Alle inzendingen over rivieren wind

de wereld voorbij hoe draagt hij je, die wind fris langs je armen strijkend geurend naar 't een of 't ander aardsparadijselijk parfum verder voert hij je tot waar een rivier haar zilveren kabbeling over rotsen stuurt, klotsend je daalt als je wilt en je drinkt je daalt als je wilt en je zwemt zwemt in de wind…

Je HANDEN waren de WIND die mijn haar strelen... Je OGEN waren de STERREN aan de hemel die op me neerkeken... En steeds vroeg ik de rivier waar je was En wat antwoordde de rivier?... NIETS... Ze stroomde in stilte voort zoals ONS leven het gaat voorbij...en JE MERKT HET NIET.…

Liet me meevoeren door het water en de wind stroomafwaarts met de rivier tot in de andere wereld waar geen grenzen zijn afstand niet bestaat tijd slechts een moment is die z’n adem even inhoudt daar zag ik jou weer jong en mooi als toen wind waaide ons samen de rivier werd ons bed de droom bracht het vuur waar de nacht ons verblijdde…

De wind weet niet altijd in welke richting te waaien. Maar de regen, weet goed met de wind mee te laaien. De rivier stroomt afwaarts, wel en gezwind Maar trekt zich niets aan van de draaiende wind, De golfslag verhevigd, nu en zoal Maar slaat toch dood op deze veilige wal.…

Dit is het land van Katerveer Katerveer - Katerveer: donder en regen groene rivier en wind. Langs de rivier bij Katerveer Katerveer - Katerveer: strakke boeren bloeiende bomen en gras. En dan de hemel over Katerveer Katerveer - Katerveer: wolken varen geweldig de Veluwe op en af.…

Het is bitter koud ook al doet de zon haar deel schrale wind alweer zie de beemden huiveren het is stil langs de rivier…

Die avond nam zij mijn hart bij de vijver en lispelde libellen rakend een rivier bogen bomen eerbied streelde wind onze haren onze lijven wit en wild die avond nam zij mijn ziel bij de rivier begeerte van forellen aan oever van het water vlogen vreemde insecten.…

De wind zal ons meenemen liefste, naar Rivieren vol vissen, gevoelige snaar, Die daar wordt geraakt en ik voel vrede, Ik voel me daar veilig met jou en begrepen. De wind zal ons meenemen liefste ons beiden Naar waar we gelukkig zijn tot het einde.…

in jouw ogen zie ik granieten bergen waarvan lawines dalen zie ik woeste rivieren naar hun monding dwalen zie ik de stormachtige wind die altijd de juiste richting vindt naar het dal en naar de zee van liefde voor mij is het zaak dat ik door het zand niet verblind raak ik zie en wacht af…

poedel je nat in de bekken van een rivier vlieg de wind na met al je plezier laat je schaterlach klinken over de hoogste bergen van mij mag je want je weet voor mij hoef jij je niet te verbergen…

Zij bestaat op gratie van... Mysterieus met elkaar fluisterende populieren. Van de dansende donshaartjes op haar mooie benen in het zand... Van een vluchtende stern boven woelige wateren onder jagende wolken, slechts kort gevangen in een schijnwerper van de zon. Een exotische, warme merengue bracht zij aan een hongerig extatisch gehoor. Als…

Ik houd van het wilde gewentel der zee; Zij danst met de kiel, en mijn hart dat danst mee: De kiel is met wakkere zeelui bemand - En 'k droom van haar glorie, de roem van mijn land. Ik houd van het dreunend gedaver der zee; De zee zingt van strijd en mijn hart dat zingt mee: Zij dondert haar loeiend hoera naar het strand - En 'k droom…

Zoals rivieren slingeren door het land, en wind zich vrij lost in een open lucht, zo is de liefde vergeving in ons bloed, de rivier troost ons met haar klagend gerucht.…

De wolken branden in de lucht er is geen wind, slechts een zucht de rivier borrelt alsof hij kookt de natuur lijkt in opstand ik ga naar de rand van een ravijn om te zien hoe vergevingsgezind zij zal zijn.…

ze wandelt door het lage land langs grijze rivieren waar vergetelheid in verzen samenstroomt meanderend door uitgesleten tijd buigt de wind hen heen en weer…

water valt als druppels neer onder meer als regen al sinds een ver verleden verdampten zij tot een wolk naar de toekomst en het heden water neemt mee wat mensen vergeten verbergt veel meer in zich dan we ons beseffen en ooit zullen weten het eeuwige water de druppel die verdampt kom je ooit weer tegen als sneeuw hagel of regen water is…

water valt als druppels neer onder meer als regen al sinds een ver verleden verdampten zij tot een wolk naar de toekomst en het heden water neemt mee wat mensen vergeten verbergt veel meer in zich dan we beseffen en ooit zullen weten het eeuwige water de druppel die verdampt kom je ooit weer tegen als sneeuw hagel of regen water is als…

