Alle inzendingen over samenhang in verande

Een roodborstje dat tegen het raam tikt. Niet tegen het raam, maar tegen het ei waarin het zit en het ei breekt in tweeën. Niet het ei, maar het ijs dat scheurt van Groenland naar beneden. Een zwarte zee, waarin witte vlakten drijven. Geen vlakten maar bergen. Geen ijs, maar graniet. Nodig voor het roodborstje om zijn snaveltje te scherpen.…

ik zoek de liefde, zij is ze leeft in mijn adem, mijn zucht, in een opgedroogde traan je raakt me aan, zo nu en dan in het wezen van mijn bestaan zij kent geen woorden noch gebaren met de hand ik droom in de echo van de nabije oorden doch immer aan de buitenrand van een verbeelde werkelijkheid in het wezen van mijn bestaan het is zeker…

Ogenschijnlijk zal er nog een heleboel verand'ren. Ogenschijnlijk staan de sterren hier niet zo ver vandaan. ----------------------------------------- uit: 'Vrijwel alle gedichten', 2004.…

Ik zag een wolkje wezens waaien, een spreeuwenvolkje in de vlucht complexe haltervormen draaien met opgewonden schel gerucht. Het was een levendig spektakel. Wat orkestreerde deze dans? -Een ketting zonder zwakke schakel, ineengevlochten vogelkrans. Wie was de leider -ieder leidde. Wie waren volgers -om de beurt? Wat hield gevangen én…

alles begint nu van je los te raken je gewaad, je bed, de kamer en je stede elk moment moet je opnieuw bijkomen in nieuwe verwarring worden afgemat je wilt de samenhang hervinden die je gisteren nog had maar de dingen die je liefhad zijn voorgoed vervluchtigd vervlogen tot as je wordt buiten jezelf gedreven los als de adem van een kind…

weg van ondergang en verderf zal zij zichzelf in onderlinge samenhang leren verkennen zien en voelen dat in leven liefde en intimiteit een aanzet tot intense verbondenheid blijkt…

de losse eindjes zoeken hun samenhang van verknoopte ontreddering tot uitvalbasis voor ontluiking…

er zweeft een vaag vermoeden door de ether een ijle zwerm op zoek naar vaste vorm een krachtveld dat haar invloed wil doen gelden door middel van een dichte woordenstorm het knettert, zindert, flitst; wie komt zich melden om dit sint elmsvuur te kanaliseren waar zijn die lettervlechters, Aengus' helden hun geest fijn-afgestemd op hogere sferen…

Het lijkt een dag als alle and're de zon, hij gluurt weer om de hoek Toch ben ik binnen aan 't verand'ren en heb geen zin nu in bezoek... De zon probeert mij te bereiken maar welke poging hij ook doet hij kan mij helaas nu niets aanreiken ik ben verstard in mijn gemoed...…

Het gaat nooit om eerst dit en toen dat, een waarheid -- is een samenhang.…

pogingen Gedaan om ooit nog eens Te verhuizen, Maar angst hield mij tegen - Was een goede raadgever, Dan weer slecht, ik weet Niet hoe ik hem noemen zal; Maar als ik Dag Bert al Niet meer verdragen kan En ik instinctmatig Inkrimp tot ongewoon Kleine proporties Dan weet ik dat ik in Dit leven nooit veranderd ben, Nooit verand…

Wolken tijdloos aaneengeregen Tot flarden losse lucht, Wachters over de waarheid Die niet gezien mag worden, Zwerk dat er duister uitziet, Geen bal en geen bezem die Hier nog iets aan verand'ren kan - Dan is er uit het niets Die lichtstraal die het Onbreekbare breekt, En ondenkbaar fel Het wolkendek openscheurt; Het hemelse…

Maar toch; bij een gedekte tafel en distillaten, ontken ik enige samenhang.…

Nog altijd gelest door een lied van de grond hingen de takken al laag in het najaar Bedruppelde webben trokken het bos door en vingen wat klein was en vleugeltjes had De idyllische dood van detail en nuance maakte weer plaats voor het egale witte geschitter van sneeuw op een winterse wolkloze windstille weide Als het maar klonk…

Van je bed, trein en boterham, alles zit vast. Wat zijn we anders dan een specht in de bast. Welk mens is anders. Ontworsteld de structuur. Leeft van eigen waarde, authentiek en puur. We zitten vast, onder de plak van het leven. Weg. De wijde verbeelding in. Gaan zonder te beven. Er is geen vluchtweg, het lijkt vanaf de eerste dag te laat…

Want van groot belang Is de samenhang Bij een interventie. Zorg daarom, voor je praat, Dat je weet waar het overgaat.…

De relatie verbroken de samenhang zoek het praten werd schelden het fluisteren werd schreeuwen het ging niet meer uit elkaar, de belofte van alles te willen delen is voorbij.…

Velen verwijten poëzie vaak Onbegrijpelijkheid, Clichés en Schijnbaar weinig samenhang Maar juist die mensen zijn als Lentemorgens bij een Kaarsverlichte Zonsondergang…

flarden, losse gedachten, zonder samenhang nietsbetekend zijn ze tot nu... nu vallen ze samen en vormen één geheel geen raadsels meer, eindelijk helder toch voor even.…

los van de basis middelpuntvliedend het centrum uit beeld geen houvast meer biedend op drift door de ruimte de oorsprong verloren samenhang zoekend een mens wordt geboren…

Zie de kerk het huis van god die ook niet meer weet waar het allemaal over gaat het ter beschikking stelt van makelaars en geestelijkheid in nauwe samenhang…

Consumeer De samenhang der dingen…

Spelende vlammen, Dicht bij elkaar, Flikkeren zonder samenhang, Piekende brandstof, Kleine wervelingen, Touw met kaarsvet verbrandt, In de kleinste ruimte, Een universum rijk aan toeval.…

gespeend van enig talent werpt hij zich op het schrijven van een gedicht in chaotische gedrevenheid maar met weinig inzicht plaatst hij de ene frase onder de andere en is totaal niet verbaasd dat iedere samenhang ontbreekt…

En ik lach om machteloze dromerij Van Yâjnawalkya's Zelf-vergodlijking: 'T leed- en verand'ringsloze - baat het mij, Die lijd in wereld van verandering? Tot 'k op uw zee, bevrijd weer, ademhaal, Gangâ van Yâjnawalkya's stat'ge taal!…

Geen samenhangend geheel vond zij, slechts een multiculturele brij…

rond dit mooie dorp als stille levens in een nog serene sfeer heffen bomen met hun gewitte stammen en kronen gespreide armen, zegenend, de bossen ademen zacht in hun samenhang…

Want toen ik kind was, hoopte ik eens te komen Met die ik liefhad, waar God al Zijn vromen Wijs richtend bracht, en 't Zondag was, altijd: 'T verand'ringloze in Brahman's Zelfbeschouwing, Stille getuige van Zijn eeuw'ge ontvouwing, Wordt hier beleefd in onuitspreekbaarheid. -------------------------------------------------------------…

Ik, de zon en de weg en de zon, de weg en ik in zonderlinge samenhang op dit ogenblik. Ik ruik geen bloemen, ik zie geen bomen, geen vogels, geen heg. Ik voel maar een gaande man in de zon op een weg. ------------------------------------ uit: 'Verzamelde gedichten', 1976.…

Markthal: overdekt en zeer kleurrijk de eerste in Nederland Parel in de wereldstad Rotterdam een van de vele, vele En nu nog een, als zovele steden in de wereld, een opvallende verbindende ketting welke de parels dragen!…