Alle inzendingen over simon vinkenoog

Ik kreeg een mail van Simon Vinkenoog: "Ik ben hierboven goddelijk ontvangen Met vuvuzela's en met feestgezangen, Ze zongen allemaal: hij leve hoog! Nee, ik ben op dit hemels welkomstfeest Mijn leven lang nog nooit zo high geweest!"…

Toen ik niets meer deed wist ik wie ik was van alle mogelijkheden nog het meest simon vinkenoog uit stilte ontstaan af- en aanwezig, warm en koud, waterpas. Wat ik tot nader order was bekend en onbekend niet langer meer dat maar een en al oor in de wetenschap dat --------------------------- uit: Gedicht, 1975.…

Vinkenoog…

in tegenstelling tot grote dichters weet ik van alles vrijwel niets alleen de sport daar is bij mij zéér veel van bekend neem nu simon vinkenoog beroemd van onder de poëten hij en ik malen omgekeerd bij het gebruik onzer kaken hij houdt mensen aan de praat paraat vanuit de breedte waar ik vastloop puur op duntemaat mijner uitspraken als…

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - - - - uit het dichtwerk van Simon Vinkenoog (1928)…

Dan antwoord ik niet, of ik zoek naar uitvluchten, zeg ik dan, Simon Vinkenoog, ik heb het ze nooit durven zeggen, waarom ik zó leef, en niet anders. Zal ik antwoorden, beterweten, zeggen? Omdat Kees Bottenberg eens heeft gezegd: ‘ik zou willen schrijven, want er zou een bijbel geschreven moeten worden.’ Daarom, medeschrijvers.…

Toen Simon Vinkenoog Ingrid Jonker in Amsterdam ontmoette wist hij natuurlijk ook niet hoe het met haar af zou lopen hij keek diep in haar ogen streelde de schitteringen hij zag de glimlach op haar gave gezicht volgde de charmante bewegingen van haar slanke gestalte, vergat pardoes een joint te draaien, werd high genoeg van haar maar tijdens…

( voor Simon Vinkenoog ) Hij wist zoveel, die drukke man, ik vraag me toch wel af of hij het zelf bevatten kon, maar toch, hij viel maar door, dat woeste water, bedolven raakte ik, bedolven, een lawine van invallen, uitvallen en muizevallen, gevuld met vette kaas, voor wie maar happen wilde, de ijzeren klem verbrijzelde je nek, maar goed…

Simon Vinkenoog [juli 1928 - juli 2009]…

Terwijl ik op mijn 87-ste als een Simon Vinkenoog weer aan de hasj ben gegaan, lig ik flink hallucinerend mijn einde af te wachten in een bedstede van stro en leem, terwijl mollen tegen mijn rug stoten.…

In de Govert Flinkstraat in de Pijp Was mijn middel tot een lover zo dun Vermagerd en van de noodruft bijkans lijp Heb ik die hongerwinter meegeholpen Aan het slopen van winkelluiken Tot De Grüne Polizei kwam opdagen Als ze lont begonnen te ruiken En iedereen de benenwagen nam Op een zeker ogenblik was er niks Anders te doen behalve in…

zelfs op één been poogde hij nog levenslustig rond te hippen zong nog gedichten als een jonge vogel nu zwijgt hij met gesloten ogen op zijn laatste vlucht…

Dichter Vinkenoog Ik kreeg hem in het oog de vink die over zijn werken boog, een gedicht inspecteerde en zeer goed bij de laatste graantjes pikkend. De nieuwe bejaarde, dat was hij de geraniums voor zijn raam die hij vermijdt naar de tuin bij de welriekende rozen een strijd in tijd.…

Ik weet niet zoveel van groen: de moeder is geel – de vader is blauw.…

Na Ramsey, Vinkenoog en N. Perquin Komrij, Nasr en Naomi Esther Simon, Gerrit en ook Anne Vegter aan Tsead de eer des volks poëet te zijn voor 't Moederland; doch wie wij node missen is de vox populi van Driek van Wissen…

wij Amsterdam in hetzelfde gebouw jij bij de Haagse Post en ik bij Dagblad Trouw Jij was er al, Ik start ik rookte niet, jij wel ‘heb je nog wat sigaretjes?’ vent van binnenpretjes: wij dol op onze taal jij markante dichter warrig harenstichter poëtisch rookkanaal ik zal je niet vergeten redenaar van onverbeten wij zijn getreurd…

zijn stemgeluid is ongeëvenaard naast zijn poëzie natuurlijk zijn stem was voor het volk z'n gedichten goud waard, ik zou ook graag in een volks- tuintje willen wonen met een leuke vrouw naast me, en vro- lijk als een directeur die het circus opent, de mensen op laat zitten van spanning, Simon, de mensen aten uit je hand,…

Toen de taal nog mens was, Klanken werden aangeblazen Door adem die uit de diepten Van een levend lichaam werd Voortgebracht, Er woorden werden gesproken Met toon en klank en kleur - Toen het leven nog mens was En ogen zagen wat er gebeurde Was er een taal met Reuk en smaak en geur, Was ze onvergelijkbaar Met die van vandaag…

Zo'n foto is nooit weg, en ze kosten maar vier voor een gulden Kijk, het lijkt (na drie minuten) en we staan er nog op, ook. Omgekeerd natuurlijk, ik zat links en op de foto's zit ik rechts. We zijn bruiner dan in werkelijkheid, en de schaafwond op mijn neus blitst overdreven. Links voorop, dat ben jij. Ik kan nog niet zo goed wijs…

Ik groeide op in volksbuurten als volksjongen ik bezocht wekelijks het volksbadhuis ooit at ik wel eens in een volksgaarkeuken en af en toe in de Volkenbond bij het Entrepôtdok. Op de Albert Cuypmarkt bezoek ik graag een volkskoffiehuis waar ik luister naar volkswijsheid uit de volksmond; mijn moeder was volksvrouw en leed aan volksziekte…

er is het onderhuids verraad dat elk verweer aan stukken slaat mijn verweer -- het geweer op mijzelf gericht de eigen klap in het eigen gezicht de opgebroken straat het huis dat aan het water staat herinnering aan het foetes-zijn: de deur intrappen met ogen dicht en reeds het bankroet van de laatste snik de laatste adem het laatste gedicht…

ver als de horizon ben je in de glazen kist van het weer geborgen beukend op de blikken deksels van het najaar ik zie de bliksem langs je lichaam trillen en de regen loopt onrustig door je ogen ik kan de afstand die mij van je scheidt in lichtjaren tellen en in de meter van het geluid zoemen de seconden mijn handen opnieuw in gebruik gesteld…

Wat is leven? Ogen die elkaar niet zien, hout op hout de woede van het lichaam, draaiend in het cirucusspel van heden. Het is een straatnaam aan een huis, de ogen rode tekens aan een voorhoofd, terend op de gedachte aan gisteren: 'Ik loop in zoveel duisternis dat ik blind ben van vragen. 's Nachts de koele mist van de liefde bij dag de…

Je est un autre. Arthur Rimbaud*) ik ben een vreemde in eigen bloed mijn hartslag klopt aan andere deuren van het schuim der goden herken ik de kleuren maar het is ik die mij huiveren doe het zijn de eigen ogen die mij breken en de stenen die als ontluikende bloemen langzaam aan mijn ingewanden groeien ik ben verdronken in dit drijfzandlied…

het kamerlandschap breekt zich in de broze dingen van dit 4-dimensionaal bestaan de doden die ons tevergeefs omringen zijn hier schoorvoetend langsgegaan en hebben ons hun kleur gelaten o vormen die een mens moet haten o grijze daden in een vreemd beheer de ruimte door geen kracht meer in te halen o braque o dwazen die een volkslied…

In de pijnkamer van onthechting overgave deint en dreint alles weten om niets te weten lessen vergeten alles opnieuw van te voren kleine roofridder hard als staal adieu…

Er woont een zachte zuster in mijn huid een vrijbuiter die in mijn lichaam bijt en soms haar handen op mijn zijde legt, ‘s nachts stelten loopt, of danst of rust. Dan dringt zij ook haar dromen aan mij op en ik leg mij huiverend naast haar: een dode, een schamel geraamte, knikkend en stamelend.…

Er woont een zachte zuster in mijn huid een vrijbuiter die in mijn lichaam bijt ensoms haar handen op mijn zijde legt, ‘s nachts stelten loopt, of danst of rust. Dan dringt zij ook haar dromen aan mij op en ik leg mij huiverend naast haar: een dode, een schamel geraamte, knikkend en stamelend. -------------------------------- uit: Eerste…

een kraan het hoog geluid van liefde fluit een waterstraal die onverslapte aandacht tikt een dronken boodschap in de brievenbus een onverwacht bezoek aan de deur gevonden de zee die door de straten weifelt de zon een onbeholpen minnaar op mijn huid en de doofstomme takken van de bomen in mijn ogen et cetera Tenzij ik jaren op je wachten…

De bevlogen dichter uit Amsterdam bedacht een nieuw vlijmscherp epigram tot hij 't leven liet bij een zakje wiet. Baantjer vraagt bijstand aan Buitendam.…