Waar heeft ze dit geleerd, zo vredig mee te deinen op een zuchtje wind? Wie heeft haar wijsgemaakt dat leven zo eenvoudig is? Ze ligt erbij als hoorde ze muziek. Rust maakt geen haast, geeft enkel wat zij neemt. Waar heeft ze dit geleerd, zo stil haar lijf alleen te laten op een bed? Een wimper trilt, een hart tikt in haar slaap.…

De eenzaamheid spreekt uit mijn ogen Hoewel mijn mond erover zwijgt de opgewektheid is gelogen erachter schuilt de bitterheid. Ik woon nog samen in hetzelfde huis waar onbegrip heerst er is geen plaats meer voor liefde er resten nog kilte en spijt de onmacht waar wij elkaar steeds weer grieven. Hoelang kan een mens gedwongen eenzaamheid…

Héél véél kon ik alleen geen mens die dat betwistte-maar toen ik dacht, dat ik alles kon (dus niemand nodig had) bleek dat ik mij vergiste, want-weet je wat ik niet kon? mezelf kon ik niet omarmen Nu ik dit opschrijf, schrik ik ervan: zijn mijn woorden- is mijn houding camouflage voor mijn angst? ben ik bang dat ik toch niet alles kan? en…

Tegen de angst. Al wat ik schrijf weerstaat mijn wanhoop, elke zin waaraan ik ademloos begin jaagt mij de stuipen van het lijf. Want op papier ben ik niet bang. Hier gelden vastgestelde wetten die mij uit razernij ontzetten en redden van de ondergang. Kunst zet het leven naar zijn hand, brengt het terug tot dunne lijnen die zich, tegen…

Hij gaf geen krimp. Hij had de tijd steeds aan de lijn. Hij ging zijn gang onaangedaan en zonder onderscheid werd toegewijd zijn leven lang al wat hem overkwam bewaard. Niets ging verloren. Hij vergat zorgvuldig alles wat in kaart gebracht een codenummer had. Zo vond zijn leven plaats. Totdat hij, dwalend langs de schappen zich met zijn…

Hazenschedel. Zonder oren. Tot het bot teruggebrachte waakzaamheid. Onvindbaar verstopt aan een slootkant. Herinneringetje van zilver. Kristallen druppel hemel. Logeerliefde. In het zwembad van mijn pink gegleden. Eeuwen ongezien onder het tuinpad: munr.Zeelandia. 1872. Luctorleeuw. Verloren bij een weddenschap. Lorgnet. Messing. ovale…

Je bent er nog. In deze zachte vreemde heb je op mij gewacht. De deur staat aan. Mijn lippen raken je. Ik neem de stille bewijzen waar van je bestaan. En naar de dood getekend door de jaren hervinden wij met onze ogen dicht het leven in eenvoudige gebaren. De eerste merel zingt het donker licht. De wandeling, de brug. Knotwilgen duiken…

Hij groet zijn hand: klein glas. De trage kamer groet hij, het vertrek van zitkuil, eethoek, suite, tot hij ze niet meer ziet. Hij sluit de ogen, wacht. Hij groet de zachte nacht, die langzaam, langzaam, hem de laatste tonen van gedachten horen doet. De leegte groet hij, toevluchtsoord. De oude kat, de zwarte, streelt zich met de hand…

Ik zie haar nog zitten: een simpele bank met een simpele vrouw met twee simpele handen omhoog naar de lucht, voor het rood van de tuin in de zon, als een meisje zo rank, als een kind zo verwachtingsvol, ondanks haar jaren. Ze neuriede zacht en ze lachte daarbij in geboeide vervoering. Ze keek niet naar mij, ze keek naar haar handen. Die maakten…

Hier is het morgen. We schrijven een datum, kijken het raam uit, smeren een snee brood en vrezen het ergste zonder dat het ons bedreigt. Een ochtend aan de rand van een gelaten stadje op de oever van stromend water. Een kerkklok, een scheepshoorn: het is tijd. Altijd. Dit roepen beweegt ons, drijft ons onstuitbaar voort, hoe stil het grijze licht…

Nooit een orka gezien in de dorpsvaart, nooit een zebra in een weiland ontmoet, geen kokospalm in de boomgaard, maar wereld was er in overvloed. Boer Bethlehem had een Duitse herder, in de stal stond een Belgisch paard. Het Guinese biggetje zonder staart woonde op Elba, een steenworp verder, waar een meisje Engelse ziekte had. Haar grootmoeder…

Schrijf je nog wel eens jongen?, vroeg mijn moeder mij. Je maakte van die mooie verzen vroeger en verhalen. Ik vraag mij af: in wat voor wereld leven wij. Moet je nog thee? Ik bedoel: dat banale, ze schrijven over dingen waar geen woorden voor zijn. Ze keek omhoog. Begrijp jij hoe men zich zo kan verlagen, zich zo door de maalstroom van deze…

Die avond nam zij mijn hart bij de vijver en lispellende libellen raakten rivieren golvend bogen bomen eerbied streelde wind onze haren onze lijven wit en wild die avond nam zij mijn ziel bij de rivier begeerte van forellen aan oever van het water vlogen vreemde insecten die lonkten met honing en we liefden ons lustig…