Alle inzendingen over schipbreukeling

Plotseling als schipbreukeling gestrand.…

ik ben beperkt door omringend grauw een blauw dat zich niet meet dat zich de tijd die mij omhult ontneemt mijn schaduwen verdrongen voor ijle wezens uit haar buik langzaamaan slokt zij me op mijn honger ongestild knaagt zich een weg door oog en denken men vreest voor mij ik vrees voor hen een vluchten…

In een onrijpe kleur rust de oceaan uit van eerdere onstuimigheid de spiegel draagt het vlot vol geelgehelmde schipbreukelingen door de draaikolk van emoties zijn ze tegen de wand geplakt ze dagdromen - nachtenlang - van onbereikbare stranden alleen mijn ingehouden adem stuwt ze voort met meeuwen als loodsen naar reddende ogen elke…

zijn peilen quasi feilloos komen soms terecht in weggekwijnde harten waar de bodem dor en droog hem en haar toch doet stranden als volleerde schipbreukelingen die ondanks eindeloze wandelingen maar geen haven kunnen vinden dan een verlaten vissersdorp met alle huizen in de as gelegd zonder water, zonder voedsel waar ze dan toch samen…

. -------------------------------------- uit: 'De schipbreukeling', 1996.…

Geboren in de hel maar het leven is vluchtig opgaan in het licht water stroomt snel weg weg van alles het vriest daar in de hel het water stroomt te snel snelweg wielen rijden de kar voortgetrokken door 6 zwarte paarden en die witte slaaf van dit bestaan ier hugenoot of een schipbreukeling bataviaan uit uit het oude Java door de ring…

Schipbreukelingen, gevoelens net op tijd uit het water gevist, nipt gered van verdrinkingsdood, toen de boot der dingen onfraai schipbreuk leed, op de drukke vloedgolf van de eenzame scheepvaartroute. Voor een groot gedeelte gevoelsdood, ijskoud in de trotse stormende golven gesprongen.…

. --------------------------------------- uit: 'De Schipbreukeling', 1996.…

bladeren bouwde ik een fort een spiegeling van broze idealen dat reeds bij de eerste tegenwind verwaaide als een luchtkasteel meer en meer vult de slotgracht zich met alle oude bladeren tot het laatste idee verstikt in een massa rottend blad wie niet worstelt komt niet boven wie schrijft blijft meestal nog drijven al is het soms als schipbreukeling…

laat het schip Pequod van zijn belagers zinken iedereen verdrinkt alleen Ismaël redt zich klimt in een drijvende doodkist glijdt dagen en nachten over slokgrage golven niets dan zout water mag hem tot voedsel dienen haaien komen aangezwommen hun bloeddorstige kaken gaan begerend van elkaar de ranke kist dreigt om te slaan de schipbreukeling…

Op een Caribisch eilandje staat een man heftig te gebaren, hij draagt gescheurde kleren en heeft 'n lange baard en haren, "Een heel sympathieke kerel !" wijst Hein, onze geroutineerde cruiseboot-kapitein, "Hij zwaait enthousiast telkens we hier voorbij varen "...…

Vergeten tijd ligt achter ons, in angst baren we het leven, tussen geboorte en de eindigheid, we zijn schipbreukelingen van de hemel en de diepten van de zee, we zijn het ontgonnen land, borelingen uit de eierstokken van de zon en maan, de horizon lijkt verder, zeilen bollen minder, blouses minder wit, hét ontbrekende in de volheid…

we blijven staan soms duurt het jaren eer we spreken in driekwart shag of een eigen taal rookpluimen stijgen, zij wil het zo en tilt de maan op, ik zie haar oogopslag in het water schipbreukelingen herstellen schepen, toch ?…