Alle inzendingen over remmingen

getrokken naar getekend licht nader ik de hand die nodigt zo het lijkt de mot in mij is bang te branden voorkomt dat ongeremd verlangen neder strijkt tastend draai ik om de bron van alle zijden op te nemen tot er blijkt waar duister inbegrepen is en bespiegeld zicht gebroken stenen goud verrijkt…

Die avondklok was reden voor rumoer Bij rellen werd geplunderd en vernield Geen remming die die gasten tegenhield ‘Kijk mij eens, hier op Facebook, ik ben stoer’ Die filmpjes zijn niet stoer, maar helpen wel De eerste daders zitten in de cel…

Persoonlijk ben ik in een puike stemming, verdwenen is een dichterlijke remming: we hebben weer een woord dat rijmt op ‘helft’. Ook elders wordt er gniffelend geknord: het beest is meer dan welkom op ons bord.…

Zijn lippen bij haar oor; “Nu ben je helemaal van mij” En het voelt als een orgasme Als hij haar van haar remmingen bevrijdt. Haar weerstand en muur gebroken Ze is zichzelf compleet in hem kwijt.…

Hij koos het zeegat, tussen schip en wal Om ons te redden, arme lemmingen Van wisse dood, doch zonder remmingen En zag geen gat in brood dat hij ons stal Straks wordt de spinvis door 't OM verzwolgen Ontmaskerd als een haai om te vervolgen...…

Ging je vroeger met 't gezin een dagje uit Naar Duinrell of naar Ponypark Slagharen Liet vader stipt zijn remmingen weer varen Als hij de gift zag op de achterruit 'Voortaan gaan we naar Vlaanderen, want Aan stickers heb ik regelrecht het land!'…

In de orkaan, in een wervelwind, ontstond een kind dat liever voor gevaar ging staan dan veilig te bestaan; en heilig was, met natuur één, onbewust met intuïtie met dichten geen remming kende en het hart van vlees, niet van steen..., werd door poëzie elke vreemde een bekende.…

wachten op de laatste trein mensen drommen samen het geeft iets van bewogenheid als druppels op de ramen reizen door een donker land wanneer je hoort te slapen het is niet wat het wezen moet dat merk je aan het gapen de trein raast op 't juiste spoor dan een laatste remming... eindelijk daar zijn we dan op de eindbestemming…

in de woeste, bezeten kop teistert het spookhuis van de kindertijd basaltblokken houden onwrikbaar de wacht aan de dijk onstuimige kleuren spatten uiteen gaan over in het wijde water woeste verfstriemen belagen het doek golven slaan in dikke klodders op het strand alle remmingen kwijt…

Ben alle remmingen kwijt. God! Geef me rust! Laat me gaan slapen en laat de maan bij me zijn, voor- dat het te laat is, en ik voorgoed wakker word. -…

Alle heuvels op mijn vlucht sjees ik over zonder remming, op Aphrodite’s liefdes baan omzeil ik elke stremming.…

Storm siddert op de plassen windvlagen draaien een loer en de schoongewassen hemel kleurt voorzichtig parelmoer Woedende wolken kolken de hagel ratelt neer het huivert in mijn oksels dit is echt hondenweer Dan weerkaatst de zon weer schel de natte straat klimaatverandering en een wereld die ondergaat Zonder remmingen giet het weer…

Luisterend naar mijn innerlijke stem laat ik mijn remmingen los. Dromend over de dingen die ik voel en ja de zee weet wat ik bedoel. Het spel van golven, zee en wind dat is wat ik het mooiste vind.…

ik tast naar je raak heel bescheiden aan jouw zijn zie licht dat in het schijnen je schaduw laat verdwijnen en onderhuidse warmte doet gloeien van verbondenheid tot strelen langzaam verandert naar passionele intimiteit via roze naar het donker rood van alle remmingen ontbloot de kleuren zijn verschoten na een heftig samenzijn…

Als ik een bijzonder gedicht zou willen schrijven één met warm, teder licht om te laten blijven in elk hart dan zou het gaan over mijn stemming die zal blijven bestaan zonder remming positief elke morgen en elke avond heel hartelijk en lief wat ik zou willen laten zien aan ieder misschien om elke honger naar liefde te…

Zijn stevige handen pakken mij op een veertje, hij glijdt langs mijn lendenen en leert mij zijn opwinding kennen ik ben allang versmoord voor het eerst laat ik mij volledig gaan remmingen heb ik niet meer nooit eerder gedaan ik wil nog een keer maar als ik dan in zijn armen lig voel ik een onbegrensde vrede ik verlang naar meer meer liefde…

Ver van onze buitengrenzen, in het epicentrum van het verstand, ligt de remming van de mensen, onzichtbaar aan de buitenkant. Het is een ontweken verwijt van een ontketend geweten. In schaamteloze onzindelijkheid van hen die naamloos heten. Welgelegen is elke geboden kans.…

de jeugd grijpt met speelse kleurrijke vingers de macht enige selectie is hen door geweten nooit bijgebracht waar vroeger normen en waarden hun lessen gaven worden zij nu gemanipuleerd door drijfveren van uiterst fanatieke en tirannieke volgers losgelaten en later losgeslagen omdat er geen remmingen meer zijn alles…

Speel met fantasieën laat remmingen gaan pluk wilde orchideeën in onherbergzame oorden zoek niet maar vind een nieuwe soort kies een naam waarvan alleen jij weet waarom zwarte orchidee! sla armen om ingeslapen dromen wek hen met het meegeplukte ochtenddauw stralend fris en verwezenlijk ingeslapen dromen.…

beetje bij beetje ontdooi ik de stroom van een bevroren beek beginnend bij de oeverranden warm er strafverstijfde handen aan opgegraven bodemvuur voel oude levenstekens steken en waar remmingen verweken kabbelt later op een nieuwe wind die met voorjaarsklanken ruisend door geknakte kragen zingt de bedding vult zich met een nieuw elan…

heerlijk in de kussens gevleid zeepbellen voorspellen betovering sterren van verre vol schittering golvende zee deint met me mee op bewondering ik zucht mijn lucht met ontroering uit mijn longen ongedwongen zonder remming en ik weet dat dit heet: De Bestemming…

Voor mij ligt een doek het zijn de kleuren die ik zoek dat heeft te maken met mijn stemming op het doek heb ik geen remming daar laat ik mijn handen glijden en mijn spatels begeleiden golvend ga ik op en neer het doek krijgt nu een bepaalde sfeer de compositie is compleet het is net als dit gedicht een poëet dit schilderij bevat romantiek…

Het heeft lang genoeg geduurd terwijl het kind in mij ouder werd, mijn zoektocht naar vrijheid zonder remming die ik in giftige woorden vertaal. Niet meer kunnen vergeven en vergeten, louter vergelden en laten boeten. Is het leven voorgoed vergald?…

sprekend is uitnodigende ogen die oplichten in zon warmte geven als je uit de schaduw komt een zachte wind die speelse geuren draagt van plein en straat in dagelijks gebeuren hoort stemmen die nooit zwijgen in geroezemoes wel overslaan of hijgen als dat zo nodig moet je conformeert je met de lach omdat buiten open is en zonder remming…

denkt Het zijn de prikkels van omgeving Dat wat je raakt en tijd aan schenkt Het zijn ook wel van die momenten Die jou doen struikelen op je pad Onsterfelijk beeld, vergeelde prenten Filmdozen vol, soms meer dan dat Wat je pad kruist, stuurt jouw stemming Van heel uitbundig, tot stil verdriet Dat wat je meemaakt zorgt ook voor remming…

hij was geen tovenaar maar bezat de magie om mensen te bevrijden van de remmingen waaraan zij vaak lijden hij stal hun blikken nam ze mee naar onbekende plaatsen liet ze warmte en dan weer strenge kou ervaren zij zaten op het puntje van hun stoel om als eerste zijn emoties te voelen in een hemels evenaren zij ademden mystiek toen…

grijsgeslagen regen wacht nog een moment van rust, de zuiverheid voelt puur als alles samenvalt nu nog een enkele bloem, de blaadjes in voorzichtig rood geopend later, in de tweespalt van een fletse dag vind ik plassen die als spiegels blijken te bestaan als we gaan -dan gaat het goed maar als ik blijf is mijn gemoed gewapend met mijn remmingen…

omgeven met halve waarheden en nog onvolgroeide emotionele gevoelens zijn deze toch zo belangrijke stadia's belangrijk voor ieder te lang uit het zicht gehouden om een goed gebaseerd omgaan met deze veranderingen te kunnen opvangen juist daar met informatie uit de eerste hand uit een doorleefde werkelijkheid en toch zijn er ook remmingen…

Uit de woorden haal je mijn stemming, Op het papier heb ik geen remming. Mijn pen gaat driftig heen en weer En zet alle gevoelens en gedachtes neer. Al mijn plussen en mijn minnen, De gevoelens van ergens daar binnen. Al mijn lief en al mijn leed, Dat me lachen of huilen deed.…

Een gebaar van haar zijde Nauwelijks zichtbaar Maar een vloedgolf raakt me Alle geketende emoties komen vrij Zij wenkt Niet meer dan een luchttrilling Voor mij een orkaan die alle remmingen optilt neerzet als machteloze brokstukken van een overwonnen verleden Voor altijd verdwenen Zij glimlacht Op haar gelaat verdekt Ik zie een overweldigend…