Alle inzendingen over sneeuwdek

Ik denk sneeuw Paddentrek, sneeuwdek IJzig gegeeuw Zomervertrek Heersend eigengerief Niemand is lief Geef mijn woord Gevoel gesmoord.…

Sneeuwval noch sneeuwdeken zal je voelen In een der tuinstoelen niet gaan zitten om het winterlandschap samen te overzien sneeuw, dat nog vlokt, valt Ik mis je alle seizoenen in winter vooral.…

druipende bomen in een verstild bos de heide ingestopt onder een grauw sneeuwdek boven de grijze mist roepen ganzen naar verten onzichtbaar aanwezig achter bosranden verscholen in nevelig niets…

Veeg ik, gevangen in heimwee dit pseudo sneeuwdek weg. Ook mei wordt snel verleden.…

nu eerst witte ijsbloemen op transparante ramen een uitgestrekt sneeuwdeken over kale velden witte wilde zwanenparen in laaggelegen polders vele witte sneeuwklokjes in de bladerloze bossen en langs bevroren beken het is niet donker het wordt niet grijs stralend is de winter met sneeuw, hagel en al het ijs…

iedere dag tot ik een half jaar weg mocht vlakken Ik verliet ooit deze stad maar keer telkens terug We praten vloeken zingen opdat we doelen formuleren Ondergedoken korenwolven bevroren in de rijp Met meer twijfel dan angst gooi ik de winter open verbladerd in doofstomme bossen waai ik lenteloos in alle richtingen wachtend op een sneeuwdek…

Lijkt de natuur zo doods, zonder luister, glimpt het sneeuwdek nog enig licht die volkomen rust is echter schijn want in de aarde wacht het zaad op de nieuwe dageraad....…

Sporen trekkend in het lager gelegen sneeuwdek, voelend aan het gelaat van de berg. Dat er nu uitziet als uitgeslepen merg, steen wordt langzaam zichtbaar. Koud, hard en uitgekleed, staat hij daar. Wachtend op zijn nieuwe pak, jaar na jaar.…

wat we weten is: in het veld is een put hij laat geen sporen na onder het sneeuwdek een put waarin zij verdwijnt waaruit ze niet terugkeert onder een onberispelijk sneeuwveld geen teken van wat er gebeurd is misschien bestond zij niet of stapte ze in een trein en verdween liet ze haar naam achter op een beslagen raam geen bewijs…

zelfs in de micro en macro kosmos heeft zijn hand de schepping toegedekt met aarde waar de zomer gaat tot in de superlatieven van geur en kleur dekt aarde in de winter zijn schatten toe beschermt ze tegen kou en snijdende wind in de lange donkere nacht waar soms een sneeuwdek wacht dat oplichtend mens en dier isoleert…

Om vriezend koud evenals een natte winter te lijden als je te lang onder een dik sneeuwdek staat slechts een schamel restje van wat je ooit was.…

Als de winter is gekomen En op 't veld, op dak en bomen 't Blinkend witte sneeuwdek ligt - Kijk, dat is een mooi gezicht. En de kinderen verblijen Zich, dat ze braaf kunnen glijen, Ballen gooien, sleetjerijen En eens vallen tussenbeiën; Maar de vogels - ja, zo waar, Voor die is de winter naar.…

eerste knallend schot -III- speeksel vlokt al schuimend langs de kaken moordzuchtig grijnzen muilen tanden bloot nog onbewust van het vernietigende lood afgeschoten om de pelzen buit te maken de strijd is fel en doodsangst snerpt verscheurd tot adem breekt en ijlings stom verkilt diep bevriest waar zwijgen zelfs verstilt en het sneeuwdek…

Een grijze schooier, half gekleed, Was op een ijsklomp uitgegleden; Men vond de stumperd, krank en zwak, En stervend op zijn bedelzak, Een sneeuwdek op de leden.…