Alle inzendingen over queeste

op zoek naar ogen die alles zien en leven uit putten delven was het een wasvrouw die in ochtendkantoorlicht langs mij sliep op straat ik zag haar niet blind geslagen me zelf te groot lichaam op barsten moet wakker waken gleden er vannacht geen twee ogen gele maan ik haat het vechten moet morgen glimlach maken mensen die praten…

Je droeg het vuur - mijn vriend - maar verbrandde de palm van je hand. Je verjoeg het uur - mijn vriend - maar je ogen verdragen het licht niet meer. Je geesten van de nacht, nog even schurkend over het water, schudden hun vervagende hoofden. Als de nevel optrekt, midden in het meer, je heilige graal. Maar je ziet het niet.…

hij vond het lege landschap toen hij niet langer zocht hij gaf zich over zijn queeste stierf een stille dood licht lucht en ruimte in het lege landschap het was alles…

Lang niet altijd ging het soepel Zat ik in een tunnel klem Crashte ik, want had geen rem Sprong ik braaf door ieders hoepel Jouw hang naar de blauwe koepel Donker zwijgen, mijn woestijnstem Leidden niet tot carpe diem Onze levensstroom werd troebel Nu we aren leerden lezen Alle soorten vruchten proefden Zijn we weer in 't paradijs…

Een boek, een blad, Een gezicht dat lacht In een ander land Een hand die slaat Een schreeuw De traan die valt op de troon van je nageslacht Een linde, een vallend blad en bloesem om je mond Je voeten vriezen vast aan de grond in een harde stad De muur van beton krakeleert en breekt Je ziet ze zo verschijnen: Het boek,…

traag keert ze de wereld haar broze rug toe ze wil niet langer winnen van de klok na de opschudding de ontregeling de vlucht de queeste tussen weten en voelen het is bijna voorbij…

Opzoek naar werkelijke zingeving en op een goddelijke beleving gaat het echt gebeuren vannacht en wordt deze queeste volbracht Het gaat zo beginnen Mijn handen die trillen Mijn ademhaling wordt zwaar Ik wil haar beminnen zij ligt ervoor klaar Ik hoor ze steeds praten Het gaat over mij Dat ik het niet kan en dat ze me haten…

al zoveel eerder dreef je weg op de rug van warme winden waar vind ik je terug in dat bodemloze land zonder het lichaam dat ik ken je glimlach in je ziel verborgen verloopt tijd daar in eendere uren zal ik je weten je voelen van ver of zal ik blijven dwalen eeuwig lang…

zie al die anderen op weg strompelend , vol twijfel op pad elkaar opbeurend door liefde zoekende zielen, op wacht bij elkaar die vallen en weer opstaan een reis van mededogen het schepnet van de kosmos vindt ieder die op weg is naar daat wat groter is dan wij…

afscheid nemen van de oude pijnboom doet zijn bast rillen naalden op het klinkerpad steken hem, weg moet hij, ver weg van de opgefokte straten in een zieke stad waar dood normaal schijnt bloed en blauw door aders razen vogels met een scalpel de nacht opereren weg moet hij, ver weg, op zoek naar die plek waar witte windveren wedijveren…

ik leen een pen van de wereld schrijf verhalen in de wolken dans pirouettes in de sneeuw kus het ijs met rode lippen stel vragen aan de vlokken die ontdwarrelend neerstrijken hoezeer ik ook zoek en vraag blijven ze mij antwoorden schuldig breekt mijn hart in duizend stukken daar gedraaide cirkels doodlopen stuitend op een grote leegte…

Baanbrekend kan men zich vergissen: geneugten worden ingehaald, de psyche wordt iets uitgerekt. Een schaamstreek waar wat haren missen verheugt zich dat ze wordt vertaald, ondanks dat niets is uitgelekt.…

Stilte trok een lichte schil, lijn van grafiet waarbinnen - je voeten behoedzame dieren, een trilling van lucht was je vinger. Het oog werd opgetild, in een gondel gelegd, de pupil vloeide samen met de kleur die nog onbegonnen was van kleur, vorm die, ongeplooid, nog nauwelijks richting bekende. Als het luchtdunste hemd was je adem, je huid…

Ik sla mijn vleugels uit en zweef over zonnestralen op zoek naar 'n glimp van toevalligheden dansend in schoonheid die de natuur ons aanreikt toch ontbreekt die ene glimlach dat liefdevolle gebaar van open armen zo uit het niets nog altijd zwerf ik rond en zal niet rusten voordat ik die blik weer gevonden heb om je uit…

Aan de achterkant van het welkom nam ik ruimteloos mijn plaats in bij mijn geboorte raakte ik verweesd en mijn ouders hadden het eeuwige leven de weinige woorden die ik had verdwaalden tijdens het spreken zelfs in mijn dromen had mijn stem geen naam doofstom liet gebarentaal niets van zich horen ach, ik voelde…

laat me toch niet zo dwalen tussen dag en tussen nacht slinger mezelf van links naar rechts in de hoop gevonden te worden door put ik me uit met boeken tot het duizelt voor mijn ogen maar toch dient dromenland zich niet aan, uren dolend door gedachten ben het verband niet meer gewaar…

Zocht ik mijzelf Tussen Man en Vrouw, Of het Nieuwe Land Achter 't verre lint? Ik zocht Jou En in mijn buik Draag ik Ons Kind…

De onmogelijke zoektocht hem te vinden die zij liefheeft die in stukken gesneden verstrooid op de bodem van de zee de jaloezie van zijn broer niet overleefde Hem te vinden hem te helen opdat haar kind - de Horus - kan ontstaan De queeste van Isis die haar zoeken doet haar broer - haar geliefde - haar Osiris…

afscheid nemen van de oude pijnboom doet zijn bast rillen naalden op het klinkerpad steken hem, weg moet hij, ver weg van de opgefokte straten in een zieke stad waar dood normaal schijnt bloed en blauw door aders razen, laaiende lichten de nacht versjteren weg moet hij, ver weg, op zoek naar die plek waar witte windveren wedijveren met…

dun laagje ratio balanceert hij op het koord van verbreken en verbinden heen en weer slingerend tussen verheffen en verlagen bang voor de leegte alles waait immers weer weg het smeulende verlangen als een kleine vonk naar moeders gebreide trui om de leegte te bedekken te verwarmen misschien tijdens de barre queeste…

woestijnreiziger zonder kaarten en wolken zoekt waterwegen…

op het strand breekt hij als hij overrompeld wordt door een verlangen naar zijn Ithaka verlangen naar het goede mooie het ware a paradise lost overvallen door pothos smachtende tranen een hevig heimwee sluwe arme Odysseus de beproefde reis de dag is helder het licht is van porselein de queeste voorbij…

Aan bovenaardse conceptie doet een fout geen hinder. Innen jaren kleine lieve minnen nemen oude persoonlijke queestes. Rode strepen tonen unieke vetes. Waaronder xylofonen ijzig zingen.…

In wat ik schrijf lees je mijn gedachten maar ook mijn gevoel leg ik open en bloot daarin neer ik ben de schaamte reeds lang voorbij niets wat mij nog deren kan dat is iets van lang geleden pijnlijke woorden uitgesproken zijn zo van mijn schouders gegleden mijn geschrift is dus een open boek waarin ik op zoek ben naar wat geluk of iets…

als waarheid gelogen is, het leven zich tot stikkens toe verdicht te erg om te gedogen, keer ik mij tot mijn eigen kern, trachtend de zwaarte te verlichten en zo de waarheid te belichten van de omgekeerde leugens, mijn blik gericht op een eindeloze kim zoekend in een queeste om mij voltooid te voelen en bestand wens ik het allermeest…

Ze schuiven op hun buik in babboekarren Als jabberwocky's vol tomatoekids In snelle hedendaagse urban arrows Griselda fishfinger queen van de bricks Op zoek naar drakendoders van loch ness De queeste van king maxim de legende Als blackadder galante zwarte ridder Naar zijn miss tassy en joop van den ende…

de zoektocht naar een vader is een lange weg die langs ravijnen scheert de reis is een mengsel van wervelende verlangens en onvervulde vragen de dooltocht door een landschap van zwarte gaten waarin tijd en ruimte verzwelgen het is de queeste naar een brug die verbindt met de afwezige het gemiste hoe vindt men een…

Een Oelewapper uit IJmuiden Die had de klok wel horen luiden Maar wist niet waar de klepel hing Dat was voor hem toch wel een ding Het werd tot slot een hele queeste Toen was het enige wat restte Een klepelzoeker in te huren Die toen na jaren maanden uren De klepel vond zoals beloofd Hij zat in Oelewappers hoofd Dus de moraal van dit gedicht…

Maar al wat hij vond was as en sintels van een dovend vuur, geen Olympische god die hem genas van deze queeste zonder duur. Uit sterrenstof is hij weer opgestaan, achtervolgt de Stier als nooit tevoren, maar tevergeefs tracht hij hem te verslaan: hij is voorgoed in winters licht bevroren.…

Glorieus verheven door de lucht Gaan de zwanen in hun vlucht Sierlijk piepend krakend wit Hun halzen golvend in gelid Reikend naar een hun bekend doel Een nabij gelegen sloot of poel Of verder noordwaarts buiten zicht Naar gronden waar hun toekomst ligt Als zielen reizend wonder wetend Zelfverzekerd aan queeste geketend…