Alle inzendingen over schreeuwt

En die schreeuwt wordt niet gehoord...…

het schreeuwt nog geen pijn maar rafelt aan mijn zijn voel met mijn geest dat er iets vreemds is langs geweest waarvan sporen die niet bij mij horen mijn lichaam activeren tot een verdediging in een proberen het lijf te normaliseren zekerheden worden op de proef gesteld tegen dit externe geweld nog ben ik niet geveld door…

Onbeschaamd schreeuwt men het uit op straat en met lintjes omhangen…

In een huis vol niemand schreeuwt te stilte.…

De kleine jongen schreeuwt met zijn eerlijk keeltje dat hij een man is.…

Zinloos een kind de wereld schreeuwt wie stopt de golf geweld…

Durf eens, schreeuwt het kind, dan zul je zien wie er wint – meneertje de wind!…

Zelfs mijn verjaardag ben je vergeten en dat doet pijn Mijn moederhart schreeuwt. Het had zo heel anders kunnen lopen en zijn. Mijn moederhart Schreeuwt. Want jij bent uit mij en je vader geboren. Mijn moederhart schreeuwt. Van heimwee, eenzaamheid en verdriet. Mijn moederhart schreeuwt. Niemand meer die mijn tranen ziet.…

Een vrouw in barensweeën die schreeuwt van pijn en daarvoor wordt aangeklaagd omdat ze niet het voorbeeld van perfectie voor de wereld kan zijn .…

zijn hoofd wordt steeds roder hij kent geen online pokergeluk zij heeft een plasmahersenpan nog platter dan haar dure televisie hun vergeten zoon dwalend in een pikdonker angstbos schreeuwt schreeuwt om een vlijmscherpe bijl want hij haat de bomen die hem de toegang blokkeren naar een zilveren pad leidend naar een huis vol liefde…

Vandaag een geluid dat minder is geweest dan het gisteren was Morgen schreeuwt nu al om gisteren en je begrijpt wel waarom…

Hij schreeuwt in alle talen maar de hare kent hij niet Toch is het snel weer stil als hij haar tranen ziet…

Mijn haar glanst Mijn blik straalt Mijn mond lacht Maar mijn ziel schreeuwt En mijn hart huilt Nooit meer?…

Het komt goed blijf Ik zeggen Maar van binnen schreeuwt er een bang en eenzaam kind Die niet weet hoe…

roept hij dan hij schreeuwt van de pijn Maar ik eet verder omdat ik niet zonder hem kan.…

het leeft in alles onder de tranen in de bomen in het graf het is er altijd ook diep in mij kruipt het schreeuwt ze tot het einde der dagen zelfs dan is ze het ZIJ al dat winnen zal alles is ze ze is er altijd…

Zoals de stilte schreeuwt de wind raast de regen valt zo huilt m'n hart om jou.…

Zoals de stilte schreeuwt de wind raast de regen valt zo huilt m'n hart om jou.…

Ik kan goed Alleen zijn Ben al Zo lang Single Maar nu Deze coronatijd Mis ik zo De aanraking Van een ander Alles In mij Schreeuwt Naar die arm Om me heen…

schreeuwt de 18 jarige! LEIDEN roep de Koning. Fout schreeuwt Amalia AMSTERDAM. blèrt de Koningin GOED FOUT FOUT GOED We zullen het zien of de ontgroening in de Republiek Amsterdam. ze te ORANJE BOVEN komt!…

Als ik zwijg, dan schreeuwt mijn hart...…

zijn hand aan haar borst raakt haar diepbonzend hart stilzwijgend schreeuwt hij om liefde slaat zij haar ogen neer kan alleen maar ademen uit in uit…

Als hij schreeuwt en als hij vloekt drinkt klaagt of op de bank wegrot alles wat hij aanraakt gaat kapot hou op hou. gewoon. je. rotkop.…

het nieuwe jaar schreeuwt als een beest in de stilte in werping van schaduw vooruit het baart en ontvangt en vindt zijn weg vanuit het vruchtwater in een vuurwerk van duizend–en-een-nacht het sleept zich voort in een eeuwige glimlach en etaleert zich in verzachtende beweging als een jong meisje in nieuwe kleren…

ik laat de stilte na als allerlaatste beeld elk oog, door zwart en wit omrand, hecht zich als een zwerver aan het spoor waarlangs zij liepen gekleed in flarden van wanhoop die bleven haken aan elkaars hand en het schrale, nog bestaande licht ik veeg gaten in de sneeuw wil met naakte voeten stemmen vinden achter de tralies van de aarde…

tot oneindig wilt verdwalen in de zon schrijnen doet de pijn verdwijnen je mag niet weten wie begon vandaag is gisteren vergeten alleen maar morgen telt je ogen hebben het geweten zijn handen hebben jou gepeld je haat het stomme hijgen doet alsof je er niet bent je maakt je los uit deze lijven wil niet dat hij je zo kent stilte schreeuwt…

ze luistert naar de stilte van de nachten ze hoort het gefluister van haar gedachten plotseling schreeuwt binnen in haar van alles zich uit maar ze verbreekt niet haar stilte uit angst voor het onbegrepen geluid…

confronteert mij met mijn vergankelijkheid indringend kijk ik naar mezelf niet wetend hoe fragiel ik werkelijk ben tot dat het lichaam schreeuwt wijzen onderzoeken uit dat kleurverschil fataal kan zijn…

Het leven schreeuwt. Onze tijd versnelt. Klokken waarschuwen. Onze tijd vertraagt. De dood fluistert. Nu is het veel te laat.…

ik luister naar de stilte van de nachten ik hoor het gefluister van mijn gedachten en plotseling schreeuwt binnen in mij van alles zich uit maar ik verbreek niet mijn stilte uit angst voor het onbegrepen geluid…