Alle inzendingen over schuilhut

dicht bij in het veld sta ik de wind waait om een boom ontworteld in diep bruine aarde donker ginds ver jaagt de storm de wolken leeg en schijnbaar los hou vast heb ik je daar ontmoet onwaarschijnlijk uren ver droomd…

Laat het langzaam over je gesloten ogen wiegen, om op beschutte plaats te kunnen huilen in door tijd vermolmde schuilhut, mochten we daar ooit komen door begrip en empathie gestut.…

verwachtingen, associaties, misschien anders in klank, kiemt dit woord in alle talen gesproken en verbeeld zaait angst en twijfel, waardoor de inhoud wordt misvormd, blijft de essentie van humaniteit gelijk, het tooit de fraaiste synergie van mensen, waarvan de kleur en toon niet anders is dan dezelfde hoop van een open schuilhut…

en we zijn ook geen boze wolven op zoek naar hulpeloos naïef vee veelzijdig zijn we samen als het om oplossingen gaat is daar de regenjas om de ergste druppels te omzeilen en als het ons te erg wordt met alle heiligen om ons heen dan schuilen we in de hut de schuilhut van de tempelzee.…

Franjes maanlichten, als wormen zich boren door stilten van kastanjes Verlaten is het hier, geen gelaten kinderziel in de schuilhut van het bos.…

Hier Ochtendgloren bij de schuilhut Waar je stilte bekoren kunt Mistflarden voorbij trekken Een hert voor je ogen stunt Jij Met beeldende sprankelende sferen Waar zonlicht en dauw ochtendnevels adoreren Druppels in een eerste zonnestraal mag beproeven In rust kunt vertoeven De zevende hemel in mij Voel liefde voor het landschap Leef…

die ene til, het honk dat me het uitvliegen belemmert, mij herinnert aan een metgezel die als verstekeling in me huist te graag breng ik mijn waarden ter grave en deponeer wat zachte mos over de streken die me raken in de schermutseling met tijd en onraad maar ik wacht met hese stem op het moment dat de verstilling van het rumoer mijn schuilhut…

Onder de dekens je schuilhut bouwen, dromen van heerlijke dingen, rillen van angst voor straf tot de schimmel langs draafde. ‘s Morgens heel vroeg het bed uit, vol verwachting de trap af en steeds weer het wonder: de lege schoen en je hartenwensen vervuld.…

Ze konden het binnenland niet aanraken die warme zomerdag, nevelwind in de duinpan zonder schuilhut toen hij naast haar zat in dagdromen uitgeput door een gehaaste eruptie van doorwinterde corrupte emoties een vertrekkende zon voorvoelde regen die hen vergezelde toen ze terugreden op roestige paarden door het bos met overal fluitenkruid…

het heden de dood wiedt het zicht door de patrijspoort en verkleint het zuchten naar waarheid Half staat het licht te pruttelen in de komende ondergang van verdwijnende wanen, doch het restant snijdt het andere deel door jaren die geleefd blijken te zijn Het is geweest de naderende bezieling vreest niet meer, het vooronder van de schuilhut…