Alle inzendingen over ragfijn

Wat blijft is ragfijn en dun. Geeft ondeelbaar gevoel van er samen zijn. Vol warmte en belangstelling langst zo blijven leven. Misschien is dat wel het doel.…

zilver kleeft fijn rag aan mijn vingers, de rond gesponnen kleine zwarte vliegjes trillen mee op de adem van lentewinden arachne strekt subtiel haar poot, de fijne haardraden raken de spandraad, registreren genadeloos elke trilling van teergazen, onbezorgde vleugeltjes, tot een brutale mus zich vertoont op dit koninklijk balkon, zonder…

Schitterende kristallen als zeepbellen in zilveren sluiers doorzichtig zwevend mijn armen uitgestrekt zoek ik dromen wil ik omvatten jouw werkelijkheid in eeuwigheid.…

je vertakt subtiel in glas met goddelijke bogen licht straalt transparant uit een hemels boven maar in het ragfijne gaat kracht verdwijnen speelt schoonheid de eerste viool in frivoliteiten die tot breekbaarheid leiden de kristallen tonen ladderen omhoog daar waar stilte ooit zijn basis vond dartelen klanken nu de ruimte rond…

Ragfijn heb ik Wat je zei Geanalyseerd 't Volgende heb ik daaruit geleerd - Dat je zei wat Je niet bedoelde En niet zei wat je Dan wel echt bedoelde…

Net als zwarte golven spreeuwen elkaar onzichtbaar door de lucht heen volgen ragfijn verbonden hun zielsverwanten gevonden Net als grote golven scholen sardien die elkaar onzichtbaar door het water volgen ragfijn verbonden hun zielsverwanten gevonden Zo zijn een groep mensen die bij hun sportclub horen als één man juichend als ze een…

mistige ochtend ragfijne spinnewebben een zomer voorbij…

ragfijne schoonheid in ochtenddauw gevangen spin in winterweb…

spinnen zijn subtiel ragfijn is de val des doods voor gevleugelden…

webben spinnen niet doch spinnen spinnen webben als een ragfijn lied…

ragfijn kant schittert parelende dauwdruppels ingenieus schouwspel…

even de draad kwijt val dan ragfijn als een spin terug in je web…

de draden ragfijn mooi gesponnen in een wiel spin ziet ze vliegen…

En alles wat groen kon worden of roze, of wat kon fluiten of dansen op ragfijne vleugels, werd groen of roze, floot, en danste op ragfijne vleugels. Opeens deed alles alles wat het wist, geschokt was ik, en ik deed vrijwel niets, ik liep ontzet wat rond en keek de bladeren uit de bomen.…

De sierkers bloeit ragfijn alweer een pril geluk als sneeuw zo teer het maakt mij vredig keer op keer…

de zijde beklijft zacht glanzend in de zon dodelijk ragfijn trilt, ingewikkeld, in geziene facetten het web is haar huis ze zit er midden in en doktert prooien draagt haar kruis als een spin…

nog even en dan zullen ze zich als bruiden weer tooien met voile en ragfijne tule van inwitte sneeuw ze laten zich niet over het hoofd zien…

Vaak zie ik dan weer hoe ragfijn de kleren van de keizer zijn.…

M'n vleugels uitslaan, een nieuwe dag Langzaam verdwijnt het ragfijne rag Het heldere licht, de warmte voelen Rustig liggen, niet meer woelen Ja heer, ik vertrouw op u Ik ben er weer, ik ben er nu!…

opgeladen energie spanning een vonk werkeloos wachtend spinnen we een draad ragfijn maar voldoende? hoeveel weerstand kan ik nog weerstaan?…

geweven gevangen ragfijn in ijle draden laat ik alles in het midden de touwtjes in handen u doet mij trillen ingewikkeld geef ik een doodsteek en ik zuig, ik zuig…

Werp een kiezel in mijn vijver en geruisloos haast onzichtbaar over water trekt zijn kring slechts één merel zingt en de wind speelt zacht met wilgenbladeren maar de kleine vlinder vredig rustend aan de rand fladdert weg.…

laat me schemeren in je heldere ogen die liefde stralen uit een warme blik nadat ragfijne regen van nooit geziene tranen langzaam is gaan klaren in een eerste lach waar je stem nog zacht en timide met emoties spreekt breekt de zon zijn duizend stralen zij verhalen van passie en begrip waarmee jij uit eigen hart de zorgen van anderen…

Zij heeft zo’n lief gezicht, zo’n slanke taille, zulk ragfijn haar, en borstjes nog zo pril. ‘k Ben vijftien jaar, en wat ik van haar wil staat op mijn hoofd in hormonale braille.…

Zoekend naar wat ik verloren heb ben ik onderweg kom ik mezelf tegen gevangen in een web van ragfijne draden die mijn lot bepalen vind ik de weg terug naar wat ik eens bezat het vermogen om lief te hebben en te leven met een lach…

je aarzelt te lachen als zovelen het niet laten je glimlacht met ogen zoals niemand twee monologen je aarzelt te kijken of te zien en misschien misschien is die zwaar ogende afweging je ragfijne pracht?…

Misschien is het slechts voelbaar dicht onder je huid zoals een dans in een warme lente regen of is het een ragfijn geweven droom van het zuiverste zijden in mijn hoofd blijft het bestaan dit onvoltooide einde…

kristalbetovering witte ragfijne vleugels van winterfeeën zonder teugels verdwaalde vrij in het wintersprookje van de vorst een winter zonder kou de zomer zonder hitte mijn herfst zonder bladverlies en een lente met jou heimwee naar ijsbloemen…

Ik raakte verstrikt in het web van je woorden die je weefde met ragfijne akkoorden tot gevleugelde gedichten die m'n ziel raakte zijdezacht maar het bleek een illusie en viel uit je web met verpletterende kracht…

ragfijne zilverdraden parelen schoonheid om me heen nemen me warm innestelend steeds hoger mee waar leven schoonheid mediteert zo intens dat ik mezelf durf leiden naar een nieuw begin…