Netgedichten

netgedicht (nr. 47.274):

Verzuurd?

Vergeten tijd ligt
achter ons, in angst
baren we het leven,
tussen geboorte en
de eindigheid, we zijn
schipbreukelingen van
de hemel en de diepten
van de zee, we zijn het
ontgonnen land, borelingen
uit de eierstokken van de
zon en maan, de horizon lijkt
verder, zeilen bollen minder,
blouses minder wit, hét
ontbrekende in de volheid
moet nog komen, als uit de
boezem van seizoenen
een ongewisse lucht
blijft stromen.

Verwachting stort
gaten in het gewelf,
perst licht uit de longen
van de wijsheid, omarmt
het weer in eb en vloed,
en uit de schede en de roede
tegelijk, we zijn de barenden
op een verlaten strand,
wedergeboorten in één hand,
de tong op de zilte lippen
die een bijsmaak geeft van
zelfbevruchting en in het
proeven onderscheidt, door
het aardse vuur verleidt
verkleeft in één adem van
het “zelf”, overwintert na
de stilte van de stormen,
als het geloof van de
zuring in mijn mond verdort.