zo vol met mensen zou je wel naar al die gezichten willen kijken en ze soms zoenen maar je wacht eerder op hun snelle vertrek je ziet ze lopen van de pont voor je zelf de pont opgaat en de regen…

De boot is aan maar zij vaart van kade naar kade niet wetend waar aan te meren de kracht van de vooruitgang vast geketend onrust in haar hart doet weten vergeten de pijn moe gestreden laat stormwind razen wolven maken plaats voor een hemel vol sterren in de nacht…

de veerman op de pont belaagt het water keer op keer overwinnen zal hij dat wat zijn vrouw nam rusteloos frommelt hij aan een sigaret hoort de takken in de noordenwind het is kalm aan dek zoals bij hem in huis waar koffie en muziek zorgden voor een thuis onbewogen staart hij het water af dat zijn gezicht prijsgaf…

ik moest opeens naar noord en dacht: ik neem de pont maar kwam niet meer aan boord en keek toen even rond staan wachten leek me niets dat duurde me te lang ik zag daar wel een fiets maar eentje met een stang toen ben ik maar gaan zwemmen het was toch lekker weer ik kon mezelf niet remmen maar doe dit echt nooit meer want wat ik daar…

het gewone vraag me niet wat het is ik weet het wel maar als ik dan een meisje zie met een strikje en ze huppelt de pont op en aan de andere kant de pont weer af tussen iedereen en zo alweer uit het zicht raakt denk ik aan haar met haar strikje voor ik het weer vergeten ben en nu nooit…

En zoveel fietsen die van een pont afkomen in de mist zag je waarschijnlijk nooit eerder.…

de storm en regen sloegen weer tegen de pont gewoon op het IJ…

ik stond vandaag op de pont naar Noord het stormde en de pont wiebelde ik keek om me heen en in de verte zag ik een ver verleden al die boten die hier lagen al die mannen die hier waren aan het roer en in de masten uitkijkend over het IJ dachten ze aan hun moeder aan hun lief en aan hun dochter wisten ze al dat ze nooit terug…

Vandaag was weer zo'n dag Een hele mooie dag Het ontkennen van de regen en de warmte zonder zon zeggen dat ik weer bij je mag Gister was weer zo'n nacht Benauwde, stille nacht Het steeds maar tikken van de klok en de leegte in mijn bed zeggen dat ik weer op je wacht In mijn armen valt jouw lach Nu deze avond zingt Niets meer hoeft…

naast me op het zonnig voordek van de mudvolle pont over het IJ naar de NSDM-werf v/h zet een middelbaar echtpaar van ongelijke lengte de tanden in een rond sesambroodje gerookte zalm mayo en bieslook daarna lessen man en vrouw hun dorst via het riet in een beker milkshake aardbeien de pont komt aan knoestige vaders in flodderoveral…

Met de laatste pont voeren ze naar het kleine eiland: de jongen en de man.…

zal allemaal wel aalscholvers vliegen in de mist over het IJ aalscholver vlieg in mijn armen terwijl de wolken steeds lager komen en ik op de pont sta en nadenk…

Vandaag neem ik de pont bij Wageningen en laat mij, als tevreden passagier, vervoeren door en over de rivier van wal naar wal, maar ik hoor niemand zingen. Een muntje brengt mij naar de overkant. Vandaag geen symboliek in Nederland.…

Graag steek ik de bedenker van die pont Een pluim en een (Reitdiep)veer in de bips.…

Op een keer stond ik met mijn fiets voor het voetveer van Woudrichem nu schaterlach ik steeds meer bij de oversteek terwijl ik afrem het kost geen kapitalen maar die eerste keer zag ik op een houten bordje op de pont wat er opstond "heen motte betaole en weer weer"…

(sur le pont) tóch gek hoe een brug die in een stoffig verleden tot de andere oever strekte zoveel meer is gaan betekenen dan dat het als permanente verbinding tussen de oude stad en L'ile de la Barthelasse ooit zou hebben gehad lejo…

Pont des arts bezweek onder de liefde van zovelen. Miljoenen beloftes van wie ‘t gewicht verzwaarde, verdwenen onder water, de Seine kleurt roestig rood. Aan de oever werpt een man dagelijks zijn hengel uit. Hij vangt harten voor de wereld, zij verkeert in liefdesnood.…

mist was er vandaag hier in mijn straat een straat verder was de mist alweer weg wilde terugfietsen om nog even de mist in mijn straat te zien een soort terugzien had echter haast moest op tijd zijn en ben doorgegaan naar de pont maar op het water was die mist er weer opnieuw hoewel anders…

stap in een trein en sta op het perron voor je instapt zoals vele honderduizenden duiven tegen het dak het uitzicht over het water van het Centraal Station terwijl de ponten oversteken over het IJ voorbijgevlogen door nietswetende aalscholvers vraag je je af alles is hetzelfde of alles is elke dag anders en schrijf daar…

op het esnaaps veer ei taag heen en reew…

De dagen slijten de jaren Duizenden schoenen het toneel Alles echter gecorrigeerd Nooit was het teveel Tijd heelt veel wonden niet alle Medici de meest van alle Daar zij dus voorhanden hebben Liefde voor hun vak 't Verdriet in dagen van de week Onuitgesproken geheimen Bigg'lende geharde tranen Stuit'rend tot de kern Gepelde…

De beste stuurlui staan aan wal: het management managet de informatie en de tijden, de schipper koerst tussen de overzijden maar of de spitsdienst vaart of niet is onbekend. De massa fietsers op de kade wacht gedwee vloekend een Amsterdamse krachtterm: GVB!…

Tuinschilderijen lijken het, die twee vrijwel gelijke Sneeuwuilen, die verbouwereerd toekijken op de gasten van De Pont met blik van nauwelijks gezond Waarvan jij denkt: 'Pardon'? 'Heb ik iets verkeerd gezegd'?…

Je hebt de laatste pont gehaald, voorlopig. Vroeger ging die precies om middernacht. Nu gaat hij in het blauw. Is er wel water? Alles is echt, als straks de meerpaal kraakt, tussen het hard basalt het breekbaar oeverriet. Je daar een aankomst wensen. Meer maar niet. -------------------------------- uit: 'Op het droge', 1988.…

Traag en troebel stuwt de Seine nieuwe tijden voort Ook nu spellen dolverliefden verse dromen slaapt een brakke zwerver diep en luid lezen heren nors hun ochtendkrant laten hondjes mantelpakken uit Nu mijn blik opnieuw het water raakt waarin plataanloof diepbruin valt strijkt een hand plots door mijn haren zoekt zoete adem speels mijn hals…

Een dunne gifgroene slang Waaghalzen duiken Op de hoogvlakte Riemen van een herder Handwerk origineel Ik draag ze veel Egels wilde honden Sprinkhanen vreten kaal De adder mijdt de herder Een drachtige hond zoekt aandacht voor haar nest meelij doet de rest De rust verstoord door kermis in het dorp toch vredig en beweeglijk Pont…

op weg naar de pont ging de ketting er af van m'n fiets ik moest steppen als een kind om op tijd te komen op mijn werk en ik was zo kwaad dat die ketting er af ging zo kwaad op mezelf maar ook op de tijd die alles er af laat lopen oke, is toch mijn fout alles is mijn fout, zoals men zegt, ik geef dat ook toe maar ik verlang…

de langzame woordenslijper slentert met plooien in de pantalon de Seine af de kerk voorbij maar op Pont Neuf spuugt hij de scheermessen op een hoop en veracht de revolutie en met gebruinde tanden doet hij de Eifeltoren roesten II.…

Nooit krijgt hij het heen en weer de baas van 't veer Hij kent zijn pont,zijn schip kortste route van zijn vaart: Van wal naar oever van oever naar wal, de oversteek telkenmale weer Hij kent de mensen onderweg naar werk, huis de ruis van het water van boeg van 't schuimspoor Hij gaat door -het varen nimmer moe- krijgt…

Bij de brug onder de Tuin der Dichters zit ik te kauwen op de wereld zoals ze is Ik zie de mensen gaan jong, moe of roekeloos de beschermheilige tartend die aan de binnenspiegel bungelt Laat in de avond lopen ze in de berm met bagage of sprokkelhout op hun hoofd, kruizen om hun nek op de schouders van hun ziel en als hangers in de kledingkast